Zoals ik van Willem van Schelven geleerd heb dient een skiffeur alleen met zichzelf bezig te zijn en dat omvat ook de boot, het weer en het water.

De voortekenen voor een memorabele skiffhead waren gunstig. De hele week had er een windkracht 5 gestaan, de training was voorbehouden aan sterk gemotiveerde skiffeurs. Op vrijdag en zaterdag zwelde de wind aan tot windkracht 6, waardoor de organisatie helaas besloot om de Jeugd- en Tweehead af te gelasten. Voor zondag was de voorspelling milder; regen met een windkracht 4 uit het Noordoosten (pal tegen), toch nog een beetje mannenweer.

Tijdens het oproeien blijkt de regen uit te blijven. Dat maakt het wat aangenamer, vooral tijdens het lange wachten voor de start. De brug in Ouderkerk laat slechts een smal gat open en met de straffe wind is het uitkijken geblazen.

Ik (nr 429) ben na Hans v.d. Hoog de oudste deelnemer. Met een recordaantal deelnemers van 11 in de I klasse is sprake van een serieus veld. Uit Engeland is speciaal voor deze wedstrijd overgekomen, de legendarische Tom Bishop, topfavoriet tezamen met Bernard Luttikhuizen.

Amper gestart, een hoop gegil langs de kant, er ligt een skiff dwars over de baan, tussen wal en schip zie ik een klein gaatje en ik glip erlangs. Mijn eerste target “niet laatste worden” kan ik afvinken.

Tot aan de eerste bocht staat de wind pal tegen, het devies is tempo hooghouden en niet in de golven blijven haken. In mijn spiegel zie ik dat ik inloop op nr 428, Kees van Bueren. Na de bocht, de wind schuin tegen, houd ik zoveel mogelijk de hoge wal en probeer ik mijn krachten te sparen, tempo wat omlaag. Afstand tot 428 blijft gelijk. Na de hoerenbocht, de wind opzij, loop ik weer steeds meer in op 428. Hij heeft een schare fans langs de kant en wordt fel aangemoedigd, wat voor mij inspirerend werkt en vlak voor de bocht na het kalfje slaag ik er eindelijk in om hem in te halen.

Na de Rozenoordbrug wordt het water heel lastig door de hoge golven en de straffe tegenwind. Af en toe word ik ingehaald door een horde jonge skiffeurs die met hun krachten smijten. Na de omval wordt het water weer wat rustiger. Ik vaar vlak onder de wal en zie ineens een skiffeur op een woonboot staan, hij doet een wanhopige poging om in te stappen vanaf de hoge woonboot. Ik herken Bernard. Wat verschrikkelijk!!

De Berlagebrug gepasseerd, nu nog 800m. In de verte doemt het gebouw van de Hoop op. In mijn optimisme lijkt het gebouw steeds scherper te worden en ik doe laatste dertig, maar dan ben ik er nog lang niet… Nog maar een keer laatste dertig en dan eindelijk laatste twintig.

Op de terugweg zie ik Bernard in soepele stijl finishen, wat knap dat hij weer ingestapt is. Bij het bier op RIC hoor ik van Bernard dat hij, na een aanvaring met een woonboot, omgeslagen is. Hij is op de woonboot geklommen en na een mislukte poging, waarbij hij weer in het water belandde, is hij weer in de boot geklommen en naar de finish geroeid. Wat een heldenverhaal.

Ikzelf ben blij met de uitslag, in mijn categorie 2^e achter Tom Bishop (dankzij het omslaan van Bernard).

Daan D’Hoore