Jongens waren we, niet meer zo jong, maar aardige jongens. Op pad met een dame van 60, elegant, maar haar leeftijd tonend.

Hoe het begon: bootsman Barend zag een advertentie van de Alster Ruderverein uit Hamburg. Een C4 te koop, oud maar goed gebouwd zonder structurele schade. Ontworpen als lichte wedstrijdboot. En geheel uit hout opgetrokken. Zou dat niet een vervanger voor De Knip kunnen worden, die weliswaar opgelapt nog best meekan, maar waar wel structurele verbeteringen met veel werk aan zitten te komen? Telefonische inspectie van de Duitse boot volgde en de koop werd gesloten. De Hamburgers kwamen haar echter niet brengen. Vooruit, zei Wim, we gaan haar halen. Met z'n drieën op één dag heen en weer naar Hamburg moet toch kunnen, nog geen 1000 kilometer.

We vertrokken dus op zondag 29 januari met de lange botenwagen achter de auto van Fred. Om 6 uur 's ochtends, wel te verstaan, in het pikkedonker. Het weer zat mee, de autobahn was leeg en om half 1 waren we bij de Duitse roeivereniging. We haalden samen met hun bootsman en materiaalcommissaris de Grünau van de achterste bovenste stelling en legden haar in de schragen. Zo te zien had ze al jaren het water van de Alster niet meer gevoeld. Haar huid was dun, de make-up wat craquelé. Gebouwd begin jaren zestig in Berlijn en vernoemd naar een stadsdeel van diezelfde stad. Maar: licht en rank, een boot met potentie en veel (lak)werk. En 11 meter lang, dus een aanhanger om rekening mee te houden op de terugweg. Op een enkele file na verliep ook die voorspoedig, zodat we om half 9 (weer donker) Rijnland bereikten. We legden de oude dame in de werkplaats ter nadere inspectie door Barend: laatste rustplaats of eindelijk thuis? In dat laatste geval kan de houtploeg losgaan en moeten we misschien een nieuwe naam verzinnen. Suggesties?

Michiel Ottolander