Daar ligt hij, de eik, geveld! Wat als onmogelijk werd gehouden is toch gebeurd.

Onmogelijk? Kijk eens naar deze foto die in de eerste helft van de negentiger jaren van de vorige eeuw is genomen: Joop Brasser op boeg, dan Ben van Vliet, Adriaan ten Bruggencate en Peter op slag. Joop en Ben zijn er niet meer, Adriaan heeft net zijn zeventigste verjaardag gevierd en van Peter gaan we a.s. vrijdag, 8 december afscheid nemen.

In de Zaterdagmiddagploeg (Zamip) was Peter een goede kracht. Altijd vrolijk, nooit een klacht over zijn lippen, had je het moeilijk bij sneeuw, hagel en tegenwind dan zette hij voor jou een tandje bij. Inderdaad, bij een aflevering van de Weerribbentocht over 50 kilometer sneeuwde, hagelde en regende het en dat alles bij een harde tegenwind, kilometers lang. Peter, getooid met een laagje sneeuw op zijn muts, zat met ons in de boot en keek links en rechts uit de boot of hij toch niet een ‘postzegeltje’ blauwe lucht zag. Wat we ook zagen was een zeearend, in wijde cirkels wees hij ons de weg.

Ook in de werkploeg was Peter een geziene kracht. Altijd optimistisch. Als het niet gaat zorg je er samen toch voor dat het wel gaat?  Bij hem moest ik vaak denken aan Tom Bombadil uit de trilogie “The Lord of the Rings”. Hij is er, de oudste, altijd vrolijk, altijd zorgzaam, wijs en mild. Hij gaat met ons mee, wijst de weg. Het is een genoegen met hem te varen, want waar Peter is, wijkt het gevaar, wijkt vermoeidheid en varen we met hem naar de horizon. Peter heeft die bereikt en daarachter roeit hij nu met Joop Brasser, met Ben van Vliet, met Ruud Raap, met Els van der Horst, met Hans Gräber en er is nog plaats hoor, horen we Peter roepen!

Nu nog niet, Peter. Dank dat je met ons mee roeide, we begeleiden je op je laatste vaart en wensen Marianne, je kinderen, kleinkinderen en vrienden alle sterkte. Roei verder en kom veilig thuis.

Namens de Zaterdagmiddagploeg,
Joost Paijmans