Het motto is: “Normaal wat normaal kan. Anders wat anders moet” aldus Jacco Holthuis. Vandaag spreken we met Jacco over zijn liefde voor roeien in combinatie met een handicap.

Om te beginnen, wie is Jacco Holthuis?

Ik ben een bourgondische Brabander, opgeroeid in het mooie Breda. In die stad maakte ik ook mijn eerste halen in een roeiboot, op de Mark, bij Roeivereniging Breda. Inmiddels woon ik Den Haag en werk ik als onderzoeker bij de Nationale Ombudsman. Een mooie baan, omdat ik voor veel mensen echt het verschil kan maken. In mijn vrije tijd ga ik graag het water op: even het hoofd leeg maken, ontspannen en de accu weer opladen.

Wat voor handicap heb je en op welke manier beïnvloed dit je leven?

Kort na mijn geboorte kreeg ik een hersenvliesontsteking. Hierdoor ben ik spastisch in met name mijn benen. Voor de kenners: ik heb een cerebrale parese met spastische diplegie. In eerste instantie had ik best moeite met mijn handicap. Ik was toen vooral gefocust op wat ik niet kan. Inmiddels weet ik dat het leven met een handicap ook heel kleurrijk is. Natuurlijk heb ik nog wel eens ruzie met mijn spastische benen. Het blijft balen als ik weer eens struikel op straat of als ik onderaan een trap zonder leuning sta, want ik kom niet zelfstandig omhoog. Echter kan ik tegenwoordig sneller vooruit kijken en vraag ik hulp wanneer dat nodig is. Veel mensen zijn bereid een helpende hand te bieden en dit lijkt vaak weer tot leuke (korte) gesprekjes of ontmoetingen.

Waar ik eerst nog in onmogelijkheden dacht, denk ik nu graag in mogelijkheden en vind ik steeds weer creatieve oplossingen. Dit komt ook goed van pas bij het roeien. Instappen in een beetje is een dingetje, maar ik ben niet voor een gat te vangen. Met een instaphekje of  “gewoon” op de billen kom ik heel ver! Mijn motto is daar om ook: “Normaal wat normaal kan. Anders wat anders moet”.

Hoe was de zoektocht naar een geschikte sport?

Ik kom uit een sportieve familie. Mijn vader was gymleraar en mijn moeder en zus zijn fanatieke sporters. Ik was dan ook vaak in de weekenden, als toeschouwer, op het hockeyveld te vinden. Dat vond ik heel leuk, maar het spreekt voor zich dat ik vanuit huis ook gestimuleerd werd om in beweging te komen en deze behoefte had ik zelf ook. Ik heb dan ook veel sporten geprobeerd: paardrijden, zwemmen, duiken, golf, rolstoeltennis, rolstoelbasketbal. Om verschillende redenen kon ik met deze sporten, behalve zwemmen, niet goed uit de voeten. Totdat ik in 2004 toevallig op de Bosbaan was en de vonk met roeien sloeg gelijk over!

Was het liefde op het eerste gezicht?

Jazeker! Ik werd geraakt door de open en enthousiaste sfeer op het vlot. Iedereen was bereid elkaar te helpen met tillen en schoonmaken van boten. Bovendien was ik van harte welkom om rond te kijken in het botenhuis. De stralende zon maakte het mooie plaatje helemaal af. Ik informeerde direct bij Roeivereniging Breda naar de mogelijkheden om lid te worden. Mijn vraag kwam als geroepen. Wat bleek? Enkele enthousiaste leden waren net begonnen met het opzetten van een afdeling aangepast roeien. Alleen roeiers met een handicap ontbraken nog. Totdat ik op de stoep stond.

In het begin was het best pionieren, maar al snel volgden meer roeiers met een handicap. Toen ik na enkele jaren uit Breda vertrok, had het aangepast roeien een volwaardige plek binnen de vereniging. Dat was zeker niet (alleen) mijn verdienste, maar het is wel iets om trots op te zijn!

Ben je, na je vertrek uit Breda, ergens anders gaan roeien?

Inmiddels roei ik al weer jaren bij Roeivereniging Rijnland in Voorschoten. Een vereniging waar men – toen ik lid werd – al de nodige ervaring had met aangepast roeien. Ook de Rijnlanders ontvingen mij met open armen. Ik werd “geadopteerd” door een Heren 8. Wekelijks stonden zij klaar om mij – na hun eigen outing – te coachen in een Wherry.

Toen de vereniging een aangepaste skiff – met drijvers voor extra stabiliteit – kocht, begon het bij mij te kriebelen. Zou dat iets voor mij zijn? Ik had al wel eens in zo’n boot gevaren na afloop van de Nationale tocht aangepast roeien en dat vond ik toen best spannend. Alleen het water op, zelf sturen. Al met al heel anders dan in een brede Wherry. Meerdere outings in de skiff verder is de spanning er af. Ik geniet volop van de vrijheid en verantwoordelijkheid op het water. En de drijvers werden steeds hoger afgesteld.

Nu je dit onder de knie hebt, zijn er nog nieuwe uitdagingen voor je?

Onlangs kreeg Roeivereniging Rijnland een coastal single geschonken. Een brede skiff, geschikt voor het roeien op zee, maar wel zonder “ zijwieltjes”.  Nu mijn eigen vereniging over een coastal single beschikt, heb ik de mogelijkheid om meer ervaring in dit boottype op te doen. Ik heb wel eens in zo’n boot geroeid op de Thames in Londen. Ik vergat van de spanning bijna adem te halen!

Ik kijk er dan ook naar uit om deze uitdaging aan te gaan.

Wat vind je het mooiste aan de roeisport?

De roeihaal is eigenlijk een vloeiende en doorgaande beweging. Het is fantastisch om het gevoel van goed en ritmisch roeien te ervaren. Ik word er rustig van in mijn hoofd. Daarnaast heeft mijn roeivereniging mooi roeiwater, vlakbij het groene hart. Ik geniet tijdens het roeien dan ook van de mooie natuur die ik onderweg tegen kom.

Ik heb als stuurman ook mee gedaan aan het wedstrijdroeien, en zelf een paar keer een blik gehaald. Dit is super gaaf om mee te maken, maar ik merk toch aan mijzelf dat ik meer een recreatieve roeier ben. Meedoen is voor mij belangrijker dan winnen.

Wat heeft roeien jou gebracht?

Door het roeien heb ik mijn grenzen steeds een beetje kunnen verleggen en dat geeft zelfvertrouwen. Toen ik begon met roeien, had ik niet durven dromen dat ik in een skiff zou gaan varen en toch is dat gebeurd!

Ook heb ik ervaren dat je geen fantastische roeier hoeft te zijn om volwaardig lid te zijn van een sportvereniging. Dit vind ik super mooi, want voor mij heeft sporten ook een sociaal aspect.

Ten slotte, gaf mijn revalidatie arts een tijd geleden aan dat het roeien een zeer gunstig effect heeft op mijn spasmen en conditie. Volgens hem houdt het roeien mijn letterlijk en figuurlijk op de been. Hij stelt dat ik op dit moment minder goed had kunnen lopen als ik geen roeier was geweest. Hoewel niet met zekerheid te zeggen is dat hij gelijk heeft, klinkt het allemaal wel logisch. Hoe dan ook: het oordeel van mijn arts is een mooie stimulans om lekker door te gaan.

Is er nog iets wat je andere mee zou willen geven?

Durf te dromen en neem zelf de regie in handen om je droom waar te maken! Met jouw enthousiasme en daadkracht, inspireer je vast andere mensen om jou te helpen bij het behalen van je doelen. Ter illustratie, ik wilde altijd al eens roeien op de Thames in Londen. Uiteraard bekend van de jaarlijkse Boat Race. Ik informeerde bij verschillende verenigingen naar de mogelijkheden. Op veel plekken kon ik het water niet op, bijvoorbeeld omdat er geen stabiele boten aanwezig waren. Toch gaf ik niet op. Uiteindelijk kwam ik in contact met Barn Elmes Boathouse. Coach Peter begreep mijn wens volledig en hielp me om deze te vervullen. Mijn droom kwam uit: ik roeide de eerste mijl van de beroemde Boat Race!

(dit bericht is op 26 augustus 2020 gepubliceerd op roeien.nl en in zijn geheel overgenomen).