De 49^e Ringvaart-Regatta op 29 mei dit jaar was voor mij de 20^e keer dat ik deelnam. De eerste keer was de eerste versie van dit evenement in 1976. De Delftse Studenten Roeivereniging Laga bestond 100 jaar en wilde die mijlpaal luister bijzetten door een wedstrijd uit te schrijven over 100 km. Dat was nog nooit vertoond en omdat roeiend Nederland niet stond te trappelen deel te nemen werd het 102 jaar oude Njord uitgedaagd. Jullie kennen het verhaal. “We roeien die fuifroeiers eruit, eten onderweg een ijsje en dat is het dan”, was het honende antwoord. Het bleek een vreselijke overschatting van het eigen (op de lange afstand ongetrainde) kunnen te zijn en de door Njord aangeboden prijs die ze in gedachten al in de eigen “Zwanenzaal” zagen prijken moest naar Delft. Ik was de stuurman van de Njord-ploeg. Ruim twintig jaar later ging ik met Jan Doffegnies, Adriaan, Hugo en Paul, maar nu roeiend, de uitdaging nogmaals aan. We trainden ons suf en toen bleek het niet zo’n probleem. Met de Zamip in wisselende samenstelling roeide ik, bijna altijd samen met Adriaan, de tocht bijna ieder jaar weer.

De laatste keer was vorig jaar met een geheel nieuwe ploeg en daarna besloot ik dat het mooi geweest was. De riemen aan de wilgen!!

“Joost”, zeiden ze, “maak de twintig vol en kom ons sturen”. Ik liet me overhalen en liep de ochtend van de 29^e mei samen met Frank, die samen met Bas onze volgploeg vormde, in de stromende regen naar het botenterrein bij Asopos, waar al sinds jaar en dag de boten voor de wedstrijd worden klaargelegd. Niet alleen de stromende regen bezwaarde mijn gemoed, maar ik moest ook om 4.00 uur opstaan om klokke 5.20 uur aanwezig te zijn bij de stuurliedenvergadering. Daar klonken waarschuwende woorden want het was windkracht vier uit het zuid-westen en dan is het op de Kaag geen lolletje. Maar het vooruitzicht tien uren lang opgevouwen te zitten in een boot met na enige uren kramp in alle ledematen was het ergste en natuurlijk te moeten plassen en maar hopen dat voordat de nood hoog is bij een gunstige gelegenheid kan worden aangemeerd.

Er is ook goed nieuws. Nabij de start stortregende het niet meer, maar was de regen overgegaan in een soort miezer, maar de wind gierde nog steeds rond het gebouw. De ploeg, bestaande uit Martin, Mark, Rico, Arthur, Stef, Adriaan, Bart en Robert brachten de boot naar het vlot, discussieerden nog met een dames-ploeg over wat opschieten betekent, en gingen door de Drie-gaten-brug de Zijl op waar we om 5.50 uur verwacht werden, maar we pas om 6.10 van start gingen. De weg is bekend en over de Zijl naar de Kaag waar de wind vrij spel had, maar omdat die mee was en de boot voorzien was van ‘stormboorden’ kwamen we ongeschonden via het Zweiland op de Spijkerboor. Ik heb deze tocht weliswaar één maal gestuurd, maar toen was er een andere route. Daarna wel 18 keer geroeid, maar – dat weten de meesten wel – zit je achterstevoren en bij het passeren van de Koppoel ging het goed, maar verderop bij de Kleipoel kon ik de ingang van de Ade, die naar de Ringvaart voert, niet vinden. Het was even ‘prikken’, maar om precies zeven uur bereikten we de Ringvaart. De miezerige regen was nog steeds onze metgezel. Met een flinke wind in de rug vraten we kilometers en lagen we als vierde ploeg in de wedstrijd. Bij Aalsmeer was er een oponthoud van bijna een half uur, omdat er een huizenhoog luxe-jacht door de brug moest en dat gebeurde tergend langzaam. Voorbij Badhoevedorp wordt de koers van Noord naar West verlegd en tot bijna in Leiden was een harde tegenwind ons lot. Lang leve de ‘dubbel-acht’. Daarin heb je niet veel last van de wind en we passeerden de stopplaatsen in Aalsmeer, Halfweg en Lisse. De laatste bui was in Lisse, maar stond ons de tocht over de Kaag nog te wachten en dat bij windkracht vier tegen. Beuken tegen de golven en een koers kiezen die recht tegen de wind is naar de ‘hoge wal’ en daarlangs naar de Leede, waar de wind niet meer vrij spel heeft. We hadden het te doen met de talloze skiffeurs die in hun ranke bootje de Kaag ook moeten passeren en alleen de strijd met de elementen en de ‘huizenhoge golven’ moeten aangaan. Maar bij Leiden begon de victorie. De wind ging liggen, het zonnetje brak door en Hans kerkers kwam ons aanmoedigen. Bij Rijnland hingen vlaggen uit om de helden te verwelkomen en de leden van de CARR, die daar doende waren vergezelden ons naar Leidschendam. Zelf was ik met Rico overeengekomen dat ik van Rijnland tot de sluis zou roeien en hij sturen, om mijn verkrampte spieren soelaas te bieden en zo geschiedde. Het was feest in Leidschendam. Het zonnetje scheen en we waren de eerste acht en bij de eerste tien ploegen die arriveerden. Fantastisch ook de familie van Stef die hem kwam inhalen met een spandoek en zijn kleinkinderen hielden niet op met Opa toe te roepen dat hij hun held was. Nog mooier was dat de ploegleden, met name Bart, Stef en Rico, Adriaan (die ook een jaartje ouder wordt), de hele tocht lang onder de arm namen en hem bijstonden zijn negentiende Ringvaart te voltooien. Frank bracht me van Rijnland naar Asopos en samen met Bas volgde hij de ploeg op de voet om het voorbij Halfweg aan Bas over te doen. Stef weer bracht me van Delft naar Rijnland en eigenlijk stond iedereen in de ploeg klaar om elkaar een handje te helpen of de klussen te klaren die zo’n tocht vergezellen.

Maar het mooiste was wel dat Rico zich tot de wedstrijdleiding had gewend met het verzoek om een blijk van waardering toe te kennen aan Adriaan met 19 keer, en aan mijzelf met 20 keer een voltooide Ringvaart. Na de wedstrijd mochten wij dit kleinood uitpakken en nu “is it on the mantelpiece for everyone to see”, zoals het aloude ‘strijdlied’ verhaald. Dank je wel Rico, dank je wel ploeg. Adriaan, als je mijn aantal wilt evenaren dan is het volgend jaar je kans. Vorige keer was de laatste keer roeien en dit jaar voor het laatst de stuurtouwen. Het is mooi geweest!

Joost Paijmans