Als je nou echt een hekel aan het Marathonroeien wilt krijgen moet je de door de Roeivereniging De Laak te Den Haag georganiseerde Veerhuiseiland-marathon roeien. Gedurende drie-en-dertig kilometers leer je jezelf haten en vraag je je af hoe je het zover hebt laten komen. De blaren in je had dreigen zich te fuseren tot een handgrote blaar op iedere hand en de ‘koperen ploert’ geselt de ploegen ongenadig en straalt alle energie uit het lijf en dan hebben we het nog niet over de kwaliteit van het roeiwater gehad. Speedboten en ander gemotoriseerd varend tuig hebben de Schie veranderd in een heftig golfbad waar liefdevolle ouders hun kinderen verre van houden. Roeien is er schie(r) onmogelijk. De riggers blijven in de golven hangen en produceren enorme fonteinen. En dan is er ook nog de stuurman die niet aflatend vertelt dat het beter moet en er nog wel een schepje bovenop kan. Verder is de route, afgezien van een flinke omweg door Delft kaarsrecht en het einde niet in het zicht. “Mij niet gezien”, dacht Martin. “Ik blijf in mijn bed”, tot iemand belde waar dat hij bleef. Hij was eerste reserve en die, dat weet iedereen, roeien altijd mee.

Hoe kan het dan dat 18 ploegen en 69 deelnemers zich hiervoor hadden ingeschreven? Bij deze 7^e editie van het evenement waren voor het eerst ook ploegen van andere verenigingen welkom, wat resulteerde in twee dubbelachten van Rijnland en een viertal ploegen van de Haagse Studentenroeivereniging “Pelargos” (Grieks voor ooievaar).

Nu zijn Marathon-roeiers rare lui. Je blijft er in het algemeen verre van voor je ook besmet raakt met het marathon-virus. Maar er zijn ook ploegen die er tegenaan schuren. Neem nou de door Hans Kerkers gecoachte en gestuurde ‘dubbel-acht’ die deelnemen aan de “Lenterace” van Het Spaarne over 6 kilometer en in deze tocht een ‘oefenmomentje’ zagen. Over de Ringvaart-acht 2024 kunnen we kort zijn. Deze niet meer helemaal op de aardbol vertoevende groep wil de Ringvaart-Regatta roeien, een wedstrijd over 100 kilometer. Mijn neefje Thomas, lid van de jonge acht van 2008 van Laga roeide die tocht in 2010 en ging een wedstrijd aan met de lichte acht van Laga uit hetzelfde jaar. Na 100 km won de jonge acht met vier minuten en vestigde ook een record. “Was ik maar dood”, fluisterde hij aan de finish, of beter nog was ik gisteren maar dood, dan was dit me bespaard gebleven”.

Waarom spraken beide ploegen dan van een aardig tochtje dat voor herhaling vatbaar was? De koperen ploert scheen, het water was een klotsbak en de wind bij de middagploeg draaide op het omkeerpunt van tegen naar tegen. Alhoewel je je onderweg afvraagt waarom dit allemaal zo nodig is en dat je ook met een boek in de tuin had kunnen zitten, is de voldoening groot op het moment dat het er op zit en de boot weer op de kant ligt. De leden van de Laak zijn allervriendelijkst en herinneren zich de goede ontvangst tijdens de Rijnland-marathon en willen wat terug doen. Verder is de organisatie heel ontspannen en richt zich op het belang van de roeiers en last but not least krijgt iedereen na afloop een “Overschies kontje”, een taartje met veel crème en room, dat verzet biedt bij het zien van een vorkje en als je het ‘afhapt’ er meteen een klodder op je broek deponeert. Een ‘tompouce’ is minder erg. Ook is er het publiek aan de oevers van de Delftse grachten. Niet alleen de leden van DDS, Laga en Proteus-Eretes, maar overal zitten burgers en studenten aan het water de dag te passeren en juichen ons toe.

De wind draaide. We zeiden het al. Mede daarom ging de ochtendploeg van Hans Kerkers maar liefst 7 minuten sneller dan de Ringvaart-acht, die ’s middags roeide. Of gingen ze gewoon harder? Dat kan ook natuurlijk. Wat blijft is de idee het toch maar gefikst te hebben.

Hoe het ook zij, dank je wel organisatie van De Laak, dank je wel publiek aan de kant van het water dat ons toezwaaide en moed insprak en dank je wel lieve sluiswachter, dat bij het terugroeien van de boot naar Rijnland voor ons de sluis opende en weer sloot, zodat we met windkracht vijf in de rug naar Rijnland werden geblazen en een mooie ‘ringvaart-oefening’ van in totaal 44 km realiseerden. En allemaal met een mooie medaille om de nek. Het was volbracht!

Joost Paijmans