Vergeten?   
 
 

ROEIVERENIGING RIJNLAND

 
 

ROEIVERENIGING
RIJNLAND

 

 
 
 
 
 

Vanuit de stuurstoel

Geplaatst op 19-12-2021  -  Categorie: Verslag  -  Auteur: Joost Paijmans

Ik meen dat in het sinds lange tijd gehemelde blad “Roeien”,  het periodiek van de KNRB, een hoofdstuk was opgenomen met bestuurs-berichten onder voornoemde titel.

Nu gaat het over de praktijk. Na heel lange tijd de stuurstoel met list te hebben ontweken was het tijdens de door het bestuur georganiseerde “Winterwedstrijden” zover: “Jij stuurt, want we zijn met negenen, jij hebt de bevoegdheid ‘sturen acht’ en de nodige ervaring, Jan Razoux is er niet, een andere stuurman is niet te vinden en daarbij ben jij onderhand ook eens aan de beurt! Dat zal wel, maar waar zijn die leden die laatst nog met succes het ‘Sturen-8 brevet hebben gehaald? Voor hen een unieke kans om wedstrijdervaring op te doen!!

Er zijn leden die dit niet begrijpen: “Nu heb je de kans om je door acht roeiers naar de sluis heen en weer te laten slepen en ontkom je aan die vier kilometer ‘harde halen’ en nog klaag je”. Dat zijn lieden die nog nooit gestuurd hebben in een acht. Sturen heeft zijn voordelen. Je bent de baas in de boot, hebt invloed op het roeien en ook de meest gunstige koers kiezen is leuk om te doen. Daarbij had je vroeger bij de studenten tot acht potige jongens om je heen die het altijd voor je opnamen als je, soms wel eens op hun verzoek, ruzie maakte met de tegenstander.

Er is een keerzijde. De jaren tellen en toen was ik 57 kilo en nu wat meer en dan zit je niet meer ‘als gegoten’ in die boot. Verder ben je verantwoordelijk voor het hele proces vanaf de stelling tot de boot na de oefening of de wedstrijd weer schoon gepoetst in de stelling ligt.

Is dat dan niet eng dat sturen van een acht? Neen, niet als je de nodige ervaring hebt en precies weet hoe de boot op het roer en de bemanning op jouw welgekozen woorden reageert. Maar er zijn beperkende omstandigheden. Neem nou het weer. Harde wind is de belangrijkste spelbreker en meer dan windkracht zes maakt sturen in een acht tot een te groot risico. IJsgang is ook lastig en zeker als je het niet verwacht en niet gezien hebt (goed mogelijk) en de punt van de boot opeens met luid gekraak op een schots rust, waarbij de vraag rijst wat er kraakt. Het ijs of de boot?

Maar vandaag hebben we het over mist en duisternis. Dat laatste is een probleem dat zich met het verstrijken van de tijd voorspelbaar oplost. Het was nog aardedonker toen de Pinewood/Zamip-ploeg zich even na 8.00 uur ’s morgens op de 18e december 2021 naar de vereniging begaf. Er was ook mist, maar de inmiddels niet meer zo blauwe brug was goed zichtbaar en ook mist heeft de neiging in de loop van de dag te verdwijnen.

Coach Hein is een sluwe vos. “Mannen, we hebben het hoogste startnummer, dus het heeft geen zin als eerste aan de start te zijn. Bewaar je aspiraties in die richting maar tot de wedstrijd”. Een wijs woord en zo roeide de bemanning van de “Pinewood” zo ongeveer als laatste richting de start. De verwachting dat de mist, net als de duisternis, zou verdwijnen werd niet bewaarheid. Integendeel, tijdens het opvaren werd het zicht steeds minder. Maar als je goed stuurboord houdt en precies weet waar de bochten, dukdalven, bruggen en andere hindernissen liggen reduceer je het gevaar tot de ploegen van Njord die de hebbelijkheid hebben overal en nergens op te duiken, vaak daar waar ze niet horen.

Het dringende advies aan de roeiers om felgele kleding aan te trekken bewijst hier zijn waarde. Je ziet eerst de kleur, daarna de contouren. Bijna bij ‘Verse eieren’ zie ik de eerste skiffjes, netjes opgelijnd aan hun stuurboord wal. Het doet me denken aan de film “A bridge to far” waar de veldmaarschalk Horrocks langs de netjes in lijn opgestelde divisies rijdt, die even daarna Nederland gaan bevrijden. Na de skiffjes en tweeën zien we de vieren in stelling en daarna als voorhistorische monsters de achten, die groot en krachtig op hun beurt wachten, maar nog in toom gehouden worden door de stuurlieden. Het valt op dat de oranje kleding van Die Leythe beslist minder zichtbaar is in de mist.

