Als je na de Korte Vliet Wedstrijden gefinisht bent moet je weer terug. En een beetje gauw ook, want alhoewel liefhebbers van indrukwekkende luchten en regenbogen aan hun trekken kwamen, waren er ook buien en het middagblok moest er een flink aantal trotseren. En terug op Rijnland wordt het pas echt leuk, want je bent niet alleen.

Ervaren stuurlieden zijn ook goede schakers, want om vlot aan het vlot te liggen moet je heel goed je kansen inschatten waar het eerste een plekje vrij komt. Iedereen wil van het water af, maar je moet goed kijken welke ploeg zijn boot als eerste uit het water tilt en wie er dan nog voor je liggen. En dan heb je ook nog je eigen bemanning die vindt dat ze lang genoeg in de regen hebben gezeten en het proces proberen te bespoedigen met ongevraagd raad en advies voor wie aan de kant het maar horen wil.

Er is ook goed nieuws. Ondanks dat de “Pinewood-Zamip-combinatie”,  want over die ploeg hebben we het, met een fris buitje richting de start oproeide, was en bleef het droog gedurende de lange tijd van het oproeien, rondmaken en wachten tot je aan de beurt bent. Meestal ben je te vroeg, trek je de truien en regenjassen ook te vroeg uit en vraag je je af waar allemaal op gewacht wordt. De fleurige ‘zonnetjes’ in de wedstrijdkleding van “Asopos” kon ons bekoren, maar brachten verder geen warmte en de start  niet dichterbij. Kent u de vlag van Noord-Macedonië? Het deed me erg aan het lustrumtenue van de Leidse roeiclub denken.

Voordat we door de start gaan moet er nog wel iets verklaard worden. Wat is de Pinewood-Zamip-combinatie? Waren dat vroeger niet twee ploegen die niet aflatend elkaar het recht van de snelste te zijn betwistten? Inderdaad, maar de tijd heeft hen elkaar in de armen gedreven. Zowel de Pinewoodies als de Zamip hebben door de vergrijzing, verhuizing en zelfs overlijden een aantal gerenormeerde boord-roeiers zien vertrekken en nu Hans Kerkers steeds meer leden tot het varen van wedstrijden in de ‘dubbel-acht’ weet over te halen (op de ALV was te horen dat nu een derde boot, en wel de “Lapland” als zodanig zal worden ‘beriggerd’) begrijpen jullie dat wat betreft de boordroeiers de spoeling dun wordt. Ook speelt een rol dat door de pandemie een aantal roeiers zich verder in de skiff aan het bekwamen was en de ‘oars’ aan de wilgen heeft gehangen. Een opmerking tijdens het wachten op de start van “wat hebben jullie korte riemen” aan het adres van een ‘dubbel-acht’ zal duidelijk maken wat hier aan de hand is.

Maar goed. Een ‘pact’ of ‘verbond’ tussen beide ploegen lag voor de hand en het goede schip, de “Pinewood” lag aan de start met vier Zamippers en vier Pinewoodies.

En nu de wedstrijd. Die is van net na de “Caesarbrug” tot bijna aan het einde van het kanaal en dan zijn we 4.7 km verder. Ondanks dat beide eerder genoemde ploegen elkaar ook nog een superieure, althans betere roeitechniek betwistten, konden Kai, Job, George en Joost snel in het ritme van Maarten, Fred, Ludo en Jaap worden ingepast. Voeg daarbij de kennis en ervaring van stuurman Jan (en coach Hein) en zal men niet verbaasd zijn dat het ‘liep’ tijdens die wedstrijd. We roeiden in de luwte van een noord-westelijke wind en het passeren van een drietal bruggen leverde geen problemen op met langzamere of (dat kan ook) snellere ploegen. Na de bocht bij Allemansgeest gaan we onder de brug van de N447 door en hebben we te maken met windkracht vier in de lengte van  het kanaal en dito golven. Daar heeft iedere ploeg last van, maar prettig is anders, zeker als je al 4 km hebt geroeid. Martin, die ons op de fiets begeleidde (en de foto maakte) telt de hectometerpaaltjes af. Nog 500 meter, 300, 200, nog 100 meter en dan passeren we de finish en stellen vast dat mooi of goed roeien met die golven en vooral na 4 km hard niet aan iedereen gegeven is. Maar we zijn er en trekken onze regenjassen weer aan en dat is maar goed ook.

Dank organisatoren, dank wedstrijdleiding en dank Die Leythe en Rijnland. Wat een feest om weer eens een wedstrijd in de acht te roeien. Dat was alweer heel lang geleden.

Joost Paijmans