“Het regent”, zei een toeschouwer voor de doop van een oefenskiff voor de jeugd. Het was een lange hete zomer geweest met weinig neerslag en een dalende grondwaterstand. Die mededeling werd dus wel begrepen.

“Dan maken jullie dat ook eens mee”, zei Johan IJff. Zo jong waren de ruim aanwezige toeschouwers nou ook weer niet om voor het eerst druppels uit de lucht te zien vallen. Maar Johan doelde op deze speciale botendoop voor de jeugd. Gelukkig staan bij Rijnland ‘botendopen’ regelmatig op de agenda. Na Johan bracht Pien van der Hoeven, de commissaris roeien en jeugd, licht in de duisternis. “De pensionado’s staan aan de kant en de jeugd nu in het middelpunt”. “We gaan een skiff voor de jeugd dopen en wie zou dat beter kunnen doen dan Caré Groenendijk”.

Wie Caré kent weet dat zij niet graag op de voorgrond staat, maar dat zij haar speech wel grondig had voorbereid. Zij gaf, van de gelegenheid gebruik makende, een kort exposé van de ontwikkelingen en gebeurtenissen bij het Jeugdroeien en vroeg en passant ook om jeugdcoaches. “Er zijn er op dit moment te weinig en het is zo leuk om te doen”, zei zij. “Je kunt je bij mij aanmelden”. 

Verder gaf zij aan het anders te willen doen dan bij de ‘grote mensen-botendoop’ gebruikelijk is en nodigde van de jeugd Nanouk en Sergio uit om haar te assisteren. Beiden waren blijkbaar goed geïnstrueerd want Nanouk stelde zich op bij de vlag die de naam bedekte en Sergio reikte Caré een emmertje ‘vlietwater’ aan. Caré sprak na Arthur een paar weken eerder bij het dopen van de “Groote Sloot” ook over de ziel van de boot, die meteen bij de doop in hem zou varen.

Maar nu de naam. Geen buitenplaatsen of molens ditmaal. Onder de jeugd was een enquête gehouden. Uit talloze inzendingen was de naam van een in beide Amerika’s frequent voorkomend vogeltje boven komen drijven. Dit diertje houdt bij het vliegen een razendsnel tempo (15 – 80 slagen per seconde) aan en kan zelfs achteruitvliegen. Alhoewel de jeugd prima kan strijken en ook een hoog tempo niet schuwt, was een tempo boven 1000 halen per uur wat te hoog gegrepen. Van de kolibrie is bekend dat het diertje grote afstanden kan afleggen en een bepaalde soort trekt het hele Noord-Amerikaanse continent over. Nog voordat de meerderheid der aanwezigen de naam van de boot geraden had, werd de vlag verwijderd en doopte Caré de boot “Kolibrie”. Zij had nog wat water over en begon meteen met een grondige schoonmaakbeurt, waarbij zij het water niet schuwde.

Inmiddels was de jeugdcommissie, geassisteerd door Eugenie van Miltenburg, doende met het uitdelen van passend vocht en door Nanouk, Juliette en Zachary zelfgebakken koekjes, cake en cupcakes. Geen wonder dus dat toen Nanouk de boot ‘voorroeide’ heel Rijnland toastend en knabbelend aan de waterkant stond. 

De jeugd heeft de toekomst! Deze trekvogels gaan als regel Rijnland verlaten na de middelbareschooltijd, maar sommigen keren na een aantal jaren terug op Rijnland. Niet als een kolibrie, maar als een wijze uil, een snelle valk of een krachtige arend, maar nog altijd verknocht aan het water, het roeien en een beetje aan Rijnland.

Meer foto's

Joost Paijmans.