En dat is jammer, want er gebeurt zoveel. Zo wist een stuurman van een deelnemende acht weer op die dukdalf (naar Duc d´Alva, die was ook onverzettelijk) ver aan stuurboord voor de Berlagebrug te botsen en een roeier werd gelanceerd en ging helemaal ondersteboven het water in. De dukdalf was om die reden met een geel zeil omwikkeld. Vorig jaar gebeurde dat ook en toen sloeg de acht zelfs om. Onbegrijpelijk! Maar daar kunnen ze in Macedonië over meepraten.

Laten we ons beperken tot de ploegen van Rijnland die deelnamen. In de eerste plaats ging de H-acht met Eric, Willem, Kees, Jan, Kees en Jan-Willem, aangevuld met twee leden van de Dordsche R.V., als een mes door het water, wat resulteerde in een overwinning en Hans-Marten met Lukas zaten in een Combinatieploeg in het Masters-D veld en die wonnen ook. Gefeliciteerd!!

En dan de andere ploeg van Rijnland in het masters-D veld. Zij roeiden in combinatie met de R.V. Pampus. Daar zaten Jan, Roy, Johan en Hans van Rijnland in. En laten alle Rijnlanders nou op stuurboord roeien en de leden van Pampus dus op bakboord. Wel overzichtelijk.

De Dames Veteranen D met Lisette, Sylvia, Elisabeth, Els, Anneke, Irene, Marion en Hedi met stuurvrouw Annelies stonden na de 2500 en de 250 meter op winst, maar kwamen in de 5000 meter net tekort op het winnende DDS.

Zelf stuurde ik de ploeg van Joke, Evelien, Nathalie en Elsbeth en na mijn overwinning als stuurman op de Heineken in 1976 had ik de wedstrijd niet meer gestuurd. In tegenstelling tot de Head is het allemaal minder gestructureerd zonder tijdslots en oproeibanen en er doen veel meer ploegen mee en vaak nog uit het buitenland, tot Nieuw Zeeland aan toe. Overigens roeien de Veteranen de 750 meter niet, zodat het voor hen een ´driekamp´is.

Onze ´godenzonen´ van Nereus, die het overigens dik voor elkaar hebben wat de organisatie betreft, hadden bepaald dat als je niet overal tegelijk kunt zijn, ´overal´ dan maar op één plek te concentreren en dat resulteerde dat alle ploegen uit het blok in het gebied voor de start waren samengeperst. Dat gebied was dan wel in vier zones verdeeld, maar alles krioelt daar door elkaar en als stuurman of -vrouw heb je er een vette kluif aan om zonder ongelukken aan de start te verschijnen.

Na de start meteen onder de Rozenoord-brug door en dan probeer je de kortste weg met de andere ploegen te betwisten. Zo was er een snellere ploeg in het Dames Masters-F veld van het Spaarne, die ons inhaalde, maar omdat we de binnenbocht hadden bij de ´Omval´ en zij ook nog om twee ploegen, die door ons werden ingehaald, moesten varen, haalden wij ze weer in om ze net voor de Berlage-brug weer te zien passeren. Dat had beter gekund.

En dan de 250 meter. Het is de kunst om de ploeg  op snelheid te hebben als je de start passeert en dan ruim dertig of veertig halen vol gas. Overigens word je op die afstand de maat genomen, want het is rechtuit en iedereen gaat voluit, dus je weet wie er (op die korte afstand) dan de snelste is.

De volgende dag, weer bij een lekker zonnetje en een koude ZO-wind tegen, is de 5000 meter aan de beurt en mogen alle ploegen het nog eens proberen. Weer de verschrikkelijke wanorde voor de start, maar iedere keer lukt het weer om in volgorde te komen en dan roei je op met ploegen die de vorige dag net iets sneller of net iets langzamer geroeid hebben. In ieder geval moest er weer strak gestuurd worden en gelukkig haalden we niemand in en werden ook niet ingehaald. Tot ons genoegen liepen we wel in op ploegen, die de vorige dag iets sneller waren en dat resulteerde dan in de vierde plaats in totaal in de Masters-F divisie.

Alles overziende hadden we het niet willen missen. We hebben ons best gedaan en nu weet de Dames Masters-F ploeg, nadat ze de Head vanwege ziekte hadden overgeslagen, waar ze aan toe zijn. Op naar de volgende uitdaging.

Joost Paijmans