In een boot? Zo’n gezelschap zou je eerder aan de borreltafel in de Sociëteit De Witte in Den Haag verwachten, maar toch is het waar. De Zamip nam ieder jaar deel aan deze ijskoude marathon in het natuurgebied de Weerribben Wieden nabij Steenwijk. Daar is ook de Roeivereniging ’t Diep gevestigd en dankzij ons lid Gijs Vermeer, die een tiental jaren in Steenwijk woonde en ook lid was van deze leuke roeivereniging, zijn er goede contacten met de ‘Diepers’ en een aantal combineerde al met Rijnland in de dubbelacht op de Ringvaart-Regatta.

IJskoude marathon? Jazeker, april doet wat hij wil en vooral begin april kan het weer onstuimig zijn en vaak heerst Koning Winter, de oude grimbaard, nog volop. Naast een prachtige natuur (de marathon van 56 km wordt altijd begin april gehouden, zodat opschietend riet het uitzicht niet belemmerd) en talrijke vogels en soms reeën worden de roeiers vaak verrast met regel, hagel of sneeuw en altijd een harde wind. Altijd? Nou, de Head of the River, midden maart, heeft soms ook mooi weer maar de verhalen over ontberingen overheersen, worden graag verteld en gehoord, en zo is het ook met de Weerribben.

Vier oude heren dus: Gijs Vermeer was al genoemd en verder Jörg Callies, Bert Schotanus en ondergetekende. De gemiddelde leeftijd ver boven de 70, maar bruisend van enthousiasme en dadendrang en ook van gezond verstand, want men wist dat hardlopers vaak doodlopers zijn. Eigenlijk zou Arthur van de partij zijn, maar er kwam iets tussen en toen bood Bert Schotanus, die einde jaren zestig een paar jaar bij Njord geroeid had en sinds een paar maanden actief is bij Rijnland, zich aan en ook Jörg was gevallen voor de mooie verhalen, zonder precies te weten wat die inhielden of betekenden. Oh ja, Kai Fischer van de Zamip had ook meegedaan in een andere ploeg, maar we zagen hem niet.

Wat zulke verhalen betekenen werd spoedig duidelijk. Rond 9.30 uur in de ochtend van zaterdag 2 april vertrok de ploeg en nam deel aan de prestatietocht en niet aan de wedstrijd. Er was afgesproken om na ieder half uur te wisselen en dat gebeurt door ‘omlopen’ ofwel de ‘nijlpaardendans’. We laten lopen en de twee roeiers kruipen aan bakboordzijde naar de stuurplaats en tegelijk doen de twee stuurlieden hetzelfde en verplaatsen zich aan stuurboordzijde naar de roeiplaatsen. Dat ging, gelet op de gevorderde leeftijd van de heren, best vlot en geen enkele keer werd de balans van de boot ernstig verstoord. Bij het vertrek scheen een dun zonnetje en de wind uit het noordoosten, kracht 3 was aanvankelijk mee. Vanwege de wind hadden de stuurlieden een dekentje tot hun beschikking en andere ploegen smaalden al over de “Henri Dunant”. Laat maar kletsen, dacht de ploeg. Het is ver, het is koud en de wind gaat aantrekken en je zult na een roeibeurt maar onbeschermd in de harde koude wind zitten. Het ging gestaag met de ploeg, weliswaar werden we door alle ploegen achter ons ingelopen (aan het einde bleken twee vieren er toch langer over gedaan te hebben), maar door het continue tempo, het feilloos beheersen van de Pieterburen-techniek (het met één kant roeien bij smalle doorgangen) en het snelle wisselen, haalden we er ook weer in. Het was mooi in het natuurgebied. Grote roofvogels maakten rondjes boven ons hoofd, maar lieten ons ongemoeid. Talrijke aalscholvers, meerkoeten, eenden, reigers waren bezig met hun nageslacht en boven ons torenden talrijke ooievaarsnesten, zonder uitzondering bezet met één of twee ooievaars. Op de rietvelden was men bezig het riet te oogsten en we passeerden talrijke hoog opgetaste voorraden nieuwe dakbedekking voor prestigieuze woningen.

Een leuke tocht, die toch de nodige aandacht vroeg van de stuurlieden, niet alleen om een voor de wind gunstige koers te varen, maar ook om de route-aanwijzingen te duiden. We hadden er, gelet op de ervaring van Gijs, geen problemen mee. Anders was dat met het laatste stuk van de tocht. Vijf kilometer op een recht kanaal tegen de wind, inmiddels windkracht vijf, in. Aan de finish werden we opgewacht door de organisatie met Beerenburg en met een helpende hand om de van ’t Diep geleende boot weer op de kant te krijgen. Daarna een douche in de prachtige, recent opgeknapte kleedkamers en op weg naar de Chinees. Dat was 55 jaar geleden ook al zo, zei Bert, toen hij in de lichte acht van Njord roeide.

Ervaringen te mooi om met woorden te beschrijven, zeiden we tegen elkaar rond een uur of tien ’s avonds, na de lange tocht uit Steenwijk. Maar nu gaan we naar bed. Het is mooi geweest!

Joost Paijmans