Wie was Hans Gräber? Dat wist ik niet toen ik hem in 1985 voor het eerst ontmoette op het botenterrein in Ouderkerk waar zijn vrouw Ineke en mijn vrouw Carien de Head of the River gingen roeien. Dat het beestenweer was zal niemand verbazen, maar met een onverwoestbaar goed humeur, serieus en trouw volgde hij Ineke op de voet, sprak haar moed in en hielp met kleding en goede raad.

Later in in Bernkastel-Kues aan de Moezel kwamen wij in gesprek en deelden onze goede zorgen voor onze roeiende partners. Omdat ik de Dames-Veteranen acht later ben gaan sturen bleef ik in contact met Ineke en dus ook met Hans, want waar Ineke was, daar was ook Hans.

Gaandeweg kwam ik meer van Hans te weten. Dat hij studeerde voor accountant, dat hij in die hoedanigheid uitgezonden werd naar Curaçao en daar vlieglessen nam en voor het begrip “Island hopping” met de kaart op zijn knie zijn hand niet omdraaide. In zekere zin een glorietijd voor Hans waar hij meer van zijn vrijheid genoot, dan dat hij zorg had voor zijn carrière. Hij ontmoette daar Carla, was verliefd, maar verloor haar aan een medisch specialist met betere papieren.

Terug in Nederland diende het serieuze leven zich weer aan. Inmiddels had Hans ook zijn dienstplicht vervuld in de hoedanigheid van officier der administratie, een functie en rang waar hij trots op was. Inmiddels had Hans de nodige papieren en trad hij bij een groot kantoor in dienst als accountant en was daar in die functie op zijn plaats.

Op een mooie dag ontmoette hij Ineke. Een struise blonde vrouw met een sterke persoonlijkheid. Zij roeide bij Willem III en dat zij roeide was niet alleen de basis voor ons contact, maar ook voor een belangrijk aspect in Hans zijn leven. Hans werd uitgezonden naar Luxemburg als accountant en had het daar zeer naar zijn zin, maar vanwege een reorganisatie moest hij weer terug naar het vaderland. Hans en Ineke kochten een mooi huis in Zoetermeer aan de Loggerkade en daar zouden ze beiden, tot de dood van Ineke in 2003 en dat vorig jaar thuis wonen voor Hans niet meer mogelijk was, blijven wonen.

Inekes bloed kroop waar het niet gaan kon en meldde zij zich als roeister bij een groep bestaande uit onder meer Trui, Janny, Miep en Carien en deze dames-veteranen acht bestaat nog steeds, zij het in een bijna geheel nieuwe bemanning. Wie met honden slaapt krijgt vlooien en Hans bedacht dat als hij altijd aan de kant stond om Ineke bij te staan hij net zo goed ook kon gaan roeien. Een groot talent is Hans nooit geweest, maar door zijn doorzettingsvermogen, zijn altijd goede humeur en zijn altijd aanwezige goede zorgen voor wie het maar nodig had, werd hij als welkome gast opgenomen in de Zaterdagmiddagploeg van Rijnland en vierde hij met deze lieden waar wat te vieren viel en nam hij deel aan talrijke marathontochten waar dan ook in den lande.

Verder ontmoetten Hans en Joost elkaar in het bestuur van de roeivereniging, waar Joost Peter Reimer als voorzitter opvolgde en nog twee jaar gebruik kon maken van de voortreffelijke kennis, kunde en ervaring van Hans als penningmeester. Onze eerste actie was samen met Peter en Hans in een gestuurde dubbel twee deel te nemen als bestuursploeg aan de “Geuzentocht”, een jaarlijks door de vereniging te organiseren tocht die de weg volgt van de Geuzen in 1574. Ook kwam Hans zijn kennis van financiën goed van pas als penningmeester bij het gehandicapten-roeien, in de STAR, op Rijnland en ook bij andere instellingen. Hij werd ervoor beloond met de ‘gouden speld’ (nu lid van verdienste).

Na het overlijden van Ineke ging Hans op zoek naar zijn oude liefde Carla, die hij op Curaçao had ontmoet en wonder boven wonder vond hij haar terug, gescheiden van haar man en in voor een relatie met Hans. Ik denk dat Hans met Carla een goede tijd heeft gehad. Helaas was Carla te zeer gebonden aan haar woonplaats in Amerika, zodat ze niet overwoog naar Nederland te komen, maar beiden hebben wel samen een tiental cruises gemaakt, voornamelijk in het Caraïbisch gebied, en ook logeerde Hans een aantal malen in Amerika.

We worden ouder en dat gold ook voor Hans en Carla en kwam de relatie met Carla vanwege ouderdomskwalen en later haar overlijden tot een einde. Wat bleef was de Zaterdagmiddagploeg en zolang dat lichamelijk mogelijk was stond Hans met ons aan de boorden en toen hij vanwege allerlei kwalen in ziekenhuizen en andere zorginstellingen terecht kwam, bleef zijn wens om er nog eens met ons op uit te trekken onverminderd bestaan.

Arme Hans, zijn wereld werd steeds kleiner, maar door de goede zorgen van met name Marianne Kok, zijn huishoudster die tot zijn laatste snik aan zijn zijde stond, en anderen, sloeg hij er zich doorheen. Carien en ik hebben Hans de laatste jaren meerdere malen te eten gevraagd om herinneringen op te halen. Herinneringen aan met name de roeivereniging Rijnland die ik voor Hans zijn laatste verjaardag in een fotoboek heb samengevat waren voor hem van onschatbare waarde. Mijn vriend Arthur en ik hebben getracht om Hans in het laatste jaar thuis en daarna in een aantal zorginstellingen, waar hij met liefde en zorg werd verpleegd, wekelijks te bezoeken.

Daarom was ik bij Hans twee dagen voor hij overleed. Hij was in slaap en droomde van Ineke, van Carla en van het roeien, zijn grote passies. Dank je wel Hans, voor je vriendschap.

Namens de Zaterdagmiddagploeg,

Joost Paijmans