Na de versoepeling van de Covid-19 maatregelen en de heropening van alle roeifaciliteiten werd de berichten-reeks uit de G-8 opgeschort. We zagen elkaar immers weer 3 tot 4 maal per week op de vereniging inclusief koffie drinken. Nu we een paar weken in de tweede ‘intelligente Lock down’ zitten besloten we de draad weer op te pakken. Immers het roeien werd tot skiffen en samen koffie drinken tot video-conference sessies op zondagochtend beperkt. Jan Willem hervatte met een mooi verhaal over hoe inspirerend het roeien kan zijn, vergezeld van een prachtige shot van het invallen van de avond. Ik sluit nu aan met een verhaal waarin inspiratie niet gevonden kon worden in het roeien vanwege wekenlange uitschakeling ten gevolge van een pijnlijke schouderblessure.  Naast de teleurstelling en frustratie over de voor mij ongewone rebellie van mijn lijf waardoor ik fysiek behoorlijk beperkt werd miste ik ook de buitenlucht. Bovendien voelde ik dat mijn conditie begon te tanen, ook in de niet geraakte delen van het lijf.

Het uitgestrekte duingebied van Meijendel en Berkheide dat aan de overkant van onze straat begint en zich uitstrekt tot Katwijk biedt fantastische mogelijkheden voor recreatief wandelen en fietsen, hardlopen, skaten, steppen, Nordic walking en race-fietsen. Mijn lief en ik genieten dagelijks van het uitkijken over dit rustgevende gebied met een fraai en wijds perspectief. Het benutten ervan om te fietsen of wandelen is er de laatste jaren echter wat bij ingeschoten. Mijn hinderlijke beperkingen zetten mij toen aan tot een nieuwe verkenning van het duingebied buiten de radius die je binnen een uurtje wandelen kunt bestrijken. Een rondje naar het Puntje door het duin en over het strand terug werd een rondje duin tot ver voorbij informatiecentrum Meijendel en over het strand terug. Het vinden van een goed ritme is niet alleen belangrijk in de boot, bij het hardlopen en race-fietsen, maar ook bij het maken van langere wandelingen. In het verleden heb ik dat ondervonden bij lange marsen in het leger, het lopen van het Spaanse deel van de Camino Real in Noord-Spanje en trekking-tochten in de Europese bergen en de hoge Himalaya in Nepal. Dat ritme had ik snel weer te pakken zodat ik mij kon overgeven aan het opgaan in de omgeving. Wat een her-belevenis, aardser kon bijna niet. Er waren weinig mensen, maar des te meer vogels die hun capriolen met de wind uitbundig vertoonden tegen een fantastische achtergrond van grillige wolkenpartijen. De duinvegetatie zat duidelijk in herfsttooi en raakte het voor kleurgevoelige oog vol in de roos. In m’n uppie zittend op een hoge duintop met 360 graden zicht ervoer ik weer de rust die stilte en alleen zijn in je gemoed kan brengen. Gestage ritmes en stilte hebben een meditatieve uitwerking stelde ik weer eens vast.

De weinig mensen die ik tegenkwam waren vriendelijk, kennelijk gelijkgestemd en ze keken me open aan bij het groeten. Waar ik samen met anderen even pauzeerde om iets in mij op te nemen had ik leuke conversaties met wildvreemden. Je voelde dat men daar behoefte aan had. Dat is op drukke dagen wel anders als de meeste passanten in het duin zich doelgericht naar strand en strandvertier spoeden. Ik denk dat de beperkingen van de covid maatregelen daar een rol in spelen. De mens ontbeert het contact in deze tijd. Zelfs zeer op zichzelf staande mensen die niet zo hechten aan gebabbel heb ik horen bekennen dat ze de contacten toch wel erg missen. Deze ervaringen sluiten aan bij mijn vorig verhaal in deze reeks. Op de plekken waar ik het duin voor mezelf leek te hebben realiseerde ik mij weer hoe uniek dit gebied is in onze drukke Randstedelijke omgeving. We nemen het als vanzelfsprekend aan, maar dat is het niet. Het vereist heel wat inspanningen van de beheerders en overheden om het in goede staat te houden en te beschermen tegen oprukkende commerciële belangen en onverschillige strandgasten en normloze passanten met volstrekt ontoereikend toezicht in termen van menskracht. Terug wandelend over het strand met de namiddagzon en de wind strak in mijn gezicht, bracht de stemming waarin ik verzeild was geraakt het inzicht dat ik zelf best wat meer zou kunnen bijdragen aan het behoud van al het moois in onze gigantische voortuin (Natura2000 gebied). In augustus raakte ik al betrokken bij het mobiliseren van tegengas uit onze buurt inzake snode plannen van enkele partijen om de recreatieve mogelijkheden in het gebied uit te breiden met verharde fietspaden en nieuwe wandelpaden. Als het om faciliteiten voor echte natuurliefhebbers gaat en de regels die daarbij gesteld worden daadwerkelijk gehandhaafd kunnen worden is dat wellicht nog te verdedigen. Maar als de drijfveer gevormd wordt door het verkorten van de fietstijd, of nog erger de bromtijd, om uit de stad 5 minuten eerder bij het massale zomerse strandvertier te geraken wordt het een ander verhaal. Daarmee krijgt het verloederen van om goede redenen van natuurbeheer beschermd gebied een nieuwe impuls. Dat ik me nu nog gemotiveerder wil inzetten voor deze zaak was een goede bijvangst uit die min of meer uit nood geboren lange wandelingen! Pure inspiratie toch?!   

Willem Handels