Een mooie titel om de heroïsche strijd op de Amstel dit weekend mee te beginnen. Dat zat zo. In het verleden streden de achten van de Pinewoodies en de Zamip in de middenmoot van het veld wie de beste was en binnen deze groepen was de conclusie vooraf al duidelijk. “Het zal ons niet gebeuren dat die ‘flapdrollen’ harder gaan dan wij. De toon was gezet.

Maar ‘alles stroomt’, zeiden de oude Grieken. Door verhuizing, vergrijzing of opgenomen in andere ploegen etc. was de fine fleur van beide ploegen weggelekt en de restanten waren niet bij machte om nog een acht op het water te brengen. “Goede raad is duur”, zeggen ze in de Oekraïne en na enkele aftastende onderhandelingen waar ze zich aan de grens van Wit-Rusland  niet voor zouden schamen (enkele Zamip-leden waren al met succes ingevallen in een Pinewood-ploeg) kwam men tot een combinatieploeg van vier op vier en zou men zich samen voorbereiden op de Head of the River.

O Rampspoed! In 2018 was de ploeg er klaar voor, maar strooide Koning Winter roet in het eten. De oude Grimbaard liet een venijnige oostenwind blazen en op de Amstel was sprake van ijsgang. In 2019 stond de ploeg weer klaar maar bleek harde wind varen onmogelijk te maken.

En op 14 maart 2020 voer de ploeg onder bijzonder mooie omstandigheden een geslaagde generale repetitie om een dag later te horen dat het hele land ‘op slot’ ging. Over 2021 zullen we het dan maar niet meer hebben. Arme George Hoogkamer. Hij was expres vanuit Lisse lid geworden van Rijnland en opgenomen in de gecombineerde Head-ploeg om de Head te kunnen varen, om dan mee te maken dat het vier jaar achtereen werd afgelast.

Wat in het vat zit verzuurd niet, althans een klein beetje, want toen de Pinewood-Zamip combinatie zich opmaakte voor de Head vielen er trainingen uit van wege corona en moesten er steeds weer vervangers worden gezocht. Gedoodverfde reserves wisten zich al van een vaste plaats verzekerd, maar toen bleek Job voor langere tijd uit te vallen. Geen nood. Bij de Pinewood zijn ze met velen en Paul werd uit de mottenballen gehaald, overeind gezet en kreeg een riem in de hand gedrukt en Kai van de Zamip is altijd bereid, waar dan ook, in te vallen. Toen Mieke Rekkers bereid bleek de ploeg te sturen en George de CoxBox voor de zekerheid de vorige dag al in zijn roeitas had gestopt kon er niets meer misgaan. Ton, Fred, Maarten, Ludo, Kai, George, Joost, Paul met stuurvrouw Mieke waren er klaar voor en ook het opriggeren van de boot verliep zonder problemen. 

Een prachtige lentezon verlichtte de boorden van de Amstel nabij de “Omval” en nadat de oude getrouwe “Pinewood” in elkaar was gesleuteld leidde Mieke ons naar het vlot waar de riemen gereedlagen en ons door de organisatie een helpende hand werd toegestoken.

Het oproeien verliep, dankzij de opmonterende begeleiding door Mieke en een stevige oostenwind windkracht vier, vlekkeloos. Het was niet druk in de oproeibaan en iedereen verheugde zich in de wetenschap dat het nu echt niet meer mis kon gaan. De Utrechtse brug, de Rozenoord-brug, het ‘Kalfje’, de ‘Grote Bocht’, Ouderkerk en iedereen was blij er te zijn en vanwege de fleurige ploegen en de supporters aan de kant.

Dan wordt gedraaid en met de nodige ‘gedoe’ vindt de ploeg zijn plaats en wordt er langzaam opgestoomd naar de start. Daar zijn de supporters en ondergetekende wordt toegejuicht door zijn kleinkinderen alsof hij de vlag droeg bij de Olympische Spelen.

Het gaat gebeuren. “opbouwen maar” bij de voorstart en dan onder het regiem van Mieke extra harde halen en laten uitlengen bij de start. Maar wat is dat nu? Die vriendelijke oostenwind, die zo met ons was op de heenweg rukt aan onze opgedraaide bladen en veroorzaakt ook nogal wat golfslag. Het elan waarmee we van start zijn gegaan vervaagt langzamerhand. Het is knokken geblazen om je blad tegen de vlagerige wind in naar voren te krijgen en je lengte te nemen. Tot halverwege gaat het nog best goed en weten we de Duitsers en anderen achter ons daar te houden.

Ik weet dat technisch goed roeien een uitstekende therapie is voor vermoeidheid, maar steeds weer oprijden tegen die wind in eist zijn tol. En waar eerst nog fruitig geroeid werd, wordt het langzamerhand doorgaan op karakter. En dan passeren we de Rozenoord-brug, de Utrechtse Brug en als bij de Omval de hele supportersschare zich de longen uit het lijf schreeuwt weet de ploeg zich weer te hervinden. Dan voorbij de Berlagebrug en dan het laatste stuk naar de finish iets voorbij de KZ&RV De Hoop. De laatste tien halen uit je tenen en dan is het voorbij. Ik ben kapot en kan niet meer, maar dan weet Mieke, die ons de hele race heeft begeleid heeft en toegesproken als kampioenen, ons weer bij de les te krijgen. We rapen ons bij elkaar, wenden de steven naar de RV RIC en vinden dat alles pijn doet, maar nu is de oostenwind weer onze vriend en gedragen op zijn golven bereiken we het vlot om uit te stappen en de boot uit het water te halen en af te riggeren.

Voor mij de tiende Head als roeier. Het is volbracht!

Thuis gekomen wacht mij een verrassing. Kleinzoon Ties van vier jaar heeft van Lego de ploeg nagemaakt (let op de twee met oranje petje) en ook een grote beker daarnaast. Zijn vertrouwen in opa is ongeschonden, maar heel hard ging het niet was zijn oordeel. Papa op de fiets kon ze gemakkelijk bijhouden. Baas boven baas!

Joost Paijmans

 Meer foto's...