Onze goede vriend Piet Zwetsloot, die jaren bij de CARR heeft geroeid, is op 15 juni plotseling overleden. Ton van der Pennen, een andere CARR-roeier, die geregeld contact met Piet had, belde hem op voor een afspraak. Hij kreeg zijn broer Jan aan de lijn en hoorde van zijn overlijden. Ton schreef zijn In Memoriam in de vorm van een brief aan de broer van Piet.

Beste Jan.

Jij nam vrijdagavond de telefoon op en noemde jouw naam. Ik moest verkeerd verbonden zijn, ging het door mijn hoofd. Dat was niet zo en jij zei dat jij de broer was en ik Piet niet meer kon spreken. Hij was ons ontnomen. Jij vertelde dat het had plaatsgevonden even na de begrafenis van jullie vader op woensdag 15 juni. Volkomen onverwachts. Hij was onwel geworden en de hulp van 112 was niet meer toereikend. Het ging slechter met Piet de laatste tijd, dat wisten we en hij werd meer en meer afhankelijk van zorg. Jij noemde een naam van een zorginstelling en dat hij tegen deze overgang opzag. Zover ik op dat moment woorden kon vinden, zei ik jou waarom ik Piet belde. Om een afspraak te maken. Het was voor enige weken niet meer vanzelfsprekend dat ik hem op de dinsdagmorgen zou ontmoeten. Het roeien was te moeizaam geworden, het plezier van op het water te zijn was weg en het was daarmee een te vermoeiende onderneming geworden. Piet was gestopt met de mededeling dat hij zo af en toe nog wel een kopje koffie zou komen drinken. Dat plekje aan de koffietafel blijft nu leeg, zijn reddingsvest blijft aan het haakje hangen.

Koffiedrinken deed ik met hem ook buiten het roeien om. Dat beperkte zich dan niet tot koffie, altijd wel met een lekkertje, maar werd al snel een glaasje wijn. Onze gesprekken gingen echt over van alles en nog wat, we sprongen van de hak op de tak. We zaten dan tegenover elkaar op een vast plekje in de Tuin van de Smit. Ik bleef zitten op mijn scootmobiel en Piet had zijn plekje op de bank gevonden. Dat plekje blijft nu leeg.

We spraken in alle ernst, lachend, schaterend en relativerend over Paus Franciscus, de ontwikkelingen in de kerk, het voetbal van Feijenoord, een willekeurig t.v. programma, onze afschuw voor het rechts-extremisme, over onze opvoeding en over het schaken. Die plek achter de tafel van de schaakvereniging blijft leeg.

Ik weet het Jan, de dood hoort bij het leven. Dat leven begint met de geboorte, vaak in euforie begroet en wordt onafwendbaar afgesloten met de dood. Verdriet is er over het leven dat voorbij is en de persoon die niet meer bij ons is. Verdriet bij degenen die achterblijven om zonder hem verder te moeten gaan. Beseffend dat de vanzelfsprekendheid van zijn aanwezigheid voorbij is. Maar met de herinneringen wordt zijn leven door ons die achterblijven voortgezet. Ik mis Piet.

Veel liefs, Ton van der Pennen.  (19 juni 2016).