In tijden van Corona is het lastig vooruit blikken; ik betrap me er regelmatig op dat ik terugga in de tijd.

Op donderdag 12 maart hebben we de laatste halen gemaakt in de 8. Iets meer dan een maand geleden maar het lijkt veel langer. Op diezelfde donderdag 12 maart wordt de Heineken Vierkamp afgelast, en niet veel later volgen de afgelastingen van de Head en de Skiffhead. We vallen noodgedwongen terug op roeiergometer en racefiets. Koos stelt een schema op voor de komende weken, we kunnen even vooruit. Het samen ergometeren via Skype blijkt erg goed te bevallen; het helpt bij het volgen van het schema en het is goed elkaar regelmatig te zien. Maar het blijft een lapmiddel; hiervoor zijn we geen lid van een roeiclub. En dan dwalen de gedachtes regelmatig terug naar zoals het was. En zoals het hopelijk snel weer gaat worden.

De roeiclinic in Griekenland, nog maar anderhalve maand geleden. We hadden het al wel over Corona, maar hadden nog geen idee hoe erg het zou worden. Wel zeiden we tegen elkaar, terugroeiend in een heerlijk zonnetje na een pittige training: wat zullen we hier vaak aan terugdenken (voorgevoel?). De andere trips naar het buitenland, Velence (Hongarije), het old-school hotel waar we zaten, de gratis ov trips voor de 65+’ers, het gevoel van ongeloof bij het winnen van een Skiffblik. Op het meer van Bled (Slovenië) genieten van het ongelooflijke uitzicht, het prachtige kerkje, en de jubel met de 8 na het winnen van een blik. De tripjes op de fiets van het hotel in München naar de Olympische roeibaan, en na de laatste wedstrijd op de fiets de stad in en aan het bier. De heerlijke Italiaanse sportbeleving bij de Silverskiff in Turijn, met je Skiff in een rij wachten tot je het water op kan, het geschetter van de speakers met roeicommentaar. Het enorme stuwmeer in Portugal met in de verte onze roeicoach Manuel, in zijn motorbootje en blazend op zijn fluitje. In Kopenhagen op hetzelfde water roeien als 45 jaar geleden, en genieten van die prachtige stad. En mijn eerste FISA Masters in Hazewinkel, waar we die prachtige B&B hadden met een meer dan overdadig ontbijt, en sportminnende eigenaars die ons kwamen aanmoedigen op de roeibaan.  

En binnenlands natuurlijk mijn eerste Skiffhead onder stormachtige omstandigheden, en de aanmoediging van een medeskiffeur: wat kan je gebeuren, je kunt hooguit omslaan. Wat gelukkig niet gebeurde.

Bij latere Skiffheads het wachten op de start in de sociëteit van RIC, het taxeren van de weersomstandigheden en berekenen wat een voor mij redelijke splittijd per 500 m. zal zijn. (Wat roeien de dames in de eerste heat, wat roeiden zij vorig jaar, wat roeide ik vorig jaar, en dan omrekenen naar de gewenste tijd). De Heineken Vierkamp van 2019 waar we zowat zijn bevroren al wachtend op de 250 m. sprint. Willen we nog wel meedoen met de H4K? Toch maar wel ja. De afgelaste Heads maar vooral de Heads die we wel geroeid hebben, de lostrillende rigger van de roeier voor mij, gaan we de finish wel halen.... (gelukkig wel). En altijd na afloop het eerste overheerlijke glas bier en dat voldane gevoel met de groep.

Het samen trainen en toewerken naar een doel, en dan uitgebreid koffie drinken en napraten.

Dass war mal, maar dat gaat wel terugkomen, ook al kan ik me dat nu nog niet zo goed voorstellen. Ik kan niet wachten. Hopelijk binnenkort skiffen en dan haal voor haal naar het nieuwe normaal. Waarbij ik hoop dat dat net zo mooi als het oude.

Kees de Bruijn