“Martin, je gaat toch ook mee”!? zei ik toen ik hem vertelde over de “Magnum van Willem”, een marathon over 58 km vanuit de RV Willem III over de Vecht, de Angstel, het Holendrecht en de Amstel. Martin nam al een actieve houding aan met de handen in de zij en een voet iets voor de andere, maar toen verflauwde zijn actie. “Helaas, andere afspraken”, was zijn reactie. “Maar dan ook geen heroïsch verslag waar jij een rol in speelt”, grapte ik nog.

Toch was het niet mis wat zich daar naar Amsterdam spoedde. Multiple regenbuien en miezer kon ons niet deren. Ga maar na: Kai, Job, Arthur en George. Allemaal geen kleine jongens en ervaren tot op het bot. Voor ondergetekende was nog een plaatsje op boeg ingeruimd.

Toch was de tocht niet hetzelfde. Waar vorig jaar nog tientallen boten van het vlot vertrokken waren er nu maar zes. Vanwege Corona dus. Ook was de organisatie tot een minimum beperkt, maar wel waren er waarschuwingen, zwemvesten en een begeleide passage van twee maal het “Amsterdam-Rijnkanaal”, bij Weesp en bij Nieuwersluis.  Ook verder was de tocht hetzelfde. Het zou waarachtig wel gaan. Zeker nu Job en ik de tocht al tien keer geroeid hadden.

Toch zou er wel strijd komen, want de vrouw van George, Monique, maakte deel uit van een Iris (uit Lisse) ploeg en alhoewel ze twee vrouwen aan boord hadden, was de overwinning nog niet aan de Rijnland-ploeg vergeven. Integendeel. George zou er voor moeten werken, beet men hem vanuit de Iris-boot toe en de rest zou ook zijn best moeten doen.

De tocht begon voorspoedig. De ‘spirit’ zat er goed in. Vooral omdat we de eerder vertrokken ploeg van Iris binnen een kilometer inhaalden en verder draaide de ploeg soepel. Het Weesper kanaal en daarna het Gaasp en bij Driemond bereik je het Amsterdam-Rijnkanaal, wat we vlot overstaken, maar dan komt een aantal lage bruggen bij Weesp en de eerste werd met ‘vallen’ vlot gepasseerd. Het viel ons wel op dat het water hoog stond en dat er weinig ruimte was onder de brug. Bij de tweede brug sloeg het noodlot toe. We ‘vielen’, maar onder de brug zei iemand “bladen op het water” om de stabiliteit te vergroten. Ik liet mijn blad vallen, maar daardoor ging de handle iets hoger en raakte een ijzeren balk van de brug. Daardoor werd ik omhoog getrokken, waardoor mijn hoofd met een redelijke vaart een ijzeren balk ‘schampte’.

Hoe gaat dat nou, zo’n ongeluk wat we allemaal vrezen? Mijn riem overleefde de botsing, maar toen mijn hoofd de brug raakte beet ik op mijn wang en kreeg mijn nek en rug een behoorlijke opdonder, om van de huid op mijn achterhoofd maar te zwijgen. Ik kwam kermend onder de brug vandaan, maar merkte snel dat ik mij nog goed kon bewegen en ook precies wist wat er gebeurd was. Mijn eerste reactie was; “doorroeien”. Overigens had ook het hoofd van de twee, George,  de brug geraakt, maar minder ernstig dan het mijne. We roeiden door (wat moet je anders?) en hoopten bij de RV Weesp, niet ver daar vandaar, de schade te inventariseren. Maar vanuit een passerende motorboot zei een mevrouw: “Uw hoofd zit helemaal onder het bloed”! Sommige mensen zien ook alles, vooral omdat mijn schouders al behoorlijk rood begonnen te kleuren. Maar de tocht uitroeien werd beddenkelijk.

Dank aan alle mensen bij de RV Weesp. Iemand belde meteen de hulppost en anderen boden troost en belangstelling. Bij de dokterspost vroegen ze mij of ik wist wat er gebeurd was en omdat ik vlot antwoordde zeiden ze dat ik om 12.00 uur kon komen, twee uur later. “Die zijn van de pot gerukt”,  was ons vlotte oordeel en een paar leden van de RV Weesp overtuigden met bloederige verhalen dat dit een ‘emergency’ was. Ook de inmiddels gearriveerde ploeg van Iris, Monique voorop, boden troost en waren ook bereid om onmiddellijk 112 te bellen om de voortgang te bespoedigen. Niet nodig. Een aardige Erwin zette George en mij, met Job als begeleider, in de auto en reed ons naar de dokterspost, waar we meteen geholpen werden. Er was zelfs een arts voor van huis gekomen. Drie hechtingen voor mij en wat lichamelijk onderzoek en de mededeling dat zowel George als ik geboft hadden. Het had slechter kunnen uitpakken!

Onder het genot van een kopje koffie evalueerden George, Job en ik het gebeuren en hoorden tevens dat Arthur en Kai met de trein naar Willem III waren gegaan om een extra auto en de botenwagen op te halen. De “Santhorst” werd naar Rijnland gebracht en Arthur haalde ons op en bracht ons via Willem III (waar de zwemvesten moesten worden afgegeven en waar wij ons beklag deden dat geen gewag was gemaakt van de hoge waterstand in combinatie van (te) lage bruggen) naar Rijnland en daarna brachten Arthur en Job mij nog naar huis.

Nu achter de computer bedenk ik me dat – ondanks alles – ik toch een aantal fantastische ploegmaten heb en ook Martin – als hij mee gedaan had en ‘ceteris paribus’ op boeg gezeten had - zou dat beamen. Wel spijtig dat hij nu een heroïsche rol in dit stukje heeft gemist.

Ik dank mijn ploegmaten en die aardige mensen van de RV Weesp. Ben wel benieuwd hoe het morgen met me is.

Joost Paijmans.