Dat, of zoiets en meer, zei ik toen ik dit jaar bij het aanleggen voor de eerste keer dit jaar omsloeg omdat na een tocht naar Leidschendam en terug mijn dolklep aan stuurboord niet vast zat. “Warempel, dat is een lelijk woord; dat moet niet zo zijn”, staat ergens in de Camera Obscura.  Maar wat zouden jullie zeggen? Ik wilde aan bakboord een extra haaltje maken om in een goede hoek aan te leggen en toen ‘zakte’ ik opeens zijdelings in het water. Dat gaat langzaam, maar onafwendbaar. Schade? Mijn tweede bril inmiddels, die naast de eerste in de Vliet nabij het vlot ligt. Iemand suggereerde dat die appende apen inmiddels in de ‘app-anale fase’ zijn gekomen en dat ik hun liederlijke producten uitventte.

En vandaar dat ‘potverdrie’! Het was immers de derde keer dat ik omsloeg sinds het skiffen op de RV Rijnland tot norm verheven is. Het kon erger, want het had ook bij “De Knip” kunnen gebeuren en nu kon ik de losse riem en de skiff met een paar halen naar de kant slepen, waar een groot aantal leden mij op de kant hees, naar de douche verwees en met droge kleren aan kwam zetten. Dank jullie wel!

En dat nadat ik vanaf Leidschendam mijzelf aan een proef had onderworpen om 5 kilometer in krachtige haal vol te houden. Dit met het oog op het laatste onderdeel van de ‘Winter-challenge’ , die zondag moet plaatsvinden. Het is vreemd. Eerst zou het dat weekend vriezen, toen veranderde het beeld in 6 graden met een licht windje mee en inmiddels (woensdag 16.00 uur) lijkt het te gaan sneeuwen met een oostelijke tegenwind van 7 Beaufort. Hoe mooi kun je het maken?!

Thuis gekomen, was Carien minder mild. Hoe krijg je dat nou voor elkaar? Eén keer is tot daaraantoe. Maar drie keer? Ik heb er geen antwoord op. Daarvoor ben ik nog twee keer omgeslagen. Op Njord. Een keer in 1970 roeide ik achter een vrachtschip langs, dat net gas gaf en de maalstroom me omverwierp en nog een keer roeide ik door een smal bruggetje en pakte de houten stootbalk vast, waar glas in vastgeplakt was tegen de ratten of zoiets. In ieder geval sloeg ik bloedend aan mijn hand om en moest zo nog een paar kilometer met mijn shirt om mijn hand gewonden naar de vereniging. Men spreekt er nog over hoe die skiff er uitzag.

Maar goed; morgen trek ik er weer op uit. Wanneer die challenge komt weet ik niet, maar hij komt!!

Joost Paijmans