Ochtendschemer. Kennen jullie dat? De Duitsers spreken van “Morgengrauen”. Als alles wat je ziet voor de zon opgaat geen kleur heeft, alles grijs is en alles bij zoals deze dag met windstilte heel stil is in afwachting wat er gaat komen. Zo zag de Vliet er dinsdag 30 maart rond een uur of half acht ’s morgens uit, een paar honderd meter voor wat wij de “Knipbrug” noemen. Het water is vlak, slechts verstoord door wat kolken en een hekspoor achter de boot. Vanwege de warmere lucht en het koude water drijven er mistflarden. En zoals gezegd stil. Heel stil.

En dan komt de zon op en de ‘rose-vingerige dageraad’ glijdt over de horizon, tast zich een weg door de bomen en schijnt op het water. Ze brengt met een veelkleurig palet blauwe kleur in de lucht, groen op de uitbottende bomen en het gras en geel op bloemen en struiken en opeens is het dag en komen wat vee en de talrijke watervogels, scholeksters en kieviten tot leven. De kleurige vingers van de zon tasten tot in het water, geven licht en warmte en brengen de daar slapende flora en fauna tot leven. Het is lente.

De al eerder genoemde boot gaat verder, richting Leidschendam en passeert de Knipbrug, Verse Eieren, het inmiddels gesloopte ‘Patsershuis’ om dan langs het sluisje , hectometerpaaltje na hectometerpaaltje, voorbij het blauwe bord van de bebouwde kom “Leidschendam-Voorburg” te varen. Het is Joost!

Hij heeft deze dag uitgekozen om een ‘prestatie van formaat’ neer te zetten. Zijn liefste wens, de Head of the River ooit in een skiff te volbrengen gaat uitkomen en hij heeft zich terdege voorbereid. Een paar dagen eerder heeft hij met Arthur de acht kilometer, die de Head lang is, al gevaren en in een rustig tempo en met een krachtige haal zijn de kilometers vanaf Leidschendam tot voorbij de oude, vervallen ‘meelfabriek’ afgelegd. Is goed uitgekeken hoe te sturen en waar misschien goed opgelet moet worden voor onverwachte tegenliggers. Vooral de bocht bij Allemansgeest is best scherp met weinig uitzicht. Het tijdstip en de dag zijn niet toevallig gekozen. Geen bootjes en ‘Kaiserwetter’ (prachtig weer, alsof de Keizer op bezoek komt) en volkomen vlak water.

Het gaat goed. De route wordt in strak tempo en hardheid afgelegd, zodanig dat er nog ruimte is voor een eindschot. Ondertussen passeren bekende Rijnlanders die hetzelfde plan hebben of gewoon een oefening draaien. Uitroepen als “Doe je de challenge”? en “Succes” stimuleren en zo glijdt de ene na de andere kilometer onder de boot door. Bij de Blauwe brug enige vertraging omdat een Njord-meisje daar voor het bruggengat stil ligt en snel voor het andere gat gekozen moet worden. De  bocht bij Allemansgeest wordt wel weer foutloos genomen en inderdaad: Dat eindschot komt er en met grote tevredenheid laat ik de boot even uitdrijven na het passeren van hectometerpaaltje 11.2.

Terug op de roeivereniging wacht me toch een teleurstelling. Over de acht kilometer heb ik bijna een minuut langer gedaan dan een week eerder met Arthur. Krijg nou wat! Wellicht heeft het windje mee toen het verschil gemaakt. Na de teleurstelling volgt berusting en toch ook wel tevredenheid. Ik kan in een skiff 8 kilometer lang stevig doorroeien en dat de tijd tegenvalt neem ik maar voor lief. Ik ben nou eenmaal geen Lia, Lucas, Hans-Marten of Jan Wienese.

Het is wat het is!

Joost Paijmans