Na het naar het gevoel eindeloze wachten komt er beweging in de  ‘kudde’, de kleinere nummers vertrekken geluidloos, maar bij de vieren en achten overheersen de commando’s van de stuurlieden. De boten komen in beweging, richten de boeg richting de finish, nog een commando en dan verdwijnt de ene ploeg na de andere in de mist. De “Pinewood” als laatste er achter aan.

Ik heb nog nooit zo’n wedstrijd meegemaakt. De wal is mijn enige richtpunt en natuurlijk het bemoedigende commentaar van coach Hein. Voor mij, achter mij en aan de bakboordwal zie ik weinig tot niets en de voorliggende boten zijn allemaal buiten zicht, alhoewel ik ze wel hoor. De ploeg heeft er zin in en haal na haal verkleinen we de afstand tot de finish. Als ik net van plan ben bij het oude clubhuis de bocht flink af te snijden zie ik eerst een schaduw en denk ik nog dat we inhalen, maar snel wordt de schaduw groter en blijkt het een acht van Njord. Ze varen langs ons heen en verdwijnen achter ons in de mist. Daarom besluit ik niet de scherpste koers aan te houden maar altijd minstens tien meter tussen de ploeg en de bakboord-wal te houden. Na de brug bij “De Knip” en de te ontwijken ‘zakken’ bij “Het Pannenhuis” wordt de mist dichter, maar de route gemakkelijker, omdat je gewoon de wal kunt houden, behalve dat je de dukdalven bij de witte ophaalbrug moet zien te ontwijken. De mist is zo hevig dat ik bij het laatste hectometerpaaltje vóór de finish die rode vlag nog niet zie. Dat is pas het geval bij de laatste tien halen. Bij de vereniging is het chaos en niemand minder dan Saskia heeft het zich opgelegd hier orde te scheppen. Eén voor één meren de kleine nummers, de vieren en de achten en het is bewonderingswaardig hoe snel ze de boten uit het water hebben. De Pinewood meert al laatste en voordat de stuurman zijn elektronica op orde heeft en is uitgestapt horen we dat de sociëteit gesloten is en de wedstrijden voor de volgende blokken zijn afgelast. “Omikron” gaat door mijn hoofd, wat de sociëteit betreft is dat juist, maar dat de verdere wedstrijd is afgelast vindt zijn oorzaak in de mist. Iedereen wordt verzocht de boot na het schoon maken op de stelling te leggen, de spullen te pakken en op te hoepelen om een ‘super-spread-event’ te vermijden. Dan doen we dan maar.

Ik ben benieuwd wie er bij de volgende wedstrijd gaat sturen. Ik heb mijn beurt gehad. Mijn dank gaat uit naar het bestuur, de organisatoren en hun helpers en naar de ploeg natuurlijk die me verraste met twee flessen wijn. Zo zie je maar. Maak je een hoop misbaar t.o.v. iedereen die het maar horen wil omdat je moet sturen en word je nog beloond ook. Ik schaam me diep.

Het is ook niet niets ruim 70 kilo heen en weer te slepen naar Leidschendam en het maakt nog lawaai ook.

 

2021012019-vanuit-de-stuurstoel

 

Ik maak van de gelegenheid gebruik om iedereen die aan onze prachtige vereniging verbonden is fijne feestdagen en een voorspoedig 2022 te wensen. Bovenstaande foto staan symbool voor het jaargetijde en de corona-mist waarin we ons bevinden.

 

Joost Paijmans

 

deel dit bericht


 

Plaats een reactie

Inloggen om een reactie te plaatsen.


Ruud de Graaff
28 dec 2021 10:53

Pracht verhaal Joost!! Ik wist wel dat het een race met veel ontberingen is geweest, maar jouw beschrijving is hartverwarmend. Voor de volgende wedstrijd (Nieuwjaarswedstrijd ?) mag een andere stuur zich melden voor de 8+.

Rutger Hondelink
20 dec 2021 16:24

Mooi stuk, Joost! Ik kwam de in totaal 14 dames (8+ en 4+) ook tijdens de race tegen. En bij het terugfietsen ook. “We wisten niet dat er een wedstrijd was, meneer.” Lekker…

 
 
 
 
 
 
rvr-logo-geel-500

Contact

Recreatiegebied Vlietland
Oostvlietweg 63
2266 GN  LEIDSCHENDAM
071-5610314
siraterces.[antispam].@rvrijnland.nl

 

Nieuwsbrief

Meld je hier aan voor de tweewekelijkse nieuwsbrief. Afmelden kan via de link in de nieuwsbrief. 

 
 
 
 

© 2024 RV Rijnland

 
 

Laatst bijgewerkt op 29 september 2023