Eindelijk dan toch, al lang verwacht en gereserveerd in Ossenzijl, maar dankzij corona een jaar later werkelijkheid: de meerdaagse in de Weerribben. Een gebeurtenis die toerroeiers eigenlijk niet mogen missen. Hier wordt je pas echt beproefd op je doorzettingsvermogen. Wat enorm helpt daarbij is dat je er samen voor gaat en in een zeer aantrekkelijke omgeving. Op 1 mei kijk ik nog wat onwennig naar de mensen die neergestreken zijn op het zonnige terras van de Kluft (noord-Overijssels voor gehucht of buurtschap), op 4 mei zwaaien we elkaar uit vanuit een gemeenschappelijk ervaren avontuur. 

Fijn is dat de toercommissie (Bas, Jörg en Maria) zich bekommert om het welzijn van alle deelnemers, maar dat deze ook oog hebben voor elkaar. Mijn omvangrijke tent staat bijvoorbeeld in een wip dankzij de medekampeerders.

Bij gebrek aan een chauffeur voor de grote botenwagen huren we twee vieren en een drie bij roeivereniging 't Diep in Tuk, naast Steenwijk. Niet de laatste vreemde plaatsnaam die we tegen zullen komen. We worden gastvrij ontvangen met koffie en varen vervolgens een route van zo'n 36 km. De drie Rijnland wherries zijn dan al onderweg in hetzelfde gebied. Veel riet, smalle vaarten en prachtig weer. Via Muggenbeet en Nederland kom ik uiteindelijk met verkrampte benen weer in Ossenzijl, waar borrel en buffet weer een mens van je maken. De tweede dag vaar ik in een wherry, dat gaat al iets soepeler.

Beetje fris en bewolkt, maar wederom een prachtige omgeving. Kenners spotten niet alleen de grauwe, maar ook de bruine kiekendief. We nuttigen ons lunchpakket in Rottige Meente, romantischer dan de naam doet vermoeden. Enkele deelnemers hebben de tocht van gisteren nog in de benen en gaan voor een kort alternatief. Zij verdwalen echter al snel en kunnen zodoende hun heimwee naar Muggenbeet stillen, zelfs op de kansel.

Ondertussen weet een vier+ zich te veranderen in een drie+ door een roeister met een flinke buil te laten uitvallen. Het begrip bruggenhoofd krijgt zo weer eens een andere lading. Ook sneuvelt er nog een vlaggenstok, die had de instructie “bukken” niet meegekregen. Wederom was de zonnige borrel een goed moment om sterke verhalen uit te wisselen. 

De 4e mei is alweer de laatste dag, we varen via Muggenbeet in hoog tempo door het kanaal terug naar Tuk, alweer begeleid door zon en weidevogels. Na een prima lunch waarbij de toercommissie bedankt wordt en deze haar vreugde uitspreekt dat iedereen het zo naar z'n zin heeft gehad volgt nog het opladen der wherries. Weinigen hebben hiervan verstand, velen een mening.

De volgende dag, als we de boten op Rijnland afladen en poetsen, heeft al bijna het karakter van een reünie. Volgend jaar weer!

Michiel Ottolander

(meer foto's van deze tocht, zie fotoalbum Meerdaagse Weerribben 2022)