Die uitnodiging kan ik natuurlijk niet afslaan. Hij wil honderd meter, maar coach Martin steekt daar een stokje voor. ‘Onder de tweehonderdvijftig meter gebeurt er niets’, brult hij door zijn toeter vanaf de kant. Ik kijk Jacco aan. Hij haalt zijn schouders op en zegt: ‘wat moet, dat moet’. Martin telt af: ‘nog derrrr-tig meter tot de start, derrrr-tig meter, twintig, tien… en lós!’

Wég zijn we. Jacco voorop, ik in zijn kolken. ‘Kom op Jacco’, brul ik hem toe, ‘we gaan voor de tien kilometer per uur toch! Dus harder moet het, hárder! Martin vanaf de kant en ik vanaf het water hebben Jacco in onze greep. Ik weet hoe het voelt om opgejaagd te worden. Ik weet ook hoe het werkt, en dát het werkt. Jacco geeft veel, de teller klimt op naar een dikke negen komma nog wat kilometer per uur in de zeeskiff.

Maar ja, dat is nog geen tien. En de tweehonderdvijftig meter zitten erop. Ik kom langszij en zie eigenlijk pas voor het eerst goed hoe hij in de boot zit. ‘Kun je verder oprijden, of niet?’ Hij beaamt dat dit misschien wel kan en samen met Martin de mogelijkheden onderzoekt. We babbelen even verder en vinden allebei dat de tien kilometer per uur eruit geperst moet worden. Links-of rechtsom, met bak- en stuurboord. Dus daar gaat ie weer! Martin vanaf de kant, ik vanaf het water en ja, de teller klimt op! Rap is het dik zeven, dik acht, negen komma acht en zakt het weer terug. ‘Dit laten we niet glippen Jacco, we zijn geen luie donders, kom óp! Gríjpen die tien!’
En daar gaat ie, dik over de tien kilometer per uur, binnen de gestelde afstand.

We konden het al goed vinden rondom het roeien en ik heb er nu een watervriend bij waar ik veel van kan leren. Want hij roeit in water dat ik mijd, met een dikke windkracht vier terwijl ik op de ergometer toekijk vanuit de ergometerruimte. Jacco beaamt dat hij openstaat voor het verleggen van grenzen waar ik – en met mij vele andere roeiers! – hobbelig water links laten liggen.

Wat zijn we toch lekker bezig door elkaar uit te dagen, te verbinden en te verdiepen en mogelijkheden te onderzoeken. Dank je wel Jacco voor onze onvergetelijke sparsessie!

Tot water,
Pauline de Blocq van Scheltinga