Net mijn sturen 2 gehaald en mee met het midweekroeien. Al tijden had ik daar reikhalzend naar uitgekeken en nu was het dan zover. Altijd leuk, nieuwe mensen ontmoeten, een nieuwe ervaring opdoen. Onderling werd met elkaar meegereden. Ik kon vanuit Zoetermeer met Ilda meerijden naar Dordrecht. Helemaal top. 

We waren te gast bij de Koninklijke Dordtse Roei- en Zeilvereniging. Dat het Koninklijk was, was te zien. Een nog jonge Willem Alexander keek ons van achter de bar, althans de wand, vriendelijk aan. Een aantal dames van de gastvereniging zorgden voor een welkom met koffie en een versnapering. Het was voor mij niet altijd duidelijk met wie ik te maken had, een Rijnlandse of een Dordtse. Ja, dat heb je met nieuwe mensen ontmoeten. Onderweg naar buiten maakte de vloot een diepe indruk op mij en wellicht ook bij de anderen. Er was zelfs een boot uit 1879, mooi van vorm en materiaal: hout. Ik kon er de hele dag wel bij staan zwijmelen. Maar ja, we kwamen om te roeien. 

De bootindeling was bij het koffiedrinken al gedaan dus we konden elkaar en de boot op gaan zoeken. Er stonden 4 wherry’s voor 16 Rijnlanders klaar.  Peter, mijn bootgenoot, wees mij opmerkzaam op de inhoud van de wherry hoe die mooi schoon, subtiel was ingericht waarbij het landtouw was gedrapeerd rond de ...(hoe heet dat ook alweer?) en waarbij elke wherry was voorzien van de Nederlandse driekleur en de Dordtse verenigingsvlag.

Nu ik toch aan het fijn slijpen ben: de riemen. De handvaten waren van hout, dat roeit prettig. Het blad was duidelijk smaller van vorm dan we gewend zijn bij de wherry’s van Rijnland. Ik ondervond er geen belemmering van, het roeide prima. We begeleidden de boot de helling af het water, de Wantij, in. Het roeien, het sturen het genieten van de omgeving en elkaar kon beginnen. 

We hadden een kaart meegekregen om te lezen. Helaas had ik mijn bril niet bij me dus ging ik af op de aanwijzingen van Agnes, die in een andere wherry op de Biesbosch afkoerste. Na een half uur samen met Bart gestuurd te hebben maakten we een eerste halve wissel. Niet overal was het handig om te wisselen. We sloegen af, de Biesbosch in, waar we even later alsnog de wissel konden volmaken bij een betonnen aanlegsteiger. Regelmatig passeerden de wherry’s elkaar onderling. In die zin had ieder een ander wisselmoment, en ging de een dat beter af dan de ander. Leuk om te zien. Zo hoorde ik bij de nazit dat zowel Monique als Lia overboord gingen, maar dat was bij dit warme weer zéker geen straf. Of dit bij een wissel of bij het aanmeren gebeurde weet ik eigenlijk niet. Na een tijdje begon de maag toch te knorren en gingen we op zoek naar een lunchplek. In de nabijheid van de sluis, met de drie trappetjes, was toch te gevaarlijk. Waar je wel kon lunchen was geen aanlegsteiger. Dus roeiden we weer terug en zagen we ook Agnes met bemanning weer, die eerder van koers waren gegaan. We waren weer compleet. 

Bij de Stay Ok plek konden we met wat kunst en vliegwerk aanmeren. We zochten een plekje in de schaduw, aten onze broodjes, bestelden wat te drinken. Een aantal namen een verfrissende duik in het water en even later roeiden we weer terug naar de Dordtse vereniging. Het was inmiddels wel tropisch warm geworden. 

Bij de vereniging aangekomen stonden Marcel en Monique ons op te wachten en hielpen bij het naar binnenhalen van de wherry. Ik was daar blij mee, want ik had wel wat last van de warmte gekregen. Snel de verkoeling zoeken. Lanny en Peter maakten de boot schoon, waarvoor dank. Na een snelle verkwikkende douche naar de nazit. De gastvrije vereniging had daar heerlijk verkoelende drank met zoutjes klaarstaan.

Al met al een dag om door een ringetje te halen. Ik moest denken aan dat jongetje, voor de ouderen onder ons, die naar de Flevohof ging en met een rode ronde bolle toet in de trein/bus naar huis zit. Dat voldane gevoel had ik ook. Thuisgekomen, met de beentjes omhoog, viel ik al snel in slaap. 

Dank aan ieder voor de gezellige dag en in het bijzonder aan Lanny die de organisatie ter hand heeft genomen.

Roeigroet van Laura