Dat wordt tijd, hoor je zeggen. Die onbegrijpelijke naam en een ploegindelings-ritueel iedere zaterdag die op een Engelse kostschool niet zou misstaan. Maar welk museum dan”? Het Guinness book of records-museum, vanwege de prestaties en de ploeggrootte?

Neen, de ploeg verzamelde in het “Museum Gouda” aan de Oosthaven in de gelijknamige plaats. Gouda is een alleraardigst plaatsje wat zich in deze donkere dagen een Dickensiaanse aanzien aanmeet. Donkere nauwe straatjes, met allerhande etalages, die met elkaar een warme kerstuitstraling gemeen hebben. De vaak feeëriek geïllumineerde huizen contrasteren met spaarzaam verlichte straten waar je je weg zoekt van het schijnsel van de ene straatlantaarn naar de volgende. Op sommige plekken branden kaarsen in rode potjes om de passant wat bij te lichten.

De Pinewoodies dus naar Gouda, waar zij in het museumcafé hun jaardiner houden. Van alle kanten trekken zij vanaf de stadspoorten van de goede stad naar het centrum waar nabij de kerk het museum gevestigd is. Bedrijvigheid alom bij de kerk, waar de prachtig verlichte, gebrandschilderde  Gotische vensters een Heilige Mis of een ‘samenkomst’ doen vermoeden. Verderop , over een klein grachtje is een brug en via een poort wordt toegang tot de museumtuin verkregen. Om 17.00 uur is het museum gesloten, maar voorafgaande heeft een deel van de groep het museum bezocht en een ander deel maakt een stadswandeling. Na vijf uur ’s avonds verzamelt iedereen zich in de centrale hal van het museum. Op schilderijen aan de wanden zijn een tiental ploegschilderijen opgehangen, waarvan de tenues niet aan roeiers doen denken en de riemen vervangen zijn door vaandels, maar ook door lansen en hellebaarden. Desalniettemin voelen de roeiers met hun partners zich hier thuis en de ruimte vult zich met groepjes met luchtige kout en scherts. Paul loopt rond met een fototoestel en eenieder kan de zaktelefoon laten waar die is en de voeding bewaren voor de tocht naar de parkeergarage of het station langs bochtige grachten.

Rond een uur of zeven ’s avonds begeeft men zich naar de ruimte waar het diner wordt gehouden. Het is het museumcafé met een belendende, haaks op het café staande ruimte. Als dan de maaltijd wordt geopend hebben de sprekers moeite de gasten in beide zalen te bedienen en dat wordt opgelost door de volumeknop op hoog te zetten. Desalniettemin gaat veel wat gezegd wordt voor velen verloren. Niet getreurd, sprekers genoeg. De eerste die het woord krijgt is Lida Rat. Haar partner Hans is met Marien één der twee organisatoren, maar hij is geveld door Corona. Lida vertelt over de Pinewoodies, hoe zij klein begonnen zijn en over de organisatie van 

deze avond, daarbij ondersteunt door Marien. Daarna krijgt Hein het woord. Waar georganiseerd wordt, wordt bedankt en beide organisatoren krijgen lof toegezwaaid, die vergezeld gaat met tastbaar geestrijk vocht. Ook Ruud wordt in de loftuitingen meegenomen. Zit hij niet sinds jaar en dag de ploegleden iedere zaterdag op te wachten om hen in de juiste ploeg te dirigeren? Ik ben jullie dankbaar, zegt Ruud, maar heel nodig is het niet, want ik doe dat voor mijn plezier en hoop er ook nog even mee door te gaan.

De laatste spreker is Bart. Hij wendt zich tot stuurvrouwe Gouda met hulde en enkele attenties. Zij had het genoegen tijdens de kerstwedstrijd de Lapland naar de overwinning te sturen. Blik is blik, en dat de leeftijds-omrekenfactor er aan te pas moest komen om de ploeg op de eerste plaats te brengen doet er dan niet toe. Maar waar waren de toejuichingen van het Goudse publiek, de erehagen en de bevlagde gemeente om deze kampioenen te huldigen? Wij zijn bescheiden, was het commentaar. Dat uiterlijk vertoon doet ons niets. De ploegprestatie, samen met coach en stuurvrouw, is waar het om gaat.

Tenslotte werd ook de kok, samen met de bediening naar voren geroepen. En als u denkt dat die maaltijd in het museumcafé bestaat uit een oud brood, dat ergens op de zolder van een zestiende-eeuws huis is gevonden en dat in een oude put nog een half vergane wijnzak is opgegraven, dan hebt u het mis. Het Museum Gouda staat voor kwaliteit en dat wordt doorgezet in het café, getuige de talrijke bruiloften die hier gevierd worden. Met hartelijke woorden werden de kok en de bediening geroemd en bedankt, waarbij ook opgemerkt werd dat het museum een aanrader is.

Na de winterse heerlijkheden en de koffie werd het bezoek aan Gouda en het museum beëindigd en spoedde iedereen zich naar het Bolwerk, waar de auto’s waren ondergebracht of naar het station een rijke ervaring en herinnering met zich meevoerend, die de komende dagen nog talrijke keren zullen worden aangehaald.

Lang leve de Pinewoodies in het algemeen en de organisatoren in het bijzonder.

Joost Paijmans