Vrijdag 11-11: we vertrokken 's ochtends vroeg met 8 man naar Turijn  voor deelname aan de Silverskiff.  Zeven Rijnlanders (Peggy, Lia, Hedi, Hans Marten, Ruud Wessel, Kees de Bruin en ondergetekende) en Victor, de man van Hedi. De Silverskiff is een wedstrijd over 11 km op de Po (met halverwege een keerboei) waar dit jaar zo'n 620 skiffeurs aan de start stonden.

Maandag 14-11, 12 uur. Vanwege een overboekte vlucht wacht ik hier op het vliegveld van Turijn om pas vanavond via München naar Amsterdam te vliegen. Delay van 7,5 uur. Shit!! Alleen Kees kon de hele reis volgens planning volbrengen. Hedi en Victor moesten al voor de wedstrijd huiswaarts keren vanwege een totaal onverwacht overlijden in de familie. De andere vier zijn zojuist met een omweg via Rome naar Amsterdam vertrokken. Wat een bizar einde, opeens stond ik daar alleen met mijn bagage en – dat dan wel - gratis lunchkaartje...Een mooi moment om terug te blikken op waar het toch vooral om ging: het roeien! ( hoewel, juist alles eromheen maakte het tot een niet te missen ervaring: de stad zelf, het roeien op de Po met mooi uitzicht op de bergen, het prachtige weer, Italiaanse eten en drinken en de gezelligheid met elkaar).

Goed, het roeien dus.
De ruim twintig boten van alle Nederlandse deelnemers, vervoerd door Proteus, stonden al op ons te wachten toen wij vrijdag een eerste verkenning op de Po gingen maken. Voor Kees en mij was dit de eerste deelname, voor de anderen de derde.  HM en Lia hadden vanwege hun overwinningen in de twee voorgaande jaren kans op het winnen van een echte zilveren skiff – dit is de extra beloning bij drie keer winst. Extra spanning dus voor hen!

Wat een prachtig roeiwater! Op de plattegrond van het wedstrijdtraject leek het vrij eenvoudig (vanaf de eerste brug bocht naar stuurboord-bakboord-stuurboord-bakboord-rechtuit, keerboei en weer terug) maar in de praktijk bleek dit nogal tegen te vallen. Gelukkig hadden we ook nog de zaterdag om het parcours in ons geheugen te planten. Een paar kenmerkende punten en blikvelden onthouden en tja, dat moest maar voldoende zijn! Op de Po was op een aantal cruciale punten bij bochten en bruggen een lijn met boeien uitgezet, maar op veel punten ook niet. Het leek me daarom verstandig om maar goed dicht aan de kant te roeien om de kans op botsen met tegenliggers te verkleinen. Dan maar wat meer meters maken!

En toen was ‘t zondag, wedstrijddag.
Als eerste van ons Rijnlandteam startte HM (de startlijst is op volgorde van prestaties van vorig jaar). Hij had een beduchte tegenstander in Greg Benning, USA die hij vorig jaar net voor was gebleven. Helaas lukte dat dit jaar niet. Net niet de optimale vorm en dat wordt dan bij zo'n sterke tegenstand keihard afgestraft. Wel een zilveren plak voor hem wat voor de objectieve toeschouwer super is – zeker gezien de algehele klassering en achterstand op de winnaar Martin Sinkovic - , maar voor HM voelde als 'goud verliezen'.
Na HM startte Ruud, die zijn prestatie van vorig jaar niet kon evenaren, onder andere vanwege fysieke problemen. Hij moest dit keer dus iets meer leeftijdgenoten voor zich dulden.
Toen was het Peggy's beurt, en ook zij had net als vorig jaar een sterke opponente uit USA, Tina van der Steel. Peggy kwam niet geheel tevreden van ‘t water: met ‘n tak gecrasht en teveel afgeleid door een voor haar roeiende deelnemer die ze net niet kon inhalen. Toch weer een mooie zilveren plak achter Tina, in dezelfde tijd als vorig jaar. Gezien de wat zwaardere omstandigheden een heel goed resultaat.
Lia startte net voor het 'nieuwe deelnemers'veld van senioren A mannen. Kortom, heel veel snelle jongens die haar inhaalden. Dat, met een bijna-crash met een brugpijler, zorgde bij Lia voor veel oponthoud. Gelukkig was ze desondanks de gouden medaillewinnares en tevens daarom nu de trotse bezitter van het begeerde zilveren skifje!
Kees en ik moesten nog even wachten met onze hoge startnummers en toen mochten ook wij het water op!
Hoewel Kees onderweg wat boeien heeft bezocht, was hij zeer tevreden over zijn race en eindtijd.

Ik mocht iets voor Kees starten (nieuwe deelnemers starten op leeftijdsklasse). ' Attentione - GO!' Daar ging ik dan, als laatste roeister van het dames-D-veld en direct na mij de heren-E. Vanaf het begin liep het goed, echt zo'n race waar je op hoopt: het gevoel dat je je kracht kwijt kan, lekker op de benen, goede halen, prima tempo en focus. Het inhalen van langzamere dames leverde maar één keer een probleem op, voor de rest maakten mijn medestrijdsters netjes ruimte. Het keren bij de boei ging wonderbaarlijk goed- de dag ervoor had ik daar zóó zitten knoeien! Toen nog wel 5,5 km terug met lichte tegenwind maar stroming mee. Alle inhaalacties gingen goed, een keer zelfs met vier bij elkaar. Kicken hoor, t werd steeds leuker, hoewel ik intussen wel moe werd en de bochten ietwat krapper hadden gekund. Laatste brug, laatste rechte eind, best een eind! Geluiden langs de kant, eindsignaal. Jeempie, wat was ‘t goed gegaan! Fijn dat Peggy en Lia mij op stonden te wachten, kon ik direct mijn enthousiasme delen. Even later bleek ik de snelste tijd in mijn veld te hebben gevaren, helemaal leuk!

De prijsuitreiking Italiaanse stijl mocht er ook wezen: op klanken van 'We are the champions', Freedom, etc werden in iedere leeftijdscategorie steeds de gouden, zilveren en bronzen medaillewinnaars met groot onthaal op het podium geëerd. Twee keer goud, twee keer zilver, n mooi resultaat voor de Rijnlanders! Geen teamprijs dit jaar – dat was vorig jaar wel gelukt -, die werd gewonnen door Theta: één deelneemster die goud won! Dat is ook Italië, die zo'n 'team'prijs verzinnen!

'T was een zeer bijzonder weekend, waarvan we de dieptepunten graag achterwege hadden gelaten. Daardoor realiseer ik me des te meer hoe goed het is om van mooie momenten te genieten!

Willeke

Voor specifieke resultaten: zie hier.