Geen stukje dus, maar iedereen die daar aanwezig was vond het een prima dag voor de 6 kilometer van Leidschendam naar Rijnland. Windkracht 2 in de rug, aantrekkend naar 3 en, belangrijk en aangenaam, droog! De ene ploeg na de andere kwam aanzetten van af Rijnland en roeide voorbij de molen in Leidschendam, waar de start zou plaatsvinden. Een tiental skiffs, enkele dubbeltweeën, vieren en een half dozijn achten lagen daar aan de start. De skiffs en de tweeën vooraan, door elkaar wachtend op de start en als dan, verrassend snel eigenlijk – compliment voor de organisatie – de eerste skiff, Lucas Veldmaat, aan de start verschijnt vindt een metamorfose plaats en die brei van tweeën en skiffs vormt een toch een keten op volgorde en na iedere twintig seconden ‘schiet’ er weer een skiff weg en moeten de andere categorieën een minuut wachten voor ook zij tot de start worden geroepen. Voor de ongestuurde nummers, die ook nog eens de vaart erin moeten houden, is het een uitdaging de beste koers te zoeken. Meteen al Leidschendam uit zie je in je spiegel de landzijde van de bocht brutaal het water ‘insteken’ en daar moet je omheen, dan een lange bocht met breed water met honderden meters verder het punt waar je op aan moet sturen om een gunstige koers te varen. Het gemaal staat uit. Gelukkig maar, de stroming kan er heftig zijn en kan je balans ernstig verstoren. Ondertussen zie je de ploegen voor je (richting Rijnland) weglopen of wacht je een inhaalmanoeuvre. Achter je zie je de grotere snellere ploegen naderen en als je dan voorbij het vernieuwde ‘patsershuis’ aan bakboord bent volg je een rechte lijn naar de ‘Boerenzee’. Sommige ploegen hebben een coach aan de kant en met zijn ogen kort op je gericht probeer je wat netter te roeien. In een ooghoek zou je zo maar de eerste scholekster kunnen zien en het gras oogt wat groener dan de laatste weken. De lente in aantocht?! Bij de ‘Knipbrug’ is het oppassen geblazen. Als je ingelopen wordt, moet je het zo zien uit te kienen dat je ongestoord door die brug komt zonder een ploeg te hinderen of vaart te moeten minderen. De snelste ploegen hebben ‘schoon’ water achter zich of beter voor de boeg. Langzamere ploegen die door ‘grote nummers’ worden ingelopen hebben dan last van ‘vuil water’. Ook al geen lolletje als het onverhoopt wat minder gaat en er nog twee kilometer te gaan zijn tot Rijnland.

En dan is er plaaggeest Njord natuurlijk. Deze toekomstige, in stemmig lichtblauw gehulde, wijsneuzen denken al sinds mensenheugenis dat ze alleen op het water zijn en zelfs de mededeling dat er wedstrijden zijn doet hen toch alle regels aan de laars lappen. Hoezo stuurboord houden? Je kunt toch ook aan bakboord varen! Maar goed. Een bijna-aanvaring met deze lieden is niet iedereen gegeven en de meeste deelnemers weten de ingang naar ‘de plas’ te passeren en dan is het nog een kilometer. Eindsprint? Jazeker, maar nu nog niet. Eerst die ene ploeg voorblijven. Lukt dat niet, dan die ander en dan weer een tot opeens ‘door’ klinkt! Voorbij dus die vermaledijde zes kilometertje. Sommigen zijn meteen tevreden, anderen hadden het graag nog even overgedaan of in ieder geval anders. En dan het vlot. Er zijn ruim twintig ploegen die allemaal tegelijk willen aanleggen en je moet het moment kiezen dat je, op je beurt, dat gaatje vindt waar je bootje precies in past. Aan de wal zijn er vrienden, ploeggenoten die je helpen met de boot uit het water te halen en als die dan op schragen ligt is het tijd om eens na te denken hoe het gegaan is. Dat ligt, het zal niemand verbazen, voor de een wat anders dan voor de andere. Wat blijft is, ondanks of dankzij het resultaat, voldoening! Voldoening ook dat de resultaten heel snel beschikbaar waren. Dat bevestigt nog eens de eerdere constatering dat de organisatie stond als een huis. Alle hulde! Meedoen is belangrijker dan winnen? Dat wisten we al en daar hoef je toch ‘geen stukje’ voor te schrijven? Maar misschien een gelegenheid om mijn vriend Jacques Huisman te roemen. Geen wedstrijdroeier pur sang, maar met degelijk en gelijkmatig roeien werd hij 12^e in totaal. Een voorbeeld voor allen. 

’s Morgens liep ik in alle vroegte op met Lia naar Rijnland. “Ga je ook meedoen”? Vroeg zij. “Jazeker”, zei ik, ‘maar ik roei als een varken”. “Dat valt toch wel mee, toch”, zei ze. Het viel niet mee. Vandaar deze keer geen stukje.

Joost Paijmans