Ik wil niet beweren dat het roeien mijn leven beheerst, maar al jaren merk ik bij het nadenken over nieuwe – en niet zo nieuwe – goede voornemens in januari dat ik mijn jaar indeel in vóór en na de Head. In de donkere periode van januari tot half maart weet ik dan waar ik al die trainingen in en buiten de boot voor doe: het (inmiddels ruime) halfuurtje dat we op de Amstel vol moeten houden om weer te bewijzen dat we inderdaad een ‘wedstrijdploeg’ zijn, een begrip dat bij Rijnland erg rekbaar blijkt.

En dit jaar is dat weer gelukt, met behulp van een zonnetje en niet al te veel wind, de coach en een enkele trouwe supporter aan de kant, en een ervaren en vertrouwde stuurman. We zijn al jaren de oudste vrouwenacht op het water, hebben geen tegenstand in eigen categorie en stellen daarom onze eigen doelen. Dit jaar waren we niet sneller dan de mannenacht van onze coach, wel sneller dan één van de dubbelachten. We zijn met weinig tevreden. We hadden lekker geroeid.

Zo kon de rest van het jaar dus beginnen. En het eerste wat er dan voorbijkomt na de Head is het Headdiner. Na enkele weken van flinke aansporingen van ploegcaptain Liesbeth had bijna de hele ploeg zich hiervoor weer ingeschreven.  

In de loop van zondagmiddag werden we op de hoogte gehouden van de progressie van de botenwagens richting Voorschoten. Ineens bleek die sneller dan eerst gedacht dus meteen op de fiets gesprongen, want vele handen bij het af- en uitladen…. En inderdaad als iedereen meehelpt ligt alles in een mum van tijd binnen, en waren er zelfs al boten opgeriggerd.

Bij het betreden van de sociëteit kom je dan in een andere wereld: gezellig gedekte tafels, de borrel en hapjes die al klaar staan, en traditiegetrouw de schalen met heerlijk Indisch eten, deze keer door Toko Pak Camat uit Voorschoten verzorgd. Het lijkt heel gewoon, maar hoe heeft Eugenie dit in godsnaam klaargespeeld vroeg ik me af. ’s Middags heeft ze volgens mij zelf nog hijgend dat halfuurtje Amstel afgelegd. Gelukkig zijn er meer mensen bij de Soevie die weten hoe dit allemaal moet.

Na het ordentelijke opstellen bij het buffet (zoals vroeger de mannen voorop!), klonken het geroezemoes en de sterke verhalen op van de verschillende tafels, waar alles door de ruim 60 gasten tot in de puntjes werd herbeleefd.

Tussen de gangen door enquêteerde wedstrijdcommissaris Sylvia ons over de gezamenlijke Head-ervaring en -prestaties, en vertelde Willem over het ontstaan van het Headdiner.

Tot en met de koffie/thee met spekkoek en dadels in chocolade werden we geweldig in de watten gelegd door de aanwezige Soevie-leden met assistentie van de enkelen aan tafel die nog energie hadden na dit enerverende weekend.

Eugenie en Soevie: bedankt, het was weer top!

Lieneke Hoeksma