Omdat roeien mijn wintersport is, ben ik misschien een beetje een vreemde eend in de Vliet. Ooit haalde Bob mij er bij voor de Head of the River, en zo is het gebleven, nu al weer jaren in de G-8. Een drukke baan en een woon-water afstand van 70 kilometer maken het onhaalbaar om het jaar rond drie keer per week voor dag en voor dauw op het vlot staan. Dus meld ik mij eind november voor een hereniging met de ploeg. Elke training is een gokje: is het op tijd licht, is het plus één of min één, waait het krachtje vijf of toch zes? Meestal gaat het goed, soms kunnen we gelijk aan de afrondende koffie. Tegen de tijd dat de waterhoentjes elkaar achterna gaan zitten weet je dat het bijna afgelopen is. Na de Heineken (die elk jaar slechter georganiseerd wordt) en de Head (die elk jaar afgelast wordt) nemen we afscheid. Fit blijven kan overal, maar de ploegsfeer wordt een half jaar node gemist.

Hoe anders is het dit jaar! Ik ben waarschijnlijk het enige Rijnland-lid dat ‘profiteert’ van de coronacrisis. Want na de eerste schrik dat er dit jaar helemaal niets door gaat, was een alternatief snel opgetuigd. Drie keer per week gaat Skype aan en meldt een deel van de ploeg, soms gelardeerd met wat enthousiaste dames, zich voor de gezamenlijke ergometertraining. Op zondagochtend Skype-zonder-ergometer: uitgebreid bijpraten met een kop koffie. Tot nu toe meldt iedereen zich iedere week gezond. Het is al mei en ik zie mijn maten vaker dan ooit. 

Is dit dan ideaal? Nou nee. Natuurlijk gun ik die andere 499 leden dat alles zo snel mogelijk weer wordt zoals het was. Vroeger was alles beter en vroeger is nog maar twee maanden geleden. “We missen het water” roept iedereen en ze hebben gelijk. Maar er is meer wat ik mis, op de ergometer. Ondanks een paar jaar oude vier en zelfs een wedstrijdseizoen in de skiff ben ik in mijn hart altijd een soort eerstejaars gebleven. Dus: écht roeien is met een stuurman (m/v) en een coach. De commando’s van Anja, die door ons heen lijkt te kunnen kijken, en die zelfs op ons thuiswater altijd de optimale koers zoekt. De verschoten rode jas van Koos in je ooghoek. Visualiseer de volgende situatie even. Je bent met zijn achten ruim vijfhonderd jaar oud, en torst meer dan driehonderd jaar roei-ervaring mee. Op een zondagochtend verlies je je sparpartij van de H-acht. Het eerste dat je bij het aanleggen te horen krijgt, bloedserieus, is “Ja heren, dat gebeurt dus als je niet wilt trekken”. Dán kom ik ineens thuis. Dát zijn de onvergetelijke momenten!

Jaap Stumphius