Er rest ons niet veel anders dan terugdenken aan het verleden (en een beetje mijmeren over de toekomst). Terugdenken aan de roeiers en de ploegen die door de tijd heen het meeste indruk op je hebben gemaakt,  sleutelfiguren, sleutelroeiers en sleutelploegen. De Laga-vier-met-(Njord)stuurman, die in 1964 op de Olympische Spelen in Tokyo brons won, met Bob van de Graaf aan boord. Of een jaar eerder, Njord wint de Varsity mét Koch en Bergsma. Bergsma roeide volgens bootsman Maarten altijd met een diepende riem…

Illustere 60-er jaren met de Kloosterman-acht, zilver voor Van Nes en Suselbeek en stuurman Rijnders in de twee-met (coach Koos Bazuin), het goud van Jan Wienese in de skiff, het brons van Roel Luynenburg en Ruud Stokvis in München. Dan een sprong naar de jaren negentig, Atlanta 1996, historisch goud voor de Holland-acht en de eerste (bronzen) Olympische medaille voor Eeke van Nes, dochter van Hadriaan van Nes, die vier jaar later in Sydney daar nog twee zilveren medailles aan toevoegde.

Werkelijk fascinerend is de race in de skiff tussen grootmeester Mahe Drysdale en Damir Martin uit Kroatië op de Olympische Spelen in Rio de Janeiro in 2016. Drysdale wint in 6.41.34 met Martin op de tweede plek in… 6.41.34

Too close to call (zoiets als onze Johan IJff op de recente masters in Velence in Hongarije). Nederland wint goud, zilver en brons met de roeiploeg.

Maar voor misschien wel het allermooiste roeibeeld wat op mijn netvlies staat gegrift, moet ik terug naar de Women’s Boatrace uit 2016. De acht van Cambridge is ‘verslagen door de Thames’, maar geeft niet op. Meer onder dan boven water roeien zij door en bereiken de finish. Wellicht een metafoor voor de huidige omstandigheden? Het lijkt soms of we (bijna) zinken, maar we geven niet op, hou vol!    

Kees in 't Veld

  Foto:  Clive Rose / Gettyimages