Vrijdagochtend ging ik lekker vroeg het water op en vanaf de sluis weer terug. Langs en ook onder de hengels van de vissers door waarbij mij een vriendelijk ‘Goedemorgen’ werd toegeroepen. Jaja, als ze in een goede bui zijn heb je er totaal geen last van.
En door naar de Knipbrug, net voorbij de brug zat zowaar weer een visser. Even met mijn blad over een dobber geaaid maar ook hier was het een en al vriendelijkheid, ‘Geeft niet’.

Ik passeerde in de bocht het kleine bruggetje. Daar stond een man met zijn brommer dwars op het fietspad. Het leek erop dat ie mij iets wilde vertellen maar ik kon me niet voorstellen dat het over het roeien zou gaan. Nee, zeker niet, maar er was een bever gespot!
En ook schuin achter mij hoorde ik het enthousiaste ‘Een bever, dat was bijzonder!’
‘Wat, waaaaar’, ik keek wild om mij heen en baalde omdat de bever allang was ondergedoken. Ik pakte mijn riemen maar weer op; mijn hoop om het beestje nog te kunnen zien was al bijna vervlogen.
Ik had net een paar rustige halen gemaakt toen er ineens een kop vlak naast mijn skiff opdook! Yes, joepie, hij is er nog! Prachtig gezicht! Uiteindelijk zwom hij weer richting de oever. Ah geweldig, ik had ‘m toch ook even gezien.
Ik roeide heel rustig verder maar bever zwom met mij mee langs de oever! Het hele eind vanaf het bruggetje tot aan de eerste huizen van Voorschoten mocht ik getuige zijn van zijn escapades. Soms klom hij heel even de oever op zodat je zijn platte staart zag. Verder was hij druk in de weer met de takjes langs de oever. Super. Voordat onze wegen scheidden had bever nog een plan.
Zoals het hoort roeide ik keurig aan stuurboordwal en bever zwom nog aan de overkant langs het riet. Totdat ie ineens in een schuine lijn direct naar mij - of liever mijn boot - toe kwam zwemmen. ‘Oh nee, straks zet hij zijn knaagtanden in mijn uitgeholde boomstam’. De ‘houten’ Wim Waal, ontdaan van riggers en dollen, heeft veel gelijkenis met een boomstam. En bevers zijn gek op hout maar gelukkig niet op de lak, ppfff.

Netty Lalieu