“Jullie boffen maar met dat mooie weer”, zei mijn schoonzus Mieke (die als lid van Het Spaarne in 2018 en 2019 met de Rijnland-ploeg mee roeide) voorafgaande aan woensdag 31 mei, de dag dat de Ringvaart Regatta voor de 48^e keer werd gehouden. En inderdaad, een stralende zon, 35 km windkracht 3 tegen en daarna 65 km vóór de wind. Maar je was niet alleen! Veel macho’s, die hun ego met tatoeages en overbodige PK’s in de motorboot hadden opgekrikt, vonden het ook een puik idee het water op te gaan en de strijd aan te binden met al die ‘kano’s’. Vanaf het punt waar de Ade opgaat in de Ringvaart tot nabij de watertoren was de route een behoorlijke ‘klotsbak’ was en dat roeit niet lekker, ook niet in de dubbel-acht. Toch had de ploeg er rekening mee gehouden en had op de punt een waterkerend scherm aangebracht en dito aan de riggers van de boeg tot aan de slag. Zo goed als droog geroeid, maar die golven bleven. Als je dan voorbij de watertoren bent en 75 km hebt geroeid ben je moe, uitgewoond, kapot, maar er liggen nog 25 km voor de boeg en uitstappen is geen optie. Dan opeens worden van de kant ‘vleugels’ aangereikt. Vanaf de watertoren tot aan de sluis is er een bonte schare Rijnlanders die meefietsen, coach-technisch advies geven maar bovenal vertellen dat ze nog nooit een zo goed varende ploeg hebben gezien.

De Ringvaart-ploeg van Rijnland was een dubbel-acht en bemand door Arthur (boeg), Joost, Adriaan, Mark, Robert, Rico, Job en Marten met stuurvrouw Mieke Rekkers. Joost en Adriaan zijn de routiniers in deze boot en hebben samen meer dan 35 keer de Ringvaart gevaren. Stuurvrouw Mieke is het ‘optimisme’ in eigen persoon en weet de ploeg blijvend te motiveren. “Kom op, jongens. Wat gaat het lekker. Ga door”! Daarbij stuurt ze ook messcherp. “Geen meter te veel, jongens”!  En natuurlijk onze ‘walploeg’. Jacques en Bas en later Willy en Edmée weken 100 kilometer geen meter van onze zijde. En was het meer dan een meter was er altijd nog de uitschuifbare pikhaak om proviand, goede raad en aanmoedigingen mee aan te reiken

“Joost, wat was nou je zwaarste Ringvaart”? wilde Job weten, in de hoop dat de net gevaren tocht toch wel heel zwaar was geweest met die tegenwind, de brandende zon, de golven en legio motorboten.  “De eerste”, was Joost zijn onverbiddelijke antwoord. In de uitdagingswedstrijd over 100 km die werd gehouden ter gelegenheid van het eeuwfeest van de jubilerende Delftse Studenten Roeivereniging Laga tussen Laga, Njord en Aegir was er bij Njord en Aegir geen enkele ervaring met 100 km roeien op één dag. We kennen allemaal het verhaal dat Njord dacht: “We roeien die fuifroeiers eruit, eten onderweg een ijsje en dat is het dan”. Mooi niet. De ploeg van Laga had wel op de lange afstand getraind en daarbij was het een harde oostenwind en eveneens een strakblauwe lucht. Laga won op afstand. Njord deed er een uur langer over dan Laga en Peter Winia had blaren tot in zijn oksels. Mijn vriend Paul Wintgens zwoer dat dit de enige en laatste keer was. Hij hield woord.

Maar de stuurman van die ploeg wilde aan zijn ego werken en moest de Ringvaart per sé een keer geroeid hebben en samen met Jan Doffegnies, de al genoemde Adriaan, Hugo van Lynden en Paul Nooij werd in 2001 in de onvolprezen “Blauwe Brug” de tocht volbracht. Zonder problemen, want de ploeg had zich aan een strak trainingsschema onderworpen en de nodige kilometers gemaakt. Daarna volgde bijna zonder onderbreking een groot aantal ‘Ringvaarten’ die in boord-achten, dubbel-achten, C-vieren en zelfs een ‘dubbel drie’ werden volbracht. Het snelst was een bijeengeraapte Oud-Njord acht met daarin Adriaan, Dick Nieuwland, Frans Cornelisse en ondergetekende van Rijnland. We hadden de geelrode streep op de riemen van de Nieuwland overgeplakt met lichtblauw tape. We deden er acht uur en een kwartier over. Er werd maar twee keer gestopt. Bij Lisse en bij de sluis. De tijd? Acht uur en 15 minuten. Nooit geweten dat een stuurman ‘non stop’ de hele wedstrijd vol kan kletsen’ en toch helpt dat.

Terug naar 31 mei 2023. Vooral de support aan de kant gaf de ploeg vleugels en na een korte stop bij de vereniging ging de ploeg naar de sluis, waar hoogblonde masseuses de vastgelopen spieren weer enig respijt boden. Dan gaat met vereende krachten de boot weer in het water en denken we dat de laatste 12 kilometer in een soort ‘Einsteinse relativiteit’ uitgerekt worden. Waar blijft nou die brug? Waar is de afslag richting De Laak? Waar blijft dat trammetje naar Delft? Hier zou de bebouwde kom toch moeten beginnen? Toch verschijnen deze punten de een na de andere in beeld en als voorbij het gebouw van Laga de Schie wordt opgedraaid volgt er nog een eindsprint waar in Delft nog lang over gesproken zal worden. De gemiddelde snelheid is 12 km/uur, maar in de sprint toch nog 17 km/uur. 

“Laat lopen”, is het commando, waar we al 60 km naar verlangden. We zijn er en opeens in onze jeugdige branie weer terug. “We hebben het hem toch maar weer geflikt, die tienduizend halen en nog meer van niets”! Blaren? Vergeten! Spierpijn? Verdwenen! Volgend jaar? Zeker weten! 

Daar lopen ze, die acht mannen en hun stuurvrouw. Ze kunnen hun geluk niet op met de herwonnen vrijheid. Lopen waar je wilt, eten wanneer je wilt en niet steeds weer die haal en die pijnscheuten. Dan komt er weer enige actie en organisatie. De boot wordt afgeriggerd en uit elkaar gehaald, op de botenwagen gelegd en vastgesjord. Henk trekt met zijn auto de botenwagen het terrein af en rijdt ons in de vallende avond naar Rijnland. Daar aangekomen is er al iemand in slaap gevallen. Een zoete slaap!

Joost Paijmans