Jan kwam zo'n 7 jaar geleden bij de CARR roeien, zijn dochter Claire introduceerde hem bij ons. Zij heeft een hele tijd met hem meegeroeid. De kinderen wilde pa en ma in de buurt hebben na de CVA van Jan. Zaandam was wat ver bij calamiteiten. In Zaandam roeide Jan. Hij genoot daar intens van en had daar zijn maten.
Claire beloofde hem dat het roeien na de verhuizing niet hoefde te stoppen en dat hij kon roeien bij Rijnland. Hij startte hiermee bij het zondagochtend roeien. Claire en Jan stapten toen in de boot bij Michel. Michel vertelde hen toen over de CARR en zo kwam Jan bij ons roeien. Sindsdien was Michel een van zijn vaste roeimaten.
Hij was een trouwe roeier, genoot van het roeien. Na het roeien was er tijd voor een kop koffie en dan ging hij weer snel terug naar huis. Hij wilde op tijd weer thuis zijn bij zijn vrouw, Dorette, haar gezondheid wisselde sterk. Het contact over de schema’s verliep via haar. Jan was een digibeet.
Jan nam geen deel aan lunches en tochten. Dat had te maken met zijn thuissituatie of omdat hij het maar niks vond. Voor zijn ziek worden was er wel een keer een aarzeling of hij zou meegaan met de Rotte tocht die toen niet doorging ivm corona. Jan is in de herfst van 2020 naar het ziekenhuis gegaan voor onderzoek naar zijn blaas. Het bleek blaaskanker te zijn. Hij zou na zijn herstel in februari gespoeld worden. Hij en Claire hadden de verwachting dat er nog geroeid ging worden voor de spoelingen. Ook dat ging niet door, we zaten in een lock down.
In maart ’21 volgde weer een operatie ivm met het terugkomen van de plekken. Ook toen had hij de hoop dat hij wat later in het jaar weer kon roeien.
We weten allen dat die wens niet in vervulling is gegaan.
Zijn roeimaten vertellen allen dat hij een enthousiast roeier was. Ook een groot mopperaar, de regering deed het nooit goed, zijn standpunten konden extreem zijn. Hij hield wel van die confrontaties bij verschillen van mening melden ze me. Maar ook dat hij in de boot trakteerde op Werthers Echte. Zijn scherpe humor leidde tot veel lachen in de boot wordt ook gemeld.
Voor mij was Jan een man van weinig woorden, dat hoort bij Zaandammers heeft Dorette, zijn vrouw, mij uitgelegd, zo zijn onze manieren nu eenmaal.  Zag hem plichtsgetrouw met zijn stok van de parkeerplaats naar Rijnland lopen en weer terug. Je moest hem niet wijzen op andere mogelijkheden. Een man van weinig woorden, die kort maar voldaan na het roeien zijn kop koffiedronk, maar in de boot een man die honderduit praatte. Was op het water zijn vrijheid voor Jan? Roeien was heel belangrijk voor hem en om een Zaandammer te zijn. 

Wij wensen Dorette en Claire en familie sterkte bij het dragen van dit verlies.

Namens de CARR,
Hetty Vogelesang

Jan met zijn roeimaat Michel