Hoe vaak is een door anderen georganiseerde activiteit álles wat je wilde, en méér? Niet erg vaak. Deze keer lukte het , met happen en trappen op 22 me 2024. Wat is happen en trappen? Roeien in een 8, vooral voor wie dat nog niet zo vaak heeft gedaan, dacht ik. En daarna lekker eten, klaargemaakt en -gezet door de Soevie.

Waarom was het meer dan verwacht? Het spannende van samen in zo’n grote ploeg, deels onervaren roeiers, roeien in zo’n enorme boot, had ik zeker verwacht. Stevig roeien, beetje uitdaging daarin, check. Eventueel soms wat meer wind(vlagen) dan fijn, ook in de planning. Nieuwe mensen leren kennen, ja.

Lekker eten, oké, (of kwam ik eigenlijk daar voor?) (-;

Wat was dan ‘meer’? Ik wist niet dat er op de kant ook nog een coach mee fietste, de legendarische Trui Visser in ons geval. Zij had bij ieder van ons specifieke adviezen voor verbetering van de haal. In mijn geval: rug niet te snel opgooien, ja, ja, ja….bekend, maar door de adrenaline lukte het me enige tijd beter dan anders om het inderdaad ook te doen, langer ingebogen blijven zitten. Voor anderen bijvoorbeeld: stand van de handen/vingers, polsen recht, blad verticaal het water in. Voor allen: druk op het blad langer volhouden, aanhalen ‘naar de tieten’ (allemaal dames inderdaad), om zo de haal zo lang mogelijk te maken, met het blad op de juiste hoogte. Maar ook de stuur, Erik van Oosten, daagde ons door aanmoediging en specifieke aanwijzingen uit het beste uit onszelf en de boot te halen. De mannenachten van Njord zaten ons af en toe wel dwars, bijvoorbeeld door op een hinderlijke plek stil te liggen, en toen we er langs gingen, ineens een vliegende start te maken zodat we het wedstrijdgevoel weliswaar ervaarden, maar dan verliezend.

Toen we al bijna terug bij Rijnland waren waagde Erik nog het uitproberen van een ‘staande start’. Iets van driekwart  , half, driekwart, heel bankje (hmmm het was anders, nou ja), hoewel het niet helemaal klopte wat we deden leek het toch te werken, zodat we ons, lichtelijk moe inmiddels wel, toch een beetje wedstrijdboot voelden.

De coaches gingen zelfs op de kant nog door met coachen. Trui deed dat door met een van de dames naar de ergometer te gaan voor de fine-tuning van de roeibeweging, Hans door vanaf de kant gemaakte filmpjes te bespreken met individuele roeiers, nuttige visuele feedback met daar aan gekoppeld advies. 

En dan wacht er een heerlijke alcoholvrije Mojito op ons (Arthur’s recept dacht ik, kan het ergens gepubliceerd worden?). Ten slotte het eten: brood met diverse smeerseltjes, Perzische soep, tabuleh, salade, aubergine rolletjes, kikkererwtenstoof en diverse toetjes, alles vegetarisch en SUPER lekker. De recepten…?  Dan moe en tevreden naar huis.

Bedankt iedereen die dit mogelijk maakte, het was geweldig!

Mirjam Blumenthal