Kennen jullie Willem. Hij roeide niet mee in de G-acht omdat ze met negen waren. Maar ik roei wel de Heineken, voegde hij er trots aan toe. Dan mag ik drie keer ‘los’.

Dat is de spirit die de Head of the River die sinds 1932 bijna ieder jaar is gehouden. Zelfs ook in 1945, maar toen in het najaar. Alleen heeft van 2018 tot en met 2021Corona, Vorst en harde wind deze reeks onderbroken. Maar vorig jaar en dit jaar was het weer zover. Op zaterdag een stralende zon en de zondag begon met miezer, maar dat verbeterde zodra de ploegen op het water waren. Blijkbaar heeft de organisatie vanwege de opgelegde pauze vanwege Corona etc. de gelegenheid gehad om zich te beraden, want de nieuwe startprocedure en het oplijnen van de ploegen zorgde ervoor dat je niet heel lang voor de start in de harde wind lag te wachten. Neen, je wist hoe laat je onder de Rozenoordbrug door mocht en vandaar lekker doorvaren naar de start. Weliswaar een paar knelpunten, zoals die haakse bocht bij de ‘grote bocht’, maar je kwam bij de start, passeerde die witte vlaggen, truien uit en meteen rondmaken. 100 Meter verder was de start, in tien halen opbouwen en vooruit met de geit. Voorafgaande aan die start heb je alle tijd om na te denken, waarom je daar ligt. “Ik zit als oudste lid in de oudste ploeg, waarom moet dit zo nodig”? hoorde ik verzuchten. Na afloop, als je als enige ploeg in het G-veld bij de dames de snelste tijd hebt neergezet, maar tegelijk ook de langzaamste, komt het besef dat je het toch maar weer geflikt hebt.

Dat zeiden die Duitsers ook, toen ze in de grote bocht geen optimale koers voeren en onze ploeg de oproeibaan in drukten, maar wat ze daar nou mee bedoelden? In ieder geval trokken wij de riemen in om hen vrij doorgang te verlenen en verspeelden daarbij zeker 15 seconden.

En dan blijkt dat de afstand tussen ieder herkenbaar punt: het Kalfje, de Rozenoordbrug, de Utrechtse brug, de omval, de Berlagebrug en het laatste stuk tot “De Hoop”, van elastiek zijn. Zo ver en waar blijft dat punt nou en ik ben al zo moe. Volhouden, sneed de stem van de stuurvrouw. Een goed advies en dat deed ik dan maar. Maar er is ook goed nieuws: Vanaf 2023 is de finish een klein stuk terug verplaatst, voor het gebouw van roeivereniging De Hoop. Dat zou leuker zijn voor de toeschouwers.

Geflikt ja. Dat was ook de opmerking van de G-acht (gem. leeftijd ten minste 65 jaar) en de I-acht (gem. leeftijd ten minste 75 jaar) bij de mannen. Zij beheersten de wedstrijd van het begin tot het einde en de blikken waren voor hen, en dat niet voor het eerst.

Is dat alles? Zeker niet, een viertje met Fred, Hans, Michiel en Johan en stuurvouw Joke, trok ook hard aan de riemen en daarmee aan het langste end. En ook Evelien Korving in een combinatie met Daventria en de Amstel en Hans-Marten in de ‘prominenten-acht’ waren winnaars.

En laten we eigenlijke winnaars, de stuurlieden niet vergeten. Het ligt in hun hand of een optimale koers wordt gevaren en of de bemanning goed bij de les blijft. Ook wil ik de ploegen noemen die weliswaar niet gewonnen hebben, maar wel goed gevaren, zoals de drie dames-dubbelvieren. En neem nou de drie dubbel-achten. Geroeid als nooit tevoren, maar er waren drie ploegen die harder gingen. Maar we blijven ze in de gaten houden die dubbel-achten. Zei een Russische generaal in de strijd tegen de Zweden heel lang geleden niet: “We zullen zo vaak van jullie verliezen, tot we van jullie geleerd hebben te overwinnen”.

Natuurlijk is de Head geen prestatietocht. “Winnen is alles, meedoen niets”, zeiden we vroeger. Maar zelfs als je na een matige wedstrijd de bijna 8 kilometertjes volbracht hebt, bekruipt je een euforisch gevoel en denk je alvast na over volgend jaar. De 28 stuurbeurten meegerekend zou dat mijn 40^e Head of the River zijn. Dat record wil ik niet missen. De ploeg ook niet, want ik heb taart beloofd.

Joost Paijmans

 Meer foto's