Vroeger bij de studenten was het al zo: “Roeien is niet leuk en wordt ook niet leuk”. En terugkomend van Leidschendam ergens in februari in de regen en harde wind, werd bij de jachtwerf rondgemaakt. Het was niet naar de coach zijn zin en we deden het traject nog een keer in de hoop dat het beter werd. Dat bleef altijd uit en dan moest het maar zo, maar je zat als stuurman wel anderhalf uur of meer in de kou en vaak zonder handschoenen. “Pijn is fijn”, hoorde je wel eens roepen, maar wat ze daar nou mee bedoelden?

Bij Rijnland zou alles beter zijn. Een mooi zonnetje, een zuchtje wind. Temperatuur boven de 20 graden, bloemen alom en in de boot een mandje met proviand. Wie wil dat nou niet? Nou, tientallen roeiers van onze vereniging hebben niets met dat toerroeien en willen successen herhalen of toch nog een gooi doen naar het destijds onbereikbare. Je ziet met name in het voorjaar allemaal acht- en tegenwoordig ook zestien-riems gieken de elementen trotseren ….. of niet, want vorst, ijsgang, stormachtige wind al dan niet gecombineerd met natte sneeuw of regen gooien vaak roet in het eten. Als er dan niet geroeid wordt zijn er altijd nog de ergometers, waarop je los kunt gaan. Pijn is blijkbaar toch fijn, want iedere week zie je dezelfde personen weer op die instrumenten klimmen om naast de oefening op het water de conditie te verbeteren.

Plus ultra! Er is meer. In het najaar, voorafgaande aan het voorjaar, waarbij schimmige begrippen “Head”, “Heineken”of “Skiff-head” gefluisterd worden, komt een dozijn leden van de almachtige (ze zijn met velen) Pinewoodies bij elkaar en begint automatisch in de loods een circuit van een dikke 20 oefenplekken op te bouwen. Ze slepen met matten, met gewichten, ergometers, springtouwen en zelfs een aantal ijzeren staven zijn in het geding. Deze 20 posities met globaal afwisselend conditie- en spier-versterkende oefeningen worden samen de ‘circle of pain’ genoemd. Stel je voor: zitten met de benen van de grond en dan zo’n lederen bal van links naar rechts verplaatsen en terug en dat ruim een minuut lang met trillende buikspieren en zo worden alle spieren, met name die bij de roeibeweging een rol spelen, onder handen genomen. Het wordt vooraf gegaan door een rondje opwarmen met dribbelen, knie heffen , billen tikken, schaatsbeweging en veel meer, tot je smacht naar het minuutje opdrukken of achter elkaar staand strekken en meteen hetzelfde liggend. Het is vreemd gesteld met ons mensen. Als je bezig bent denk je hoe kom ik hier weg, maar als het achter de rug is blijkt het zelfrespect gestegen en na die vier maanden is je conditie en met name de soepelheid van bewegen flink gegroeid. Ook het zelfvertrouwen dat je die acht kilometers van Ouderkerk naar Amsterdam nu fluitend gaat afleggen, is gegroeid.

Geen wonder dus dat na afloop van de laatste training, de Head is drie of vier dagen later, een stel jonge goden de coaches, Rico Pieterse voor de algehele begeleiding en Fred Ruoff voor de opwarming en de cooling down, aangevuld met Jacques Huisman voor de administratieve begeleiding, hartelijk bedankten voor hun inspirerende begeleiding. Jonge Goden? Zijn dat dezelfde zestigers en zeventigers die vier maanden geleden puffend en krakend door de knieën zakten na één half rondje pijn lijden?

Ja hoor dat zijn ze! Het moet wel gezegd dat met het vorderen van de maanden dat de training duurde de opkomst wel minder werd. En inderdaad. Pijn is fijn en de ‘circle of pain’ een aanrader.

Wie doen er volgend jaar mee?

Joost Paijmans