Om 10 voor 5 gaat de eerste van mijn twee wekkers. Extreem vroeg, en daarom twee wekkers, maar bij de eerste piep ben ik klaarwakker. Ik houd niet van haasten ‘s morgensvroeg dus rustig ontbijten en daarna naar de roeiclub. Daar wacht een redelijk extreme uitdaging voor mijn doen, namelijk 19 km zo snel mogelijk al roeiend afleggen, in mijn geval in de skiff. Deze challenge is uitgeschreven door Rijnland, en de belangstelling is groot: zo’n twintig deelnemers, tweetjes en vooral skiffs. Omdat we de pleziervaart voor willen zijn starten we vroeg; om half 7 gaat de eerste deelnemer van start en de anderen volgen met steeds 20 seconden ertussen.

Tegen zessen ben ik op Rijnland, het is inmiddels licht geworden, en daar loop ik al andere deelnemers tegen het lijf. Al snel melden de anderen zich, de stemming is opgewekt, de boten worden klaargelegd, en het warmroeien begint. Even een stukje richting ingang Vlietlanden en dan snel terug om op tijd klaar te liggen voor de Blauwe Brug. De condities zijn geweldig, vlak water, bijna geen wind, en het zonnetje vertoont zich aarzelend boven de horizon.

Pauline doet de voorstart vanaf de brug, en daar gaan we richting het eerste keerpunt vlak voor de spoorbrug in Leiden. Het is zaak niet te hard van stapel te lopen want 19 km is ver, je moet de krachten proberen te verdelen. We zijn gestart op volgorde van snel-minder snel, dus ik zie mijn voorgangster al snel wat uit het zicht verdwijnen. Na mij is een tweetje gestart, ik probeer de afstand tot hen ongeveer gelijk te houden. Richting het keerpunt zie ik onder de Lammebrug in het andere bruggat Hans Marten passeren die als eerste is gestart en al op weg is naar Leidschendam.

Het keerpunt is een uitdaging op zich, niet te vroeg keren want dan wordt het segment in Strava niet herkend en is alles voor niets geweest. En niet te laat keren want dat is zonde van de tijd.

Na het keerpunt op naar Leidschendam, een afstand van zo’n 10 km. Ik verdeel dit traject in gedachten in stukken, van brug naar brug, de Boerenzee over naar het huis van Jan etc. En ik concentreer me op de techniek, 50 halen goed afmaken (voel je voetenbord), 50 halen lang voor (open de gordijnen), 50 halen gelijkmatig oprijden (neutraal gevoel op je voetenbord), 50 halen handen ontspannen (ellebogen naar buiten, geen/weinig knik in je pols). Meestal raak ik de tel kwijt na tig halen, maar dat geeft niet. Mijn slagenteller geeft slagritme en snelheid aan, dat biedt ook houvast. Ik heb een richttijd en snelheid in gedachten, en wil het slagtempo gaande het traject geleidelijk opbouwen. Niet teveel op dat klokje kijken, want ik moet ook nog regelmatig in het spiegeltje op mijn pet kijken, en de bijsturen. Ik hoor de drone van Mignon boven mijn hoofd zoemen: niet kijken.

Ergens tussen het huis van Jan en het tweede keerpunt in Leidschendam, kom ik weer tegenliggers tegen, de eerstvertrokkenen hebben het keerpunt allang gerond, en ruiken de stal al. Mij biedt dat even afleiding, even kijken wie passeren en hoe de onderlinge afstanden zijn. Het tweetje is mij inmiddels gepasseerd. Voor het keerpunt bij de vlaggenmast van de Salamandermolen kan ik zelf een inhaalactie voltooien, en rondmaken gaat lekker snel. En door naar het laatste traject, 6 km tot de finish. Ik twijfel of ik nu wind mee of tegen heb, het dwarrelt een beetje geloof ik. De benen beginnen zwaar te voelen, wat ben ik blij dat ik mijn werk de dag ervoor wat lichter heb gezet (1 cm). Ik kan daardoor goed mijn ritme houden en het slagtempo nog wat laten oplopen. Ik ga nu spieren voel waarvan ik het bestaan was vergeten. En wat kramp in mijn linkerhand, waar ik normaal ook nooit last van heb.

Na de Knipbrug het laatste stuk, nog ruim 2 km. Ondanks de vermoeidheid is het lekker roeien daar. Van de kant hoor ik aanmoedigingen. Daar is het parkeerterrein en jawel, het gele hesje over het paaltje, de finish! Laten lopen, en even bijkomen. Uitroeien is er niet meer bij, met een paar halen ben ik bij de steiger, en stap wat moeizaam uit m’n skiff. Mijn streeftijd was 95 minuten, en ik ben uitgekomen op 98 minuten en 32 seconden. De boot naar binnen, nog wat ervaringen uitwisselen, en waar we normaal gesproken nog lang zouden napraten bij de koffie zijn we nu weer snel vertrokken. Wat rest is een goed gevoel over deze ochtend, een mooie uitdaging, en tevreden gezichten bij de deelnemers. Gelukkig hebben we de foto’s nog, en bewegende beelden om na te genieten. Tot de volgende challenge!  

Kees de Bruijn

Voorlopige ranglijst, de ranglijst wordt na zondag 9 mei definitief opgemaakt