Op vrijdagochtend 10 november staan we weer met zijn allen op Schiphol. Vlucht naar Turijn. De Silverskiff race heeft ons aardig te pakken. De meesten van ons gaan al voor de 4de keer. En het groepje lijkt ook steeds groter te worden. Vorig jaar sloten Willeke en Kees aan en nu is Jan Cees ook van de partij. Mignon wilde haar prestaties van de vorige keer verbeteren maar moest nog even bijkomen van wat fysiek ongemak. Gelukkig vindt zij fotograferen ook heel leuk en daar hebben we allemaal van genoten.
Evenals de keren ervoor is het na aankomst in het hotel onmiddellijk verkleden en naar de baan. Je mag nog gauw een stuk pizza eten staand op de hoek van de straat, maar dan is het ook: voorwaarts mars, opriggeren en op het water. We boffen ook dit jaar weer met het weer. Wel wat fris, maar zonnig en weinig wind.
Het roeien op de Po is een belevenis. Als je denkt nu kan het wel even op de benen, dan zit je weer in de ballen of te dicht aan de kant. Het is voortdurend omkijken en bijsturen. Ook de stroming heeft daar nog invloed op.
De vrijdag en zaterdag besteden we dan ook allemaal aan de route verkennen, ijkpunten vastleggen in het brein, en de keerboei uitproberen. Je raakt er niet over uitgepraat.
We eten s’avonds gezellig met elkaar en maken het niet te laat. Als we de volgende dag na een heerlijk ontbijt buiten staan is het potdicht van de mist. Oei, dat is een tegenvaller. Rond het middaguur op zaterdag begint de kinderskiffwedstrijd, dus mag er maar tot 11 u geoefend worden.
Sommigen van ons gaan in de mist het water op anderen wachten tot na de kinderskiffwedstrijd. Maar geroeid is er!
Naarmate de dag vordert ontstaat er een lichte nerveusheid onder ons. Daarbij wordt er ook flink gespeculeerd over het aantal blikken dat we binnen kunnen halen en dat we ook met gemak de verenigingsprijs kunnen veroveren. Puntje van aandacht is wel de mist. Als dat ons morgenochtend maar geen parten speelt.

En dan is het zover, zondagochtend, als eerste mag Hans Marten aan de bak. Hij gaat al weg als wij nog aan het ontbijt zitten. Het is weer mistig! Oeps.
Maar al gauw krijgen we een appje van hem. It geat on.... iedereen snapt het. Uiteindelijk wordt de start wel 5 kwartier uitgesteld, maar dan mogen we.
Vanwege het groot aantal deelnemers, rond 670, moet je goed uitrekenen wanneer je het water op moet. Iedere 20 seconden wordt er gestart, wat neer komt op 180 skiffs per uur. En naarmate je prestatie van het jaar daarvoor beter was kom je hoger op de startlijst te staan en mag je eerder starten.
Er doen veel beroemde en beruchte skiffeurs mee. Wereldkampioenen en olympisch kampioenen kun je er allemaal vinden. Er wordt dan ook supersnel gevaren in het eerste deel van de wedstrijd. Hans Marten is niet helemaal tevreden als hij van het water komt. Maar hij blijkt toch de snelste van zijn categorie.
Uiteindelijk weten we 4 eerste plaatsen te veroveren en 2 tweede plekken. (zie overzicht) Ruud, Kees en Jan Cees roeien allemaal een persoonlijk record op de 11 km, maar hebben nog teveel sterke tegenstanders in hun veld. Gewoon nog een jaartje goed doortrainen; want mijn ervaring is, dat als je het maar lang genoeg volhoudt de kans op blik steeds groter wordt.
De prijsuitreiking is een feestje. Onder de klanken van ‘ we are the Champions ‘ en rap Italiaans worden alle winnaars gelauwerd. Helaas geen verenigingsprijs in de aanbieding dit jaar. En ook het model silverskiffje voor Hans Marten (ter ere van 3 keer nr 1 ) moet nog worden gefabriceerd. Maar dat mag de pret niet drukken. De glazen worden geheven en we zingen luidkeels mee met de oorverdovende muziek. Mignon heeft alles vastgelegd. Leuk Mignon. Volgend jaar roei je vast ook weer mee.
Het was veel, de spanning, de lange wedstrijd en het tumult.
Maar ik had het niet graag willen missen.
Op naar volgend jaar.

Lia Brouwer