Wie kent nog de titel van dit boek van A.C. de Vletter? Het is uit het begin van de vorige eeuw en kan worden vergeleken met de “Scheepsjongens van Bontekoe”, “Arendsoog”,  Pietje Bell”, “De Kameleon” en “Dik Trom”. Ik moest daar aan denken toen ik mij bij Hans kerkers aangemeld had voor een plaatsje in zijn ‘dubbelachten-circus’ omdat de Pinewood-boord-acht niet aan de Nieuwjaarswedstrijden op 14 januari zou deelnemen.

Joost, zei Hans, ik heb een plaatsje in een mixed-acht. Je roeit dan met zeven vrouwen! Snapt u de overeenkomst met de titel van dit verhaal? Zeven meiden en een oude vent! Later bleek het mee te vallen omdat één van hen uitviel en Rico haar plaats innam.

Een goed idee die Nieuwjaarswedstrijden, waar in principe voor iedereen wel een plaatsje is, vooraf te laten gaan aan een botendoop en de Nieuwjaarsbijeenkomst. Zodoende zou je een groot deel van de vereniging naar de Nieuwjaarbijeenkomst kunnen krijgen. Maar goed, eerst nog die vijf kilometertjes in een van de drie mixed-dubbelachten roeien. Die ‘oude schuit’ bleek de Rijnland te zijn en was nog niet gebruikt in de eerste heat, zodat de ploeg pas het water op kon nadat alle andere boten het vlot vrij gemaakt hadden. Tegen de harde wind in oproeien en meteen bij de molen omkeren, jassen uit en in wedstrijdtenue over de startlijn. We waren blijkbaar laat, want de banner, die de start aankondigde, werd meteen weggehaald en haalde ons achterop een fiets in. Een voordeel was dat de harde wind, die ons bij het oproeien parten speelde, nu in de rug blies en dat is een meevaller. De Rijnland-bemensing was niet een ploeg die ‘even de blikken kwam ophalen’, maar het liep en het ‘zog’ achter de boot  was één strakke lijn. Hulde aan stuurman Luuk! We kennen het traject. Na de ‘Boerenzee’ onder de ‘Knipbrug’ door en dan de laatste kilometer tot aan de ‘witte brug’, voorheen ‘baileybrug’. Inmiddels had de weersvoorspelling zijn belofte waar gemaakt en was een striemende regen die laatste kilometer onze metgezel. Na de finish even laten lopen om de jasjes aan te trekken en probeer dat maar eens als er een ‘slag’ in zit. De tweede mouw is dan onvindbaar.

Als je als laatste finisht heb je meestal een vol vlot, maar dat bleek mee te vallen. Boot uit het water, afdrogen en op de stelling en dan wacht een dampende douche met bij entree in de kleedkamer beslagen brillenglazen.

Maar er was meer. Zodra iedereen in de kleren was, werd men naar buiten gedirigeerd waar een botendoop aanstaande was en Hans Link had de eer de boot te dopen. We kennen Hans onder veel meer van het onderhoud van het afschrijfsysteem “My Fleet”, maar ook als een gepassioneerd roeier en deze passie gold ook het merk “Filippi”, want de te dopen boot was er volgens Hans een in een lange serie zeer succesvolle boten. En dan de naam van de boot. Hij moest “Haagwijck” heten en dat was de naam van een buitenplaats waar nu nog een huisje en wat groen aan herinnerde en voor velen te weinig houvast bood om spontaan de naam te raden en was, volgens Hans, al de tweede boot van de Rijnland-vloot, waar die naam aan gegeven werd. Na de doop, aldus Hans, zou deze worden ‘voor-geroeid’ door vier gelouterde roeiers en dito stuurvrouw. Vervolgens rukte Johan de vlag weg die de naam bedekte en ging Hans aan de slag met zijn ‘putsje water’ en liet geen cm2 ongedoopt, waaronder de bankjes en schoenen van de ploeg die de boot zouden voor-roeien. “Een  behouden en een succesvolle vaart” waren daarmee verzekerd! 

Daarop werd de boot door Kees in ’t Veld, Bert Luteijn, Engbert Wilmink, Jan Willem Boissevain en stuurvrouwe Babette Schep voor-geroeid en kan nog even worden teruggegrepen op de titel van dit verhaal, maar dan gewijzigd, en zagen we ‘vier jonge jongens, een stuurmeisje en een nieuwe schuit’ op de Vliet heen en weer varen. Na de door de Soevie verstrekte drank én bitterballen was de plechtigheid ten einde en kon men zich, al dan niet met een glaasje Glühwein, in de Nieuwjaarsbijeenkomst storten. Onze voorzitter, Hans-Marten hield zijn toespraak en sprak eerst van een heel bloeiende, succesvolle vereniging, maar wilde ook aandacht voor zaken die minder voorspoedig verliepen. Het bestuur heeft vastgesteld dat meer dan 50% van de nieuwe leden binnen drie jaar al weer vertrokken is en het is lastig om voldoende vrijwilligers te vinden om onder meer het jeugdroeien, het aangepast roeien en andere activiteiten, waar de armen uit de mouwen moeten worden gestoken, voldoende te bemensen. Het wedstrijdroeien floreert, maar hoe zit het met het gewone toerroeien, het marathon-roeien en andere vormen waarin onze geliefde sport bedreven kan worden? Ook de hoge gemiddelde leeftijd van 60 jaar van onze leden en de toenemende drukte op ons vaarwater baren zorgen.

Maar er is ook ander nieuws. We zijn nu in het jaar 2024 en volgend jaar is er weer een lustrum. Wie herinnert zich niet het fantastische 10e lustrum in 2015? Het 11^e lustrum viel door Corona in het water, maar volgend jaar is het weer zover en degene die dat vorm gaat geven is Boujou Nix . Zij zal de leiding hebben in een nog te vormen lustrumcommissie. En daar zijn we eigenlijk allemaal lid van. En zo is het, 59 jaar geleden, allemaal begonnen: zeven jongens (en meisjes) en een oude schuit en moet je nu eens kijken: Een vereniging om trots op te zijn!

Joost Paijmans