Met die wijsheid was ik destijds bij Njord niet weggekomen. “Winnen is alles, meedoen is niets”! werd daar verkondigd. Het zou te veel gevraagd zijn als ik me ingeschreven had voor deze vierde aflevering in de ‘Winterchallenge’ met de pretentie hem ook te winnen. Verre van dat. Zeker als je na 20 jaar niet in de skiff gezeten te hebben geen keuze hebt, omdat alleen skiffen en in de twee is toegestaan. Wat betreft die ‘challenge’. Ik wilde het eens meemaken, maar ook om anderen te stimuleren ook eens mee te doen en wellicht als opmaat om nu eindelijk eens een coach in de arm te nemen om mijn kwaliteiten te optimaliseren.

Eerst een woord van dank en bewondering aan de organisatie en de deelnemers. Eerder schreef ik al over de betreffende ‘app’. Tijdens deze aflevering van de ‘winterchallenge’ was het niet veel anders. Daar konden de ‘appende apen’ weer veel van leren! Ondanks het overmatige gebruik vind ik het een alleraardigst communicatieplatform, waarop veel onbelangrijke, maar evenzeer hartelijke emoties worden uitgewisseld, maar ook veel nuttige informatie.

En dan is het plotseling zaterdag 6 februari. Vanwege de aangekondigde vorst, wind en sneeuw is het evenement één dag vervroegd. Een gouden greep!! Ik keek met verbazing naar de eensgezindheid en vastberadenheid van de deelnemers die ochtend. Iedereen had zich terdege voorbereid en hing nog een beetje in de rondte om zeker niet te vroeg het water op te gaan. Hartelijke en gemeende opmerkingen over en weer en langzamerhand verplaatst deze ‘gele golf’ zich naar de Vliet en maakt zich op om de zes kilometer (wind mee 3 Beaufort) naar de start af te leggen. Het is grauw en grijs op het water, maar steeds weer passeer je een skiff of ‘twee’ en wordt hartelijk gegroet en veel succes toegewenst. Achter de molen dobbert iedereen zo mogelijk in de beschutting, morrelt nog wat aan die ‘Strava-app’ en na het passeren van een onverwachte motorboot blijkt sprake van enige organisatie en vindt iedereen snel zijn plaats in de startvolgorde.

Ondergetekende is als laatste aan de beurt en vertrouwt op zijn ‘generale repetitie’ van de vorige dag, op het gegeven dat de wind tegen minder krachtig is dan gevreesd en last but not least op zijn ‘stuurvaardigheden’. Geen wonder voor een ex-stuurman met 28 ‘Heads’ op zijn naam.

Al meteen na de start vergeet ik alle techniek en de wens zo hard mogelijk te gaan. Ik kies voor een ‘strong paddle’ en hoop en verwacht dat tot de finish vol te kunnen houden. Dat is ook zo, maar ongemerkt wordt de haal steeds korter. Heel ‘louterend’ zo alleen op het water met je gedachten. De lonkende finish, die een einde moet maken aan het dringender en dwingender ongemak, is nog ver weg. Na “Verse eieren” en de “Boerenzee” verschijnt in de verte de “Knipbrug”. Ik richt me op het oranje licht van de brug en zie op eens een tweede oranje baken. Het is Martin die daar was geplaatst om toezicht te houden! Goede Martin! Hij heeft op mij gewacht. Na de afgelopen 3,5 kilometer alleen met mezelf in gesprek te zijn geweest is er opeens een bemoedigend en hartelijk woord. Ik was net van plan om er een schepje boven op te doen tot ik geluid achter me hoorde. Het was Njord die ondanks het verzoek de challenge te ontzien weer hinderlijk aanwezig was. Vanaf de Knipbrug fietste Martin naast me en de aanvankelijke stilte waar dat mee gepaard ging betekende dat hij mijn techniek beoordeelde.

“Zou je die haal niet wat langer kunnen maken”, was zijn eerste opmerking. “En rijd eens wat rustiger” de tweede. Onder het oog van de meester begon ik wat beter te roeien. Ondertussen gaf Martin de afstand door. Ongeveer 250 meter voor de finish begon ik met een eindsprint, waar – zo iemand hem gezien had – nog lang over gesproken zou worden. Ik had het volbracht en gelukkig was er ook snel een plekje om te meren.

Inmiddels was al een wisseling van de wacht ingetreden, want de dames begonnen hun boten in het water te leggen om zich op te maken voor de lange tocht naar de finish. Ik kreeg veel complimenten en Pauline had al aangeboden om zo nodig mijn bril op te duiken. Je weet maar nooit met die ‘dolkleppen’.

Nog een woord over het Strava-systeem. Ik had deze geactiveerd achter de molen, maar ver voor de start en hem uitgezet nadat ik al aan wal was. Toch was dat voldoende voor een eindtijd over het traject. Geen mooie tijd, maar hopelijk wel het begin van een nieuwe periode. Als er weer een challenge komt, er wordt al over een ‘Lentechallenge’ gesproken van tientallen kilometers, dan wil ik beter voorbereid zijn en dus zoek ik een coach. Zo kan het niet langer!

Joost Paijmans