Half oktober vorig jaar appte Hester onze ploeg, Dames Veteranen-8, dat zij niet kwam roeien omdat zij zich niet zo lekker voelde. Niet lang daarna bleek dat zij ernstig ziek was. Op 16 februari is onze lieve ploeggenoot Hester overleden. 

Hester is haar roeicarrière op 16-jarige leeftijd begonnen bij de Alkmaarsche en was er trots op dat zij precies op haar 66^e geboortedag 50 jaar roeide. Haar debuut bij de Dames Veteranen-8 maakte Hester in 1987. Enige tijd later roeide zij haar eerste Head in Rijnlandtenue. Talloze malen heeft Hester in onze acht de Amstel bedwongen, enkele keren met blik als resultaat. Ook diverse andere wedstrijden stonden op haar jaarlijkse wedstrijdmenu. De ploeg ging met Hester ook de grens over om de Masters te roeien in onder meer Praag, München en Hamburg en om een roeiclinic te volgen in Portugal. Achten, vieren, tweeën en skiffen. Hester was van alle markten thuis. De laatste paar jaar zat zij minstens enkele keren per week voor dag en dauw in de skiff. Hoe zij ook haar best deed bij ons, zij kreeg slechts één ploeggenoot mee.

Hester stond altijd klaar als er een beroep op haar werd gedaan, of het nu ging om het organiseren van het lustrum, de in- en verkoop van roeikleding, het coachen van de Zamip of het sturen van een ploeg. Ook heeft Hester een belangrijke bijdrage geleverd aan het succes van de CARR, waar zij samen met andere Rijnlanders hard heeft gewerkt om het roeien voor mensen met een beperking mogelijk te maken. Zij dacht mee, bedacht creatieve oplossingen en wist CARR-leden op hun gemak te stellen bij hun eerste roei-instructie. Voor mensen met een halfzijdige verlamming of andere beperking is roeien bepaald geen sinecure. Jarenlang bekleedde Hester met veel verve de functie van walkapitein. Op de dinsdagen waarop zij “dienst” had was ze heel duidelijk aanwezig op het vlot, coördineerde, hield overzicht en bood hulp daar waar nodig. Als afsluiting van haar langdurige periode bij de CARR organiseerde zij in juni 2019 de Nationale tocht Aangepast Roeien (NAR). Meer dan honderd mensen vanuit het hele land namen deel aan deze tocht.

Haar grote inzet voor de vereniging bleef niet onopgemerkt. In 2013 is zij dan ook door het bestuur benoemd als Lid van Verdienste. Zij was er blij mee.

Hester was zeer betrokken bij het reilen en zeilen van de ploeg en het wel en wee van haar ploeggenoten. Zij was zorgzaam en attent. Zo bracht Hester regelmatig cadeautjes mee. Voor jarige ploegleden, of zomaar. Vaak in een plastic tasje dat je dan later terugvond in je roeitas. Een boek, omdat ze juist dat verhaal zo goed bij je vond passen of een door haar zelf, met veel zorg ingebonden agenda. In al die jaren met Hester, waarin we als ploeg tweemaal per week naar Rijnland kwamen, is heel wat afgepraat. Hester was geïnteresseerd in mensen en genoot van de discussies in de ploeg. Zij mengde zich graag in gesprekken en stak haar mening niet onder stoelen of banken. “Doe niet zo gek” was een gevleugelde uitspraak van Hester als ze iets raar vond. Hester was oorspronkelijk, zij bleef onder alle omstandigheden zichzelf. Zij zette zich in omdat zij nu eenmaal plezier had in wat ze deed.

Buiten het roeien hebben we nog vele andere mooie momenten beleefd als ploeg. Theater- en concertbezoek, de onvergetelijke vakanties zoals de wandeltocht in de Cevennen en de ski-vakanties in Zell am See en in Lenzerheide waar we mochten verblijven in Hesters huis. En dan waren er natuurlijk de ploegetentjes als er wat te vieren viel. Het was altijd gezellig met Hester erbij.

Wat zullen wij haar missen, onze lieve, stoere, nuchtere en daadkrachtige Hester. De ploeg is niet meer dezelfde. Een blijvend lege plek op stuurboord.

Dames Veteranen-8