Kijk ze daar eens varen, de combinatieploeg van de Pinewoodies en de Zamip. Er is ook een invalster op vijf. Op zaterdag 14 maart was de ploeg al niet meer compleet en de ploeg waar de invalster uit afkomstig was, had vanwege het “Corona-virus” de activiteiten al gestaakt. Op die zaterdag was het eindelijk eens mooi weer en tijdens de oefening op bijna bladstil water zagen we de eerste kievieten en scholeksters. De ooievaar zat op zijn nest. De stilte voor de storm?

De oefeningen voor de Head of the River, die de twee voorgaande keren was afgelast, één keer vanwege koude en één keer vanwege storm, werden gekenmerkt door slecht weer: harde wind en regen. Al ettelijke malen was er vaarverbod en alleen de “Vliethead” was, zij het een dag eerder, wel doorgegaan.

De Head! Daar trainden we voor. De meeste ploegleden hadden de wedstrijd al ettelijke malen gevaren, maar George bijvoorbeeld, was er speciaal lid van Rijnland voor geworden, omdat zijn eigen vereniging, “Iris” te Lisse, geen acht op het water bracht. Wat een teleurstelling dat het vorig jaar niet doorging en dit jaar, net nu het beter weer ging worden, voor zaterdag en zondag 21 en 22 maart was zelfs een wolkeloze hemel voorspeld, na de Heineken-Vierkamp,  ook de Head werd afgelast. Het was, met het oog op het besmettingsrisico, onverantwoord om het evenement door te laten gaan. Het risico zou op het water nog wel meevallen, maar om honderden ploegen uit het hele land bij elkaar in ‘zompige’ kleedkamers te stoppen was een te groot risico.

In arren moede zochten de ploegleden elkaar op die zaterdag de 14^e maart. De vereniging was nog open, er werd gevaren, maar het was niet onwaarschijnlijk dat de regering verdere maatregelen ter voorkoming van het besmettingsgevaar zou afkondigen en dat sport- en andere verenigingen, zelfs de hele horeca, zouden worden gesloten.  

Nu ik dit schrijf heeft de vorige dag de minister-president het volk toegesproken. We gaan een moeilijke tijd tegemoet waarbij het ‘virus’ meer dan de helft van de bevolking zal besmetten. Om voor de ernstige gevallen de ziekenhuiscapaciteit beschikbaar te houden, wordt geprobeerd de verspreiding zo mogelijk af te remmen en te spreiden. Daarna, als naar verwachting de bevolking immuun is geworden voor de ziekte, zal de vereniging de deuren weer openen. Dat zal even duren; misschien zijn de scholeksters en de kievieten dan nog niet vertrokken en zijn de najaarsstormen nog ver weg op de oceaan.

Dan gaan we verder waar we gebleven waren. Terugkijkend in de boot zien we ook een horizon, waarachter de dag van vandaag ligt. We halen de schouders op en kijken niet meer om. We roeien verder.

Vandaag was ik op bezoek bij oud-penningmeester Hans Gräber. Hans is hoogbejaard en was gevallen. Nu moet hij enkele weken revalideren in een zorgpension in Zoetermeer. “Hoe gaat het met Rijnland”, wilde hij weten. “En hoe doet het bestuur het”? “En als ik beter ben en de roeivereniging weer open, kan ik dan een keer sturen bij jullie”? Ja Hans, als ik je zo hoor maken we deel uit van een ijzersterke vereniging waar veel leden hun hart aan verpand hebben. Voorbij de horizon ligt weer het nodige roeiplezier, wedstrijden, tochten en met elkaar koffie drinken. Alleen even doorbijten.

Joost Paijmans