Ik zoen je niet, want je stinkt als een varken, was de enthousiaste ontvangst door Trui Visser in Halfweg na 40 km roeien. Trui vormde samen met Addy van Ravesteyn de verzorging van de Rijnland-Het Spaarne ploeg die op 6 juni de Ringvaart Regatta roeide. Vanwege het zeer zonnige weer en wind mee zweet je als een otter want je koelt niet af. Maar met veel water en bananen neem je dat ongemak, naast pijn aan je handen, aan je zitvlak, aan alle spieren, overal eigenlijk en psychisch lijden toe ook maar voor lief.

Hoe is het zo gekomen? Bij de Zamip, marathon roeiers bij uitstek, hadden ze moeite een ploeg te vormen voor de Ringvaart Regatta. In eerste instantie waren Adriaan, Kai en Joost, aangevuld met Nico bereid de tocht aan te gaan. Maar dat zijn er vijf te kort voor een acht. Maar Erik van Oosten schoof aan; Joost kwam met zijn schoonzus Mieke, die bij het Spaarne roeit en Kai bracht een vriend uit Duitsland mee. Dat maakt zeven en toen schoof Ton aan en Robert. Maar de laatste raakte geblesseerd en goede raad was duur. Gelukkig was Rien nog steeds met het Ringvaart virus besmet en hij hapte toe zonder één centimeter training (en maar één seconden na te denken). En zo verzamelde de ploeg zich op woensdag 6 juni op het terrein van Asopos De Vliet. Er was inderdaad één maal getraind en wel 64 km op en neer naar Het Spaarne, maar daar ontbraken drie van de ploegleden, die de Ringvaart zouden roeien. En nu komen we op het onderwerp ‘waanzin’. Hoe haal je het in je hoofd 100 km te roeien als je zo weinig getraind hebt? Nou, Adriaan deed het voor de 17^e keer, Joost voor de 15^e keer, Nico, Rien en Ton hadden de tocht ook al één of meerdere keren geroeid en de Duitsers stonden ook hun mannetje en er was mooi weer voorspeld met de laatste 60 km wind mee!

De zon brandde al fel toen we bij Asopos onder de gehate “Drie Gaten-brug” roeiden. Nico en Erik zouden het sturen voor hun rekening nemen en de rest moest dus inderdaad zo’n 11.000 halen maken voor de torens van Delft ons zouden verwelkomen. Hoe het met de anderen was weet ik niet precies, maar ik tel iedere haal en zie dat we de Kaag over zijn, Nieuwerbrug gepasseerd, de Westeinder, Aalsmeer, Schiphol en dan is het roeien geen routine meer, maar word ik moe, ondanks dat ik vier maal als training de Ringvaart rond gefietst heb. De eerste ‘dip’ kondigt zich aan, maar als ik bij Het Amsterdamse Bos Jan Doffegnies ons zie toezwaaien recht ik de rug en stel vast dat daarmee een derde van de Ringvaart is afgewerkt. Onze ploegmaat Job en ook Pascal zijn daar al een uur geleden gepasseerd in de skiff. En daar trek ik me aan op! Het kan altijd erger! 

Badhoevedorp, Lynden, Halfweg en dan Zwanenburg, waar ons de stop wacht. Addy en Trui zijn daar met bananen en water, veel water. Erik gaat sturen en we hebben weer moed gevat, want de eerste 40 kilometer liggen achter ons. Ook prettig is dat we relatief weinig pleziervaart zijn tegengekomen, Fijn ja, maar dat zou later anders worden. We stomen op richting Cruquius en worden toegejuicht door twee ‘Spaarne-vriendinnen’ van Mieke, Geertje en Marjolein. Zij zullen ons tot Beinsdorp begeleiden. Dan passeren we Lisse en merken dat de motorbootkapiteins geen matineuze lieden zijn, maar nu, even na twee uur, zijn ze er en we ploeteren voort door golven en klotsend water omringd door halfnaakte, vaak overmatig getatoeëerde mannen en vrouwen in te kleine bikini’s, in opzichtige vaartuigen die hun ego extra kracht bijzetten door hard te varen en vette golven te trekken. Onze vriendelijke vermaningen zijn aan dovemans oren gericht. “Rot dan op in die kano’s”,  is het repliek! Dat blijft zo tot de ‘watertoren’ en dan wordt het rustig op het water en weten we de weg naar de RV Rijnland. Inmiddels worden we begeleid door Lucia, Willem Pracht en Lieneke. We bereiken de RV Rijnland waar de boot wordt ontdaan van de ‘spatborden’ en waar je gewoon naar de WC kunt. Nu gaat Nico weer sturen en op bekend terrein en nog maar 19 km te gaan putten we moed en inderdaad begint de boot weer te lopen. We passeren een dames-acht van Nereus onder de klanken van “Aan de Amsterdamse grachten” vanuit hun volgauto en zien de ‘molen’ en de ‘sluis’ bij Leidschendam naderen. Alles doet pijn, rechtop zitten hoort al lang tot het verleden, maar mijn ledematen gehoorzamen mijn commando’s en haal na haal, sommige nog krachtig, andere minder, brengen ons dichterbij de finish. Dan mag je de boot uit en wordt de boot naar de andere kant van de sluis gebracht. Er zijn veel leden van de roeivereniging, ook de voorzitter, en we bezwijken bijna onder de schouderklopjes. Dan gaat de boot weer in het water en roeien we de laatste 12 kilometer naar de finish voorbij Delft.

En dan gebeurt het. Onder de rook van Den Haag worden we gepasseerd door een acht van Pelargos, de studentenvereniging van Den haag met aan de kant tientallen luid schreeuwende supporters, en tussen hen Lieneke die nog steeds meefietst. Bij de volgende brug ligt die ploeg stil, in de schaduw en dus in het donker, zodat we er bijna opbotsen. Als we er voorbij zijn komen ze weer in beweging. En dan voel je in de ploeg dat we ze niet laten passeren. Natuurlijk, een dubbel-acht gaat harder dan een gewone boord-acht, maar wij zijn wel veertig jaar ouder. En dan volgt een ‘race der giganten’ en slagen we er in hen voor te blijven, zelfs ettelijke malen los te roeien tot aan de laatste bocht, waar zij het voordeel van de binnenbocht hebben. We laten ze gaan, maar voelen ons moreel en mentaal de overwinnaars en zijn stomverbaasd dat we er, na 95 km ontberingen en uitputting, nog zo fris tegenaan konden en daar is ‘waanzin’ weer veranderd in ‘heldendom’. “Pffff”, zeggen we, “met de Zamip-ploeg moet je rekening houden. Die rol je niet zomaar op”! Aan de finish is van moeheid weinig sprake meer, zo vol zijn we nog van onze prestatie en Kai ging, traditiegetrouw, op zijn hoofd staan in de boot. We eindigen als 26^e en hebben er 9 uur 49 minuten over gedaan. Job en Pascal zijn ook al binnen en onder de klanken van populaire ‘oerwoudmuziek’ riggeren we de boot af, halen het blik op, poseren we voor de groepsfoto en zijn we vooral blij dat we het gehaald hebben en het achter de rug is. Over een volgende keer heeft niemand het. Eerst moet de tijd de wonden helen en de pijnlijke herinneringen vervagen.

Joost Paijmans