Op woensdag 15 januari is Ruud Raap overleden, hij maakte ruim vijftien jaar deel van de Zamip, daarnaast roeide hij op de dinsdagochtend in de skiff en was hij een enthousiasmerende instructeur. 

Ruud had een bijzondere relatie met het water, zo was hij marine-officier, zwom hij om zijn conditie bij te houden, maar vooral was hij verslaafd, want zo mag je zijn liefde voor de roeisport wel noemen. 

Hij leerde op jonge leeftijd roeien en ontwikkelde een passie die doordrong tot in zijn diepste vezels. Roeien met Ruud was een ongekend feest. Zijn haalbeeld was niet te evenaren, krachtig, technisch volmaakt, de ultieme bootbehandeling, de onbalans kwam van de mederoeiers, niet van hem, én, en dat is niet onbelangrijk je kon altijd op hem rekenen. 

Op zaterdagmiddag, de zaterdagmiddagploeg roeit om 14 uur, om iets voor half twee, zie je Ruud aan de overkant voorbij fietsen, op weg naar de Blauwe Brug. Hij is als een van de eersten aanwezig, ziet iedereen binnendruppelen, de gesprekken spatten alle kanten op, al blijft de door hem gelezen NRC wel een leidraad. Om 2 uur het water op. Wat het wordt, scullen of boordroeien, het maakt hem niets uit, al heeft hij in de loop van de laatste jaren wel een voorliefde ontwikkeld voor boordroeien, want tja, dat doe je niet op dinsdagochtend. Dan wordt er in de skiff, met een vast groepje mede-skiffeurs geroeid, naar de sluis, of, als het seizoen daar is, een rondje Oegstgeest. Dat skiffen heeft Ruud tot de zomer van 2019 gekoesterd, in de winter werd op dinsdagochtend  in de grotere nummers geroeid. 

Ruud roeide een aantal keren de Ringvaartmarathon, dè 100 km prestatiemarathon, een wedstijd met jezelf, en soms met je ploeggenoten. Met Gerbrand in de dubbeltwee over De Kaag was voor hem alsof hij in een duikboot zat, klein beetje de grens verkennen, net niet gezonken, in een C-vier met de Zamip de Weerribbenmarathon, hagel in de boot, Ruud was, het was het voor het tech-kleding-tijdperk, bijna onderkoeld, maar zijn grootste prestatie was toch wel dat hij ons zo gek wist te krijgen om in een boordacht de Ringvaart te roeien. Misschien was dat wel de enige keer dat hij even uit zijn rol viel, Ruud was altijd een heer, en ‘meneren’, lees officieren van de Marine, schelden niet, ook niet als motorbootjes de Vliet onveilig maken,  maar het stuk tussen De Nieuwe Meer en Halfweg was net te ver en dat was hoorbaar.

Het roeivirus was besmettelijk en het was Ruuds doel zo veel mogelijk mensen te besmetten met dat virus. Dat kon door de buurman te overtuigen van het feit dat je een mooie film kan maken van de Ringvaartregatta, maar het ging vooral via de instructie. Ruud op de fiets, ongeacht het weer, bij regen of straffe wind, Ruud verzaakte nooit. Menig leerling van Ruud heeft ongetwijfeld moeten lijden, want Ruuds motto was duidelijk: sturen laat je aan anderen over, roeien leer je door te roeien. Dus ‘kilometers maken’ was zijn motto. 

Het moge duidelijk zijn, Ruud was voor ons het grote voorbeeld. Als we ooit zo zouden kunnen roeien als Ruud, als we de wellevendheid van Ruud even mochten lenen, de perfecte organisatie konden evenaren, tja, dan zag de wereld er anders uit. Maar hoe nu verder? De toekomst is voor roeiers een vreemd onderdeel van het leven. Voor een roeier ligt de toekomst achter je, je kijkt hooguit als boegroeier af en toe met een snelle blik over je schouder, maar je blik is vooral gericht op dat wat je al gepasseerd bent.  Wij prijzen ons gelukkig dat wij, al roeiend, Ruud nog blijven zien.

Jan Doffegnies