Daar gingen 13 boten die deelnamen aan de Rijnland-Marathon met de ploeg van Pascal, Roland en EricSerge voorop. Die deden dan ook aan de wedstrijd mee. Voorbij de jachtwerf en daarna uit het zicht, voorbij de horizon. Voorafgaande aan het vertrek der ploegen was door Job, Anton en Stella de sociëteit geopend, koffiegezet, koek gesneden en er was een tafeltje ingericht om de deelnemers te ontvangen en wegwijs te maken. Een welkomstwoord, met name aan Mies, die in haar hoedanigheid als kamprechter namens de KNRB het wedstrijdgedeelte controleerde. Soms tot verbazing van de deelnemers, omdat het tenue de vereniging duidt, maar ook uniform moet zijn. Dus uit al die veelkleurige T-shirts! Gijs nam ons mee langs de route aan de hand van de kaart in de sociëteit en Joost zei dat we gunstig weer besteld én gekregen hadden. En daar gingen ze dus, gewapend met pikhaken (bij Njord spreken ze over harpoenen, als ze die bij Rijnland zien) en peddels, hoosblikken, geitenpennen, regenkleding en proviand. Dan wordt de boot te water gelaten, bevoorraad, ingestapt, de boorden gesteld en dan het vaartuig in de juiste richting gedraaid. “Door”! was voorlopig het laatste dat ze van de RV Rijnland te horen kregen. Het laatste? Neen, bij de Spanjaardsbrug stond Anton om de ploegen te vertellen dat ze bij de doorvaart door Leiden extra tijd kregen voor een kopje koffie of wat ook. Na het centrum van de Sleutelstad stond Gerbrand bij molen De Valk om te vertellen dat ze er nog niet waren en de seconden, minuten en uren weer hun verwoestende werk gingen doen. Wat was dat nou? In Leiden verliet bij de ploeg van de dames Veteranen van Rijnland iemand de boot en werd ingewisseld door een andere. Voor alles is een verklaring en ook hier en de organisatie van deze marathon is begripvol en flexibel. Als Hedy maar niet ‘aan’ ging, was hun grootste zorg, want dan waren ze wel snel thuis, maar nog niet jarig.

En dan Warmond met aan bakboord de ‘Jeneverboom’, (bij die boom praten bewoners van Warmond hun meningsverschillen uit. Lukt dat, dan hangen ze als offer aan de Goden een fles jenever in de boom) het Norremeer, de Dieperpoel en bij de juiste gele boeien het Sassenheims kanaal in tot stuurboord uit bij de dukdalven onder de N208 door en dan kom je bij het ‘oude zwembad’ van Sassenheim, waar lage oevers en grazige weiden je verwelkomen. Nu wordt het spannend op de Ringsloot en het Mallegat, Je kunt er vastlopen, er zijn lage bruggen en je zal niet de eerste zijn die hier verdwaalt. Wisten jullie dat het woord dukdalf (misschien) afgeleid is van de onverzettelijkheid van “de Hertog (Duc) van Alva”?

Op de vereniging waren intussen de examens afgewerkt en 16 leden hadden weer nieuwe vaardigheden verworven bij het skiffen en sturen van tweeën en vieren. Gefeliciteerd! Maar ook werd in de keuken gewerkt aan de ontvangst van de ploegen met soep en hamburgers, maar ook met loftuitingen en ‘blikken’. Ze lagen klaar aan hun geel-rode linten en het fiere vignet van de RV Rijnland. Even na tweeën was het zover. Daar kwam de ploeg van Pascal c.s. onder de inmiddels weer ‘blauwe’ brug door en persten er een eindsprint uit, waar nog jaren over gesproken zal worden. “Een makkie”, imiteerden zij Sjaak Zwart, en wipten vlot en soepel uit de boot. Kennen jullie “Kasteel Rijnland”? Een heerlijke rode wijn, met passend etiket en de lijfspreuk: “Prijs het water, maar drink wijn”. Dat was de prijs voor de winnaars. En niet alleen de ploeg van Rijnland (die verreweg het snelste was van alle ploegen), maar ook de ploeg van de RV De Waal uit Nijmegen kreeg de man en vrouw een fles, omdat hun vereniging de ploeg per ongeluk voor het wedstrijd-gedeelte had ingeschreven, maar in een andere categorie dan Pascal c.s.

Daar zaten ze: Joost en Gerbrand voor het noteren en verwerken van de tijden, Nol voor het welkomstdrankje, Gijs voor de blikken, Arthur en Nico voor assistentie bij het ontmantelen, schoonmaken en opbergen van de geleende boten en Job, Stella, Anton en Jessica achter de bar en in de keuken en daarmee openbaart zich het succes van deze marathon. Met zijn allen garant staan voor de organisatie en daar ook plezier aan beleven, met elkaar, voor elkaar en het resultaat. Want iedereen, van de eerste tot aan de ploeg van De Laak, die rond 17.30 uur als laatste binnenkwam, sprak van een fantastische tocht, een perfecte organisatie en van wat voor een avonturen ze beleefd hadden. In het historische Leiden, op de uitgestrektheid van de Kaag en in de jungle van Sassenheim en Lisse. Volgend jaar weer? Beslist! De medailles daarvoor liggen al klaar!

Joost Paijmans