Het is nabij drie uur ´s middags als de ´gelegenheids-dubbel-acht´ van Rijnland zich los maakt uit de kant en eerst voorzichtig, maar steeds sneller richting de start vaart. We zijn op het Eindhovens kanaal, ten oosten van het centrum van ooit de lichtstad, en wanen ons tussen de oude, deels vervallen betonnen beschoeiing en oude eiken langs de oever in het industrieel verleden van de vorige eeuw. Dan komt de start en vereist het roeien onze aandacht. De finish ligt zes kilometer verder en voor ons vaart de dubbel-acht van De Laak, een geduchte tegenstander. De samenstelling van de ploeg is grotendeels de bemanning van de Ringvaart-acht van vorig jaar: Marten, Mark, Rico, Fred, Bas, Arthur, Frank en ondergetekende. Hans is de stuurman en af en toe kijk ik naar de achtervolgende ploegen, maar die zijn ver weg en blijven daar. Wat mij als boeg opvalt is de strakke lijn van kolken en de ideale lijn in deze tunnel van het water en de eiken, nog grotendeels in verkleurd blad, langs de oever en soms boven ons. Haal na haal brengt ons dichter bij de finish, maar helaas niet bij de ploeg van De Laak. Soms loopt het goed, soms is het hinderlijk ongelijk. We hebben dan ook, behalve bij het oproeien, niet in deze samenstelling getraind. We malen er niet om. We lopen eerst wat in maar geven dat weer prijs in het midden van de race om aan het einde weer wat dichterbij te kruipen. Na de finish drijft de wind ons vanzelf aan het vlot en vijf minuten later ligt de boot weer in de schragen om te worden ontdaan van bankjes en uitleggers.

Deze 25 minuten durende race werd´s morgens om half elf vooraf gegaan op de vereniging. Boot naar buiten en afriggeren en alles, boot, uitleggers, bankjes, riemen en een paar schragen worden op de grote botenwagen gelegd en vastgesjord. Frank trekt de botenwagen naar de 150 kilometer verderop gelegen  Eindhovense Roeivereniging Beatrix. Daar wordt alles afgeladen en wordt de boot weer in elkaar gezet. Complimenten aan de organisatie want alles gaat hier vlot. Met name de wachttijd voor de start is niet meer dan vijf minuten en dan hebben we het nog niet over de gastvrijheid, de worstenbroodjes en het bier, die na de wedstrijd en voor het vertrek naar Rijnland rondgaan. Na de wedstrijd wordt de boot weer uit elkaar gehaald, opgeladen en vastgesjord en na de 150 duistere kilometers en het vechten tegen de slaap wordt de boot weer afgeladen, in elkaar gezet en worden de riemen en de botenwagen weer op zijn plaats gezet.

Mark sluit af en als ik door de Corbulo-tunnel weer naar Sassenheim rijdt overpeins ik waarom ik me dit allemaal aandoe in mijn vijfenzeventigste levensjaar. Voor ik de tunnel uit ben is het antwoord al gegeven. Om het samen optrekken en organiseren, om de strijd met elkaar op het water en de gezelligheid en kameraadschap daarna. Ik wil het niet missen.

Joost Paijmans