Zeker als je na een wedstrijd (we spreken over een in eigen beheer van de RV Rijnland uitgevoerde Heineken Vierkamp) met een stuk notenbrood en een kopje koffie weer thuis op de bank zit. Maar halverwege die wedstrijd op de tweede dag moet je voor de 5000 meter wel om 6.00 uur opstaan om rond 7.15 uur op een koude en winderige ochtend naar de start bij de molen in Leidschendam te roeien. Die start is om 8.00 uur en als iedereen de startlijn is gepasseerd begin je aan vijf kilometer zo hard als je kan. De dag daarvoor was al 2500 en 250 meter (sprint) geroeid. Met drie afstanden is eerder sprake van de Heineken Driekamp, want veteranen hoeven geen 750 meter te roeien.

“Je moet er wat voor over hebben”, zei Carien toen ik om 6.00 uur voor dag en dauw opstond. Alles nog donker, maar gelukkig geen regen, maar wel wat wind aantrekkend tot WK 4. Boterhammen, een glas melk, een kopje thee en met je petje met spiegel, een waterflesje en je mobiel in een ‘waterdicht zakje’ ga je op pad om te bemerken dat je de tweede aanwezige bent die ochtend. De vorige dag bleek het waterdichte zakje wat minder waterdicht en was de telefoon ‘dood’ omdat in de ‘kuip’ wat water stond. Na een ‘rijst-bad’ gedurende de nacht was de mobiele telefoon gelukkig weer tot leven gekomen.

De wat meer ervaren (en betere) roeiers gaan geen minuut te vroeg het water op. Na Martin ben ik de tweede die zich richting de start begeeft. Aan de hoge wal is het glad water en geen bootjes die het oproeien en de 2500 meter van gisteren een beetje verpest hebben. Van het voorjaar is nog weinig te merken. Wel zie ik meerkoeten, ganzen, veel scholeksters en een enkele kieviet die weinig last schijnen te hebben van de straffe, koude noordenwind. Halverwege zie ik in de verte talrijke gele figuurtjes naderen. Het zijn de meer ervaren roeiers die later vertrokken zijn en me inhalen. Het zijn er wel minder dan de vorige dag toen samen met een aantal roeiers van Die Leythe er zo’n 25 ploegen meededen. Na het passeren van de finishlijn bij de molen dobberen we een klein kwartier onder luchtige kout met elkaar onder de kerk van Leidschendam tot de starters de ploegen oproepen. Na elkaar, ik als laatste, passeren we ten tweede male de finishlijn. Alle goede voornemens komen nog eens van stal: niet te hard van start, ver oprijden, bladen laten vallen en stevig op de benen en geen finish-ruk. Het gaat zoals ik het wil en weet dat twee kilometer vast te houden, terwijl de ‘starters’ met me meefietsen. Daarna word ik moe en wordt de coördinatie van ver oprijden en met beide riemen tegelijk druk nemen moeilijker en wissel ik tien halen technisch met tien halen ‘strong’ af. Het sturen gaat echter uitstekend. In mijn spiegeltje zie ik ‘het verste punt’ en houd daarop koers. Na de ‘Knipbrug’ zoek ik de hoge wal op en onder aanmoedigingen van beide ‘starters’ weet ik er nog een eindsprint uit te persen. Daarvoor wordt ik beloond met het gegeven dat ik op de seconde binnen het half uur ben gebleven (29 minuten, 59 seconden). Ik ben tevreden!

Helemaal tevreden ben ik toch niet. De 2500 en 250 meter van de vorige dag waren, misschien mede door de golven van passerende bootjes, niet wat ik ervan gehoopt had. Het oproeien op zaterdag rond 13.00 uur was door die bootjes helemaal een ramp. Maar op zondag hebben we vanwege het vroege uur geen motorboot gezien. Wel was de noordenwind hinderlijk, soms tegen, soms van opzij.

Tevreden hoorde ik? Ja, vooral tijdens Challenge 4 en later de Winterwedstrijden ging ik een paar minuten langzamer dan de dames. Nu bevind ik me reeds in hun achterhoede en voor mij is er nog veel te winnen aan techniek, conditie en …. doorzettingsvermogen! Wat ook opmerkelijk is dat ik tijdens de race geen zelfmedelijden meer heb en me afvraag waarom ik het doe. Neen, ik neem de aanwezige ongemakken voor lief en probeer er tijdens de race echt het beste van te maken. Ik zei het al. Roeien, ook lange-afstands-wedstrijdroeien, is een feest!

Dank je wel, Willeke, dank je wel, Johan en alle anderen die bijgedragen hebben aan de organisatie en begeleiding. Wellicht dat een aantal zich afvraagt wat die ex-stuurman daar doet in die skiff, maar ik hoop dat ik binnenkort niet meer de enige ben die zich voegt in dit gezelschap. En inderdaad is ook Martin Langbroek al van de partij en hoe!

Meerdere zullen volgen, want roeien is een feest. Zeker nu tijdens de pandemie!!

Joost Paijmans