Kennen jullie mijn ‘ding’? iedereen heeft wel een ding, vaak ook hobby of liefhebberij genoemd. Mijn ding is foto’s maken en die als een soort dagboek met tekst over wat die foto inhoudt in een multomap met van die handige ‘showtassen’ opbergen. Ik begon er mee op de middelbare school en doe het nog steeds. Het aantal foto’s per gebeurtenis of per jaar is fors toegenomen en ik vul nu zo’n dik dozijn albums per jaar.

Tegenwoordig ben ik de enige die ze frequent bekijkt. Vroeger toen mijn moeder nog leefde konden we ze samen doornemen en zo bleef ze op de hoogte van het reilen en zeilen in de familie: “Wat een leuke foto’s en wat fijn dat je dat allemaal hebt gefotografeerd, gedocumenteerd en beschreven”. “Alsof je er zelf bij bent geweest”!

Er is ook wel kritiek, want ik kijk al die fotoalbums regelmatig in. “Wat zou je allemaal kunnen doen, als je niet die foto’s zou maken, inplakken, verhalen schrijven, bekijken, lezen en weer lezen”,  laat Carien mij wel eens weten.

Ik zei net: “alsof je er zelf bij bent geweest”. De titel van dit verhaal luidt “De Groene Hart-Marathon” en dan zou je jezelf zomaar in “Woerdense Verlaat” kunnen terugvinden. Ik ken mensen die er niet dood gevonden zouden willen worden. Het geval was dat het weerbericht voor zaterdag de 28^e september sprak van buien en een harde wind. De marathon zou de Kaag en de Braassemermeer passeren en daar moet je bij windkracht 5 wegblijven.

Te riskant, zelfs met zwemvesten. Dus werd besloten vanaf de R.V. Alphen het Aar-kanaal af te varen tot de Tolhuissluis. Je wordt er snel geschut, want het verval is maar 20 centimeter. Raar zo’n sluis, je kunt toch ook tegen de stroom in roeien? Of met stroom mee. Dat kan ook. Goed, uit de sluis en dan de Amstel op. Langs de R.V. Michiel de Ruyter en dan de Kromme Meijdrecht op. Na de laatste 10 kilometer van de ruim 25 die de eerste helft lang is ben je dan waar mijn kennis niet dood gevonden wil worden.

Tot nu toe hadden Kai, Adriaan en ik in de “Aernsteyn” de weergoden en de wind mee. Lekker zonnetje en rustig , veelal beschut water en soms ook vlak als en in de kleur van een biljardlaken door het ‘eendenkroos’. Nu komen we tot het cruciale punt: Op dezelfde weg terug als heen hadden we op de Amstel, die vrij breed is, de wind tegen. Recht van voren, acht kilometer lang, en we telden drie buien, waarvan twee met slagregens. “We waren er bij”!

Dan kun je het beter laten bij het lezen van dit artikel en geen marathons roeien. Ben je er toch bij geweest en niet verregend! Maar dan ook geen schouderklopjes van je ploeggenoten als je weer op de wal staat.

Groet van Kai, Adriaan en Joost.