De kortste afstand tussen twee punten, voor het gemak A en B genoemd, is een rechte lijn, leert ons de meetkunde. Maar maak van A nou eens Ouderkerk aan de Amstel en voor B de hoofdstad Amsterdam en dan gaat dit elementaire beginsel niet op, want Ouderkerk en Amsterdam zijn niet door een rechte lijn, maar door een zeer bochtige Amstel met elkaar verbonden. Gelouterde stuurlieden weten daarvan wanten om de ideale koers te kiezen, daarbij gehinderd door minder ervaren lotgenoten, in het Angelsaksisch taalgebied ‘rookies’ genaamd, die zich de onmin en verwensingen van het gelouterde (en vaak snellere) gedeelte van hun vakbroeders moeten laten welgevallen.

Het zal u bekend zijn dat de Head of the River, want die wedstrijd wordt verroeid tussen Ouderkerk en Amsterdam, niet in september maar in maart wordt verroeid. Maar waarom begint dit stukje met “Van A naar B”. Wij spreken hier over de “Moordregatta”, een achtervolgingsrace over 6,5 kilometer, die op het Wilhelminakanaal nabij Tilburg wordt verroeid. De Tilburgse Open Roeivereniging (T.O.R.) organiseert dit festijn en noemt het de ‘wedstrijd om de Bokkenrijderstrofee’. Om dat gegeven kracht bij te zetten hebben ze de meest opvallende, noem het de lelijkste, beker uit de in dat deel van het land onuitputtelijke voorraden opgedoken en hebben er nog twee bokkenhoornen aan vast geschroefd. Hoe ver kun je gaan?

Wie waren dan de ‘bokkenrijders’? Wikipedia spreekt van personen of geesten die op bokken door de lucht reden en in de 18^e eeuw was het de naam die werd gegeven aan een bende dieven, afpersers en rovers in dat deel van het land. Maar goed, deze trotse trofee prijkte prominent op een tafeltje voor het clubhuis, waar de vereniging zich had ingespannen om het de deelnemers aan de wedstrijd naar de zin te maken met worstenbroodjes en bier, veel bier. Een compliment is op zijn plaats en ook het optreden van een dames ‘hoempa-band’ gekleed in vrolijk schipperstenue met witte broek en dito schipperspet droeg aan die waardering bij.

Maar nu van A naar B. We spraken al over het Wilhelminakanaal. Nu heeft de Koopman-Koning Willem de eerste een groot aantal van die kanalen laten graven en bedacht zich dat de kortste afstand tussen A en B inderdaad een rechte lijn is. Tijd is geld en daarom was de baan waarop die 6,5 kilometer verroeid werd zo goed als kaarsrecht. De stuurman overboord dan maar? Neen, gelukkig is het wedstrijdtraject opgeleukt met twee smalle bruggen, waar niet gepasseerd kan worden, dus was er ook weer een puntje-roertje procedure om te kunnen passeren. Daarnaast was er ook een windkracht 4 schuin tegen en het eerdergenoemde, gelouterde deel van de stuurliedenbroederschap wist dat je aan de hoge wal moest blijven om minder last te hebben van de wind. Daarbij is de stuurman niet alleen meegenomen om de ideale koers te varen, maar ook om de roeiers bij te staan in hun ongemak, want daarover mag je spreken als die afstand in liefst heel harde halen moet worden afgelegd.

Over wie spreken we. Dankzij Hans Kerkers, waarvan we weten dat hij het roeien in een ‘dubbel-acht’ op de vereniging in het zonnetje heeft gezet (en bij de Tilburgse Studentenroeivereniging Vidar heeft geroeid) waren er maar liefst drie dubbelachten van Rijnland aan de start (en een acht van het Utrechtse Viking, die nota bene ook nog eens won) waarvan twee gevuld met leden van het omvangrijke ‘Pinewood-conglomeraat’ en één bemand met jongere leden van onze vereniging. Daarnaast waren ook de skiffeurs Hans Link en Job de Haas in het strijdperk getreden.

Het is me wat die 6,5 kilometer. Je haalt in en je wordt ingehaald. Op boeg van één van de dubbelachten zag ik 6.5 kilometer niet afnemend wuivend riet links en rechts en voor mij de volle lengte van het kanaal, zover afgelegd met daarin stipjes aan de horizon die daar bleven of groter werden en uitgroeiden tot een oplopende ploeg. En ondertussen maar hangen aan die riem, snel handen weg en rustig rijden en op voor de volgende haal met oog en gevoel voor het ritme en de cadans in de ploeg.

Voeg daarbij een heerlijk zonnetje, daar in het zuiden des lands, en begrijp dan dat degelijke wedstrijden een welkome aanvulling zijn op de bekende trajecten op de Amstel, het Spaarne en onze eigen Vliet. Hulde aan het organiserende T.O.R., aan alle deelnemers en met name onze stuurlieden Jan, Gouda en Luuk, de twee skiffeurs niet te vergeten en Henk de Bakker die de botenwagen trok naar en vanaf Tilburg.

Joost Paijmans