“Harder Pauline, hárder, kom óp, je gaat inhalen! Jáááá, zóóó ja!” brult Jan Cees mij vanaf de kant toe. Ik zie Marijke naast mij varen en ben haar na een hele tijd eindelijk gepasseerd. Ik ben een speelbal van de wind: vlagen wind mee maar ook van opzij. Ik hoor mijn adem a-ritmisch hoog in mijn longen raspen, mijn benen zijn verzuurd. “Harder moet het! Harder, kom óp!!” Ik vaar als een dolle - het voelt als door stroop, zo zwaar. De brug onderdoor, hoge damesstemmen loodsen mij door het bruggat heen en direct daarna is het zaak om de ideale vaarlijn te pakken. Vooraf heb ik bedacht dat ik vanaf hier harder ga varen, maar hóe dan?! Mijn benen staan in de fik! Even laten lopen, diepe ademteugen doen goed, maar de verbale zweep vanaf de kant is genadeloos. “Niet stilliggen! Dóóóór moet je, gekkie!” De micropauze heeft mij wel de ruimte gegeven om ritme te pakken. De damesstemmen van de brug zojuist fietsen mee, moedigen aan, zingend: “Én zjóef! Én zjóef! Én zjóef! Góed zo, mooi, hou vol!”

Bij elke haal voel ik ritme komen, een beetje ontspanning zelfs misschien; in elk geval voldoende om enkele halen de roeitechniek op te pakken en ritmisch te hijgen. Ik vaar lekker nu! De computer klimt van rond de 12 naar 13 km/u, wauw! Ik ruik de stal, nu gaat het goedkomen. Marijke ligt op de loer dus moet ik door – vraag niet hoe met een lelijke haal hier en zonder inpik daar, maar roeien met een oploper vind ik beter te doen dan met een leeg gat voor mij.

Zondag 15 november stond de Korte Vlietwedstrijd gepland, maar vanwege corona worden er geen wedstrijden georganiseerd. Het is omgebogen naar een sportieve onderlinge uitdaging voor Rijnlanders. Johan, Joke, Willeke en Kees hebben met elkaar het te varen segment uitgezet en op de website gecommuniceerd, de inschrijvingen en startvolgorde geregeld en gezorgd voor starters en mensen op de brug die de veiligheid van de roeiers borgen. Dit maakt het, samen met de COVID-regelaar bij het vlot, toegankelijk voor iedereen die conform de coronaregels kan varen, dus in een skiff of familie-2x.

Wat fijn, dat er gekeken wordt naar mogelijkheden en niet alleen de beperkingen de hoofdrol toebedeeld krijgen.

Na het behalen van mijn S2-examen ben ik meters gaan maken en pakte ik deze uitdaging aan om een ijkpunt voor mijzelf te hebben. Niks te verliezen, toch? Een afstand van 3.9 kilometer stelt niet veel voor, want ik roei regelmatig naar het sluisje heen en weer. Maar zo’n segment in Strava roeien op een gezette tijd en datum? Dat is andere koek. Hoe zal het zijn om dit meerdere keren te varen en te ervaren? Langer dan een minuut hard varen, wat nu soms bij de training op het programma staat, heb ik nog niet gedaan. Het past ook helemaal niet bij mijn sprinterskop en dito lijf. Mijzelf uitdagen en kijken wat erin zit; dat mag ik wel. Tijdens optimale weersomstandigheden gedurende de oefenperiode ben ik mijzelf als nooit tevoren tegengekomen, zat ik kotsmisselijk in de boot na die ‘luttele 3,9 kilometer roeien’, terwijl ik toch altijd veel gesport heb. Ik herstelde wel snel na de inspanning, wat mij dan weer de prikkel geeft om een volgende keer dieper te gaan.

De dagen voor de Challenge waren ideaal: van compleet windstil tot windkracht 2 mee. Ik voer direct een PR van 20.30 (wat logisch is als je voor het eerst logt ?) en verbeterde die tijd niet tot de 15^e november, ondanks makkelijkere omstandigheden. Uitgerekend op de wedstrijddag was er veel wind, dus tijdens het oproeien had ik het al zwaar om tegen de wind in te beuken. Met wind mee peddelen vind ik niet gemakkelijk; maar ook tegen de wind in heb ik regelmatig de lachers op mijn hand… de fratsen die ik uithaal door ineens niet in te pikken of mijn blad niet op te draaien? Het is niet saai met mij en mijzelf.

Naast het feit dat ik het gaaf vind om mijn grenzen op te rekken en ik niet kan wachten met het verbeteren van mijn roeitechniek, word ik al enthousiast bij het idee als er iets wordt georganiseerd. Zo ook bij deze Challenge. Het leuke is dat het open is voor iedereen die gebrevetteerd is. Lekker laagdrempelig dus, gezellig met Rijnlanders onder elkaar, positief.

Hopelijk doen er volgende keer meer S1 en S2 roeiers mee, want was ik niet de enige in een S2-boot? Weet je, dat is eigenlijk totaal onbelangrijk. Het plaatje van de roeiers die voor de start wachten, dat is werelds! Compleet stuk geroeid aankomen en geholpen worden door mensen die net klaar zijn voelt als een warm bad. Ervaringen en tijden worden uitgewisseld, het straalt ervan af dat iedereen een fantastische ochtend heeft en hoewel koffiedrinken en blijven hangen niet mag, spat het verenigingsgevoel er vanaf. Ik wil heel graag de organisatoren, COVID-regelaars en alle roeiers die hebben meegedaan bedanken voor deze gave ochtend!

Maar: we zijn er nog niet, want het leukste van alles is dat er nog drie segmenten over diverse afstanden uitgezet gaan worden op 13 december, 10 januari en 7 februari (met nog een 250 meter sprint later in februari).

Meer informatie over alternatieve dagen voor luitjes die niet op zondag kunnen roeien wordt nog op de website gecommuniceerd.

Kom je ook en train je gezellig mee op weg daar naartoe?

Tot water! Pauline de Blocq van Scheltinga